Χρίστος Σενέκης

Η εμετική δήλωση του ακελικού βουλευτή Στ. Ευαγόρου ότι «ο Υπουργός Οικονομικών Χαρίλαος Σταυράκης είναι απόφοιτος του Χάρβαρντ και όχι του Ιδρύματος Χρήστου - Στέλιου Ιωάννου» προσβάλλει τη κυπριακή κοινωνία στο σύνολό της. Είναι μια δήλωση που μας παίρνει δεκαετίες πίσω στο χρόνο, όταν ο κοινωνικός ρατσισμός καταδίκαζε ανθρώπους να πραγματοποιούν το πέρασμά τους, από το μάταιο τούτο κόσμο, στο απόλυτο σκοτάδι. Με τη δήλωσή του, ο Στ. Ευαγόρου προσέβαλε τον εαυτό του. Ο ίλιγγος της Εξουσίας τον «απογύμνωσε». Ξεχάστηκε για μερικά δευτερόλεπτα και μίλησε χωρίς το καθωσπρέπει προοδευτικό προσωπείο, που επιβάλει η επικοινωνιακή λογική του κόμματος. Απεκάλυψε τον πραγματικό χαρακτήρα του και τη κοινωνική μόρφωσή του. Πρέπει να γνωρίζει, ο Στ. Ευαγόρου, ότι με το να χλευάζει ανθρώπους που, άθελά τους, έχουν κάποιες δυσκολίες, αλλά και αισθήματα, τον καθιστά, τουλάχιστον, πολιτικό περιορισμένης ευθύνης… Ο ακελικός βουλευτής προσέβαλε συνανθρώπους μας, που ο Θεός τους προίκισε με ιδιαίτερες

Σε μία λιτή εκδήλωση, που διοργάνωσε η φοιτητική παράταξη Αναγέννηση Αθήνας, τον Απρίλιο του 2009, τέσσερις μόλις μήνες μετά το θάνατο του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, ο διακεκριμένος Ελλαδίτης δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είπε το εξής προφητικό: «Όσο απομακρυνόμαστε ημερολογιακά από το θάνατό του, τόσο θα κατανοούμε καλύτερα την προσφορά αυτής της τεράστιας προσωπικότητας για την Κύπρο και τον Ελληνισμό γενικότερα». Για να τον παρομοιάσει, μετά, μ’ ένα ψηλό βουνό, που όσο είσαι στις παρυφές του, δεν αντιλαμβάνεσαι το ύψος του. Όσο, όμως, απομακρύνεσαι από τη σκιά του, τόσο ψηλότερο και επιβλητικότερο ορθώνεται μπροστά σου. Δύο χρόνια μετά: Αφού έχουμε δοκιμάσει την πολυδιαφημιζόμενη συνταγή του «προέδρου λύσης», που τελικώς αποδείχθηκε συνταγή πλήρους υποταγής. Έχουμε εμπιστευτεί την πλεονασματική οικονομία μας στα χέρια ανειδίκευτων, μαθητευόμενων μάγων, οι οποίοι, ακόμα, νοσταλγούν το οικονομικό μοντέλο που στάλθηκε στο πυρ το εξώτερον από τους ίδιους

Τα αποτελέσματα της τριμερούς συνάντησης στην Νέα Υόρκη, θα πρέπει ν’ αξιολογηθούν στη βάση του τί στόχευσε και τί τελικώς αποκόμισε η κάθε πλευρά. Η επιδίωξη του γ.γ. του ΟΗΕ, για επιτάχυνση της διαδικασίας με καταληκτικό ορίζοντα, έχει τροχοδρομηθεί, αρχής γενομένης από την αμέσως επόμενη συνάντηση, τον προσεχή Ιανουάριο στη Γενεύη. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, που αρχικά διακήρυττε ότι δεν υπήρχαν προϋποθέσεις για μια τέτοια συνάντηση, τελικώς προσήλθε στην Νέα Υόρκη με αμυντικό, μόνο, προσανατολισμό, για να αποφύγει τυχόν χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησία. Δυστυχώς, το χρονοδιάγραμμα τέθηκε, ενώ η επιδιαιτησία αφέθηκε ως υπονοούμενο, αφού κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από τα «επόμενα βήματα» του ΟΗΕ, που θα εξεταστούν στη Γενεύη, αναλόγως της προόδου των συνομιλιών. Μεγάλη κερδισμένη της τριμερούς συνάντησης εξήλθε η Τουρκία. Πέτυχε να συμπεριλάβει στη δήλωση του γ.γ. του ΟΗΕ ότι οι συνομιλίες δεν μπορούν να είναι «ατέρμονες». Η Τουρκία επιδιώκει τον καθορισμό καταληκτικής προθεσ

Οι ανομιμοποίητες, μονομερείς, «γενναίες προσφορές» του Προέδρου Χριστόφια προς τους Τούρκους και η υπό πτώχευση, πάλαι ποτέ κραταιά, κυπριακή οικονομία, κατατάσσουν τη μέχρι τώρα διακυβέρνηση Χριστόφια σε μία από τις οδυνηρότερες περιόδους της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά την τουρκική εισβολή του ‘74. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα να ωθεί τον λαό, από τώρα, να ψάχνει απεγνωσμένα τον διάδοχο του Προέδρου Χριστόφια, που θα τον απαλλάξει από την ασφυξία που του προκαλούν οι σημερινοί, «αλάθητοι» ένοικοι του Προεδρικού. Ο έμπειρος αρχηγός του ΔΗΣΥ, κ. Ν. Αναστασιάδης, διαισθάνεται την διογκούμενη αγανάκτηση του κόσμου (που σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης αγγίζει, πλέον, το 70%) και κάνει εμφανές, ακόμα και στον πιο ανυποψίαστο πολίτη, ότι ξεκίνησε, ήδη, να κτίζει το προεδρικό προφίλ που θα του δώσει το δικαίωμα να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2013, ως το αντίπαλο δέος της εξ αριστερών υποψηφιότητας. Βεβαίως, η νεκρανάσταση των ελπίδων του Ν. Αναστασιάδη να κυβερνήσει αυτό

Η φράση του ρώσου συγγραφέα Λέων Τολστόι ότι « χωρίς ελληνομάθεια δεν υπάρχει παιδεία » είναι επίκαιρη, όσο ποτέ, στην υπό κομουνιστική κυβέρνηση Κυπριακή Δημοκρατία. Το μεγαλείο που επέδειξε η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός, κατά το Έπος του ’40, αποτελεί τεράστια ευκαιρία για τον Πρόεδρο Χριστόφια για ν’ ανατρέψει τα ανθελληνικά αισθήματά του. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Φραγκλίνος Ρούσβελτ , σε ραδιοφωνικό λόγο που εξεφώνησε στις 10/6/1943, περιέγραψε με δέος την απάντηση της Ελλάδας στο ιταλικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου 1940: « Εις την Ελλάδα παρεσχέθη την 28ην Οκτωβρίου 1940 χρόνος τριών ωρών δια ν' αποφασίσει πόλεμον ή ειρήνην, αλλά και τριών ημερών ή τριών εβδομάδων ή και τριών ετών προθεσμία να παρείχετο, η απάντησις θα ήτο η ίδια. Οι Έλληνες εδίδαξαν δια μέσου των αιώνων την αξιοπρέπειαν. Όταν όλος ο κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ο Ελληνικός λαός ετόλμησε να αμφισβητήσει το αήττητον του γερμανικού τέρατος, αντιτάσσοντας το υπερήφανον πνεύμα της ελευθερίας ». Για την απα

Η μεγάλη αντιπαράθεση, που έχει προκληθεί από τη δήλωση Χριστόφια περί εισβολής της Ελλάδας στην Κύπρο, έχει, δυστυχώς, εκτρέψει το ενδιαφέρον των πολιτών από το μείζον θέμα, που είναι οι κατατεθείσες προτάσεις Χριστόφια στο Περιουσιακό. Για πρώτη φορά, η πλευρά μας καταθέτει προτάσεις, που αν υιοθετηθούν από την τουρκική πλευρά θα οδηγηθούμε σε λύση χαλαρής συνομοσπονδίας (αφού στο βορρά θα δημιουργηθεί ένα αμιγώς τουρκικό κρατίδιο με ισχυρή τουρκική πλειοψηφία επί του πληθυσμού και επί των περιουσιών). Για πρώτη φορά, ο διαπραγματευτής μας προτείνει περιορισμούς, με τους οποίους τεράστιος αριθμός προσφύγων θα χάσουν για πάντα τις περιουσίες τους. Είναι, όμως, και η πρώτη φορά που υπάρχουν τόσες πολλές και σημαντικές συγκλίσεις στις προτάσεις που κατέθεσαν οι δύο πλευρές. Οπωσδήποτε, οι συγκλίσεις σε μια διαπραγμάτευση είναι το ζητούμενο. Όμως, στο κεφάλαιο του Περιουσιακού, είναι φανερό ότι οι συγκλίσεις προέκυψαν μετά τη διολίσθηση της δικής μας πλευράς προς τις πάγιες τουρκικές θέ

Οι προτάσεις Χριστόφια για το «Περιουσιακό» υιοθετούν, πλήρως, την ξεδιάντροπη νουθεσία που υπάρχει στα έγγραφα Ντάουνερ ότι η κατοχύρωση του δικαιώματος της Ιδιοκτησίας πρέπει να είναι «επιφανειακή». Δηλαδή, να γίνεται αναφορά στην κατοχύρωση του δικαιώματος στις αρχικές παραγράφους ως «θέση αρχής», όμως με αστερίσκους και υποσημειώσεις να γίνεται σχεδόν αδύνατη η άσκησή του. Παράδειγμα αυτής της λογικής αποτελεί η εύηχη «θέση αρχής» ότι «αναγνωρίζεται πλήρως το δικαίωμα ιδιοκτησίας των περιουσιών που επηρεάστηκαν» και ότι «οι ιδιοκτήτες περιουσιών θα αποφασίζουν ελεύθερα (σ.σ. πιο κάτω θα εξετάσουμε πόσο «ελεύθερα») για την τύχη τους». Μετά, όμως, υπεισέρχονται τα κριτήρια που αναιρούν, σχεδόν ολοκληρωτικά, τη «θέση αρχής»: Δεν επιστρέφονται οι περιουσίες που χρησιμοποιούνται για σκοπούς «δημόσιας ωφέλειας». Αν η περιουσία χρησιμοποιείται ως κατοικία από τον σημερινό «χρήστη» (σ.σ. υιοθέτηση της πάγιας τουρκικής απαίτησης για αντικατάσταση του όρου «σφετεριστής» με τον όρο «χρήστης

Έχουμε ακούσει αμέτρητες δηλώσεις - εκκλήσεις των πολιτικών ηγετών για «ενότητα». Έχουμε διαβάσει στον Τύπο δεκάδες άρθρα για την αναγκαιότητα επίτευξης «μίνιμουμ ενότητας». Ουδείς, όμως, νουνεχής πολίτης αυτού του τόπου, διαφωνεί ότι η «ενότητα» μπορεί να ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς και πρέπει να αποτελεί πρώτιστη επιδίωξη όλων. Άρα, το ζητούμενο είναι γιατί δεν επιτυγχάνεται η πολυπόθητη «ενότητα». Και αφού απαντηθεί το γιατί , μπορούμε, τότε, να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους θα απαλλαγούμε από την επιζήμια σημερινή κατάσταση των εκατέρωθεν κατηγοριών. Η απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν επιτυγχάνεται «ενότητα» στο εσωτερικό μέτωπο είναι ξεκάθαρη και έγκειται, στο μεγαλύτερο βαθμό, στις ανομιμοποίητες «γενναίες προσφορές» του Προέδρου Χριστόφια προς τους Τούρκους. Συνεπώς, η λύση στο γόρδιο δεσμό της επιδιωκόμενης μεν, ανέφικτης δε, «ενότητας» είναι η δημοκρατική νομιμοποίηση των άνευ ανταλλαγμάτων, οδυνηρών υποχωρήσεων του Προέδρου Χριστόφ

Την περασμένη εβδομάδα, η αιμοστάζουσα μαρτυρική γη της Κύπρου δέχθηκε στα σπλάχνα της, ακόμα, τρία παλικάρια, που το 1974 πότισαν με το αίμα τους το μύλο της Λευτεριάς: Τον Αδάμο Αδάμου Παναγή από την Ξυλοτύμπου, τον Χριστάκη Αντωνά από τη Λάρνακα και τον Ελευθέριο Γεωργίου από την Αραδίππου. Για όλους εμάς, τους ελάχιστους «τρίτους», οι κηδείες των ιερών λειψάνων των παλικαριών, που έπεσαν κατά την εισβολή των βαρβάρων της Ανατολίας, είναι οι τελετές της επίσημης κατάταξής τους στο Πάνθεον των Αθανάτων. Για τις οικογένειες των πεσόντων, όμως, διαισθάνομαι ότι είναι η κορύφωση του πολυετούς μαρτυρίου τους. Είναι το υψηλότερο σημείο του Γολγοθά που ανεβαίνουν για 36 χρόνια. Ενός Γολγοθάς, χωρίς ... Ανάσταση. Αν ζούσε, σήμερα, ο « ποιητής του στίχου και στιχουργός της ποίησης » (κατά τον Δημήτρη Ιατρόπουλο) Πυθαγόρας Παπασταματίου, με το ίδιο δέος (« ξαφνιάσματα της φύσης ») θα περιέγραφε στους στίχους του τις ελληνοκύπριες μάνες, συζύγους, αρραβωνιαστικιές και κόρες, όπως τις « Ηπ

« Ουδέν επιχείρημα δύναται να δικαιολογήση την απαίτησιν της Τουρκίας δια γεωγραφικήν ομοσπονδίαν, η οποία ουχί μόνον θα ήτο απάνθρωπος, αλλά, ωσαύτως, θα επέφερεν αλλαγήν του χαρακτήρος της Κύπρου », απόσπασμα από την ομιλία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ’ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, τη 2α Οκτωβρίου 1974. Από το ανωτέρω απόσπασμα του αειμνήστου Εθνάρχη γίνεται ηλίου φαεινότερο ότι η λύση με γεωγραφικό διαχωρισμό, δηλαδή επί δύο ζωνών, ήταν πάγια τουρκική απαίτηση από την επομένη μέρα της τουρκικής εισβολής. Άρα, το δίλημμα που τίθεται δεν είναι « Διζωνική ή Διχοτόμηση », που ακούμε συχνά, τελευταίως, αλλά « συνθηκολόγηση επί των τουρκικών απαιτήσεων ή συνέχιση του αγώνα για αξιοπρεπή λύση ». Επίσης, προς αποκατάσταση της αλήθειας, που τόσο βάναυσα κακοποιήθηκε την τελευταία διετία, πρέπει να θυμίσουμε πως ο πρώτος ελληνοκύπριος πολιτικός που μίλησε υπέρ λύσεως στη βάση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ) ήταν ο Γλ. Κληρίδης στην γκαλερί «Αργώ» (6 Νοεμβρίου 1974). Συνε

Πολλά αρνητικά μπορούν να καταλογιστούν στη «μεταπολεμική» γενιά. Τη γενιά που γεννήθηκε τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή. Που έμαθε τα πρώτα της γράμματα «στης ανάγκης τα θρανία», σε λυόμενα σχολεία από δασκάλους επιφορτισμένους με το καθήκον να εξηγήσουν το ανεξήγητο: Γιατί μια νέα γενιά, που δεν χρωστάει τίποτε και σε κανένα, πρέπει να βιώσει τη μέγιστη αδικία; Αυτή τη γενιά που αναγιώθηκε από ξεριζωμένους γονείς, οι οποίοι στερήθηκαν τα πάντα για να είμαστε εμείς σήμερα σε θέση να ζούμε αξιοπρεπώς… Ναι! Η δική μας γενιά, για πολλά πράγματα, δεν φάνηκε αντάξια των προσδοκιών. Σε μεγάλο βαθμό κυριεύτηκε από άκρατο ατομικισμό. Κατέπνιξε τον αυθορμητισμό της στα γρανάζια της κομματοκρατίας. Άφησε το Κόμμα να κάνει κομμάτια τα όνειρά της, πιστεύοντας ότι έτσι θα πάρει ως αντάλλαγμα μια θέση στο Δημόσιο, έναν αναξιοπρεπή διορισμό. Βεβαίως, σ’ αυτό μπορούμε από την πλευρά μας ν’ αντιτάξουμε ως ελαφρυντικό τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι κομματάρχες, που κατάντησαν τα «κύτταρα της

Η ανίερη συμμαχία του ΑΚΕΛ με τον «αμαρτωλό» ΔΗΣΥ για την αύξηση του εκλογικού μέτρου, εκτός της εξόφθαλμης προσπάθειας φίμωσης των «ενοχλητικών» φωνών των μικρών ποσοστιαία κομμάτων, μειώνει ακόμα περισσότερο τα επίπεδα δημοκρατίας που απολαμβάνει ο πολίτης, σε μια κατά τ’ άλλα ευρωπαϊκή χώρα. Αυτό συμβαίνει διότι η κοινή πρόταση ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ πλήττει τον πυρήνα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, που είναι ο πολιτικός πλουραλισμός (πολυκομματισμός). Στο τελευταίο συγγραφικό του έργο «Τα Πολιτικά Καθεστώτα» (εκδ. Παπαζήση, 2008), ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Θανάσης Διαμαντόπουλος περιγράφει τον πολιτικό πλουραλισμό ως «λογικό, πολιτικό και θεσμικό συστατικό της σύγχρονης έννοιας της δημοκρατίας και του δημοκρατικού κράτους». Ως εκ τούτου θεωρεί «υποχρέωση των φορέων της εξουσίας να μην την ασκούν κατά τρόπο που να συνθλίβει τις αντιπολιτευτικές πολιτικές δυνάμεις»! Στην ουσία υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια των ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων ΑΚΕΛ - ΔΗΣΥ να «σπρώξουν» τ

Είναι οδυνηρό ν' αναγκάζεται κάποιος να στηλιτεύει τα “εν οίκω”. Όταν όμως τα “εν οίκω” αποτελούν βασική συνιστώσα του αποτελέσματος, τότε η σιωπή γίνεται συνενοχή. Πολύ περισσότερο όταν το διακύβευμα του αποτελέσματος είναι η επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού, τότε όσο βαρύ κι αν είναι το προσωπικό (και όχι μόνο) κόστος, η επιλογή δεν μπορεί να είναι η σιωπή... Ο εκ της βάσης εκλελεγμένος αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ κ. Νικόλας Παπαδόπουλος, με γραπτή δήλωσή του την 11η Ιουνίου 2010, λέει το αυτονόητο. Αυτό για το οποίο όλα τα κόμματα, πλην του ΑΚΕΛ, προειδοποιούν. Αυτό που κάθε έλλην κύπριος διαισθάνεται και οσφραίνεται. Ότι, δηλαδή, η τακτική, οι χειρισμοί και οι επιλογές του Προέδρου Χριστόφια μάς οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε επαναδιαπραγμάτευση του σχεδίου Ανάν. Ενώ, η τελευταία πράξη θα παιχτεί στην υπό εκκόλαψη διεθνή διάσκεψη, όπου θα “γεφυρωθούν” οι όποιες διαφορές των δύο πλευρών. Και όλα αυτά μέχρι το τέλος του χρόνου, κατά τον Γ.Γ. του ΟΗΕ! Η άμεση αντίδραση του κυβερνη

Ο Βολταίρος (ψευδώνυμο του Francois Marie Arouet) το 1717 συνέγραψε μια σειρά σατιρικών ποιημάτων, με τα οποία γελοιοποιούσε τη γαλλική κυβέρνηση. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τις γαλλικές αρχές και φυλακίστηκε για σχεδόν ένα χρόνο στις φυλακές της Βαστίλης. Το 1725 μετά από μια διένεξη που είχε με ένα νέο ευγενή, τον Chevalier de Rohan, η οικογένεια του Rohan εξέδωσε ένα letter de cachet. Ήταν ένα μυστικό ένταλμα, που προμηθεύονταν πρόσωπα με επιρροή, για να διώξουν τους εχθρούς τους, χωρίς οι τελευταίοι να βαρύνονται με κάποιο αδίκημα ή έγκλημα. Το πρόσωπο που κατονομαζόταν στο letter de cachet έπρεπε είτε να φυλακιστεί, είτε να εξοριστεί, άνευ δίκης! Έτσι, ο Βολταίρος συνελήφθη και πάλι, και εστάλη στις φυλακές της Βαστίλης. Αυτή τη φορά, όμως, ασκώντας το «δικαίωμα» της επιλογής, ο Βολταίρος επέλεξε την εξορία… Στην Κύπρο του 21ου αιώνα διώκεται από «εντεταλμένους» του ακελικού οδοστρωτήρα ένας φωτισμένος νέος, ένας λαμπρός επιστήμονας, ο δικηγόρος Ξενής Ξενοφώντος, επειδή τολμά

Μέρος του επικοινωνιακού παιχνιδιού, που παίζει καθημερινά εις βάρος του κυπριακού λαού το Προεδρικό και η σημερινή ηγεσία του ΑΚΕΛ, αποτελεί το έωλο επιχείρημα ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας, με την ευελιξία του, έχει βγάλει την Κύπρο από τη «γωνιά». Όμως, τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, που δέχεται η Κυπριακή Δημοκρατία, οδηγούν στο οδυνηρό συμπέρασμα ότι από την 24η Φεβρουαρίου 2008 η Κυπριακή Δημοκρατία μπήκε στο... «γύψο»! Η επαναφορά στο προσκήνιο τού κανονισμού για το απευθείας εμπόριο των κατεχόμενων με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ίσως τη χειρότερη εξέλιξη επί προεδρίας Χριστόφια. Η έγκριση του εν λόγω κανονισμού θα σημάνει το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτή καθορίζεται από τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης, το ομόφωνο ψήφισμα 186/1964 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τη Συνθήκη Προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η προσπάθεια αναβάθμισης του παράνομου καθεστώτος των κατεχομένων μέσω του κανονισμού για το απευθείας εμπόριο βρίσκει την υπνώττουσα Κυβέρνηση Χριστόφια να σφυρίζει αδιάφο

Οι δύο συνεντεύξεις τύπου, με τις οποίες ο Πρόεδρος Χριστόφιας παρουσίασε τα «επιτεύγματα» της διετίας, και η «παιδική πανήγυρη» που στήθηκε στο οδόφραγμα του Λιμνίτη επιβεβαιώνουν, δυστυχώς, το επίπεδο της πολιτικής των σημερινών ενοίκων του προεδρικού μεγάρου. Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, η πεποίθηση της κατοχής του αλάθητου και άκρατος λαϊκισμός αποτελούν τους βασικούς «πυλώνες» διαμόρφωσης της κυβερνητικής πολιτικής και της υπεράσπισης αυτής. Στην πρώτη δημοσιογραφική διάσκεψη, που αφορούσε το Κυπριακό, και υπό το βάρος των αποτελεσμάτων δημοσκόπησης εβδομαδιαίας εφημερίδας, στην οποία ένα ποσοστό της τάξης του 40% των ακελικών τάχθηκαν κατά των «γενναίων προσφορών» (εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος και παραμονή εποίκων), ο Πρόεδρος Χριστόφιας εξαπέλυσε ωμό εκβιασμό προς τη βάση του ΑΚΕΛ (κάτι που πρώτος, ευφυώς, επεσήμανε ο Γ. Λιλλήκας). Χωρίς λύση, είπε, δεν θα διεκδικήσει ξανά την Προεδρία της Δημοκρατίας. Εμμέσως, πλην σαφώς, κάλεσε τους ακελικούς να άρουν τις ανησυχίες

Η σαφής τοποθέτηση του Προέδρου Χριστόφια ότι για την αρνητική απόφαση, που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), «φταίνε» οι ομαδικές προσφυγές σ΄ αυτό, αποτελεί ΥΒΡΗ για τον προσφυγικό κόσμο. Κατακρίνει, δηλαδή, όσους δεν λιποψύχησαν και προσέφυγαν στο μόνο νόμιμο ένδικο μέσο (το ΕΔΑΔ) που είχαν στη διάθεσή τους, που όχι μόνο δεν έβλαψε το συλλογικό αγώνα για άρση της κατοχής, αλλά, αντίθετα, με σειρά αποφάσεων ενίσχυσε τη διαπραγματευτική θέση μας έναντι της Τουρκίας. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν έχει κανένα δικαίωμα να μηδενίζει προηγούμενες αποφάσεις του ΕΔΑΔ, όπως π.χ. την απόφαση του 2005 στην υπόθεση Μύρας Ξενίδη - Αρέστη εναντίον Τουρκίας, με την οποία η αποτελεσματικότητα της τουρκικής «επιτροπής αποζημιώσεων» κρίθηκε ανεπαρκής. Τότε, το ΕΔΑΔ αποφάνθηκε ότι η θεραπεία που προσφέρεται από την τουρκική «επιτροπή αποζημιώσεων», δηλαδή οι αποζημιώσεις, δεν αποτελεί αποτελεσματική θεραπεία. Επίσης, το ΕΔΑΔ ξεκαθάρισε ότι η «επιτροπή αποζημιώσεων» της Τουρκία

Η πρόσφατη πλειοψηφική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ για παραμονή του κόμματος στο κυβερνητικό σχήμα, οριστικοποίησε το «διαζύγιό» του από την εκλογική βάση του. Και ο λόγος του «διαζυγίου» είναι ότι γιγαντώθηκε η διάσταση μεταξύ της βουλήσεως της βάσης και της ηγεσίας. Αποτελεί κανόνα ότι δεν μπορούν οι λίγοι να κοροϊδεύουν τους πολλούς για τόσο πολύ καιρό… Μετά και την γενναία αποχώρηση της ΕΔΕΚ από την κυβέρνηση Χριστόφια, οι έντιμες επιλογές του ΔΗΚΟ ήσαν δύο: (α) Εγκαταλείπουμε τις διαχρονικές θέσεις μας στο Κυπριακό και παραμένουμε στην κυβέρνηση, είτε (β) Παραμένουμε σταθεροί στις διακηρύξεις μας και αποχωρούμε από την κυβέρνηση. Αντ’ αυτού, υιοθετήθηκε η μεσοβέζικη θέση «παραμένουμε στην κυβέρνηση διατηρώντας τις διαφωνίες μας». Δηλαδή, κάτι σαν το «ψηφίζουμε ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ». Έτσι, το κόμμα παραμένει υπό την ομηρία του μεγάλου αδελφού της κυβερνητικής «συμμαχίας» και συνυπεύθυνο στις «γενναιόδωρες προσφορές» του Προέδρου Χριστόφια στους Τούρκους.

Σε όποιο κομματικό χώρο κι αν ανήκει κάποιος, είτε συμφωνεί με τις θέσεις της ΕΔΕΚ είτε όχι, κρίνει ως « πολιτικά υπεύθυνη και ηθικά ορθή » την απόφασή της για αποχώρηση από το κυβερνητικό σχήμα. Από τη στιγμή που ως κόμμα διεφώνησε, επισήμως, με τον Πρόεδρο Χριστόφια σε κεφαλαιώδη θέματα και δη στο Κυπριακό, κατέθεσε εισηγήσεις που δεν εισακούστηκαν και το μόνο που εισέπραξε ήταν την ύβρη περί « κονιορτοποιημένων εγκεφάλων », η μόνη έντιμη οδός ήταν αυτή της εξόδου. Την ίδια αντιμετώπιση «απολαμβάνει» και το ΔΗΚΟ από τον Πρόεδρο Χριστόφια και το ΑΚΕΛ. Με μια σημαντική διαφορά: το ΔΗΚΟ συμμετέχει στην κυβερνητική συνεργασία με προερχόμενο από τις τάξεις του τον υπουργό εξωτερικών. Αυτή η παράμετρος αυξάνει κατακόρυφα το βαθμό συνυπευθυνότητας του κόμματος σε σχέση με τους ερασιτεχνικούς χειρισμούς του Προέδρου Χριστόφια και τις «γενναίες προσφορές» του. Γι’ αυτό, το ΔΗΚΟ δεν μπορεί, πλέον, να παραμείνει ο μοναδικός κολαούζος (μαζί με τους ΕΔΗ) του Προέδρου Χριστόφια. Με αποτέλεσμα να

Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε, προσφάτως, από τις Βρυξέλλες ότι: « Αν βρεθούμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση, όπου το κεφάλαιο της Ενέργειας μπλοκαριστεί, τότε θα αναθεωρήσουμε τη θέση μας σχετικά με τον Ναμπούκο ». Η δήλωση αυτή αποτελεί ξεκάθαρη απειλή κατά της ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής, η οποία στοχεύει στη μείωση της εξάρτησης της γηραιάς ηπείρου, για φυσικό αέριο, από τη Ρωσία. Η ανωτέρω δήλωση του Τούρκου Πρωθυπουργού, σε συνδυασμό με την αναφορά του υποψηφίου επιτρόπου για το χαρτοφυλάκιο της Διεύρυνσης, του Τσέχου Στέφαν Φούλε, ότι « η Τουρκία είναι μια χώρα – κλειδί, είναι σημαντικός εταίρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα της Ενέργειας και η ένταξή της είναι ο καλύτερος μοχλός που διαθέτουμε για να βοηθήσουμε στον εκσυγχρονισμό της », δημιουργούν το νέο σκηνικό πιέσεων, που θα υποστούν Λευκωσία και Αθήνα, για να συναινέσουν στο άνοιγμα του κεφαλαίου για την Ενέργεια. Τη διαπίστωση αυτή ενισχύει το διάβημα του επικεφαλής των ενταξιακών διαπραγματ

Το 2010 θα είναι ένα πολύ δύσκολο έτος! Η πορεία στις διαπραγματεύσεις είναι μη αναστρέψιμη … Το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας , με τη μορφή που τη γνωρίσαμε από το 1960 έως το 2009, θα κριθεί από την αποθέματα αντίστασης ΟΛΩΝ μας. Εντός του 2010, ίσως κληθούμε (ξανά) να απαντήσουμε αν αποδεχόμαστε Τούρκο κυβερνήτη στη γη των πατέρων μας…. Καλή δύναμη!