Χρίστος Σενέκης

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ χρησιμοποιούν το ΔΗΚΟ (και την ΕΔΕΚ) ως «φύλλο συκής» για να κρύβουν κάτω από το μανδύα μιας δήθεν «κυβερνητικής συνεργασίας», την ουσιαστική στήριξη που τους παρέχει η σημερινή ανανική ηγεσία του ΔΗΣΥ. Κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού στη Βουλή, αποκαλύφθηκε (ακόμα μια φορά) ο «έρωτας» του Ν. Αναστασιάδη και των συν αυτώ με τον Πρόεδρο Χριστόφια. Ο κ. Σ. Χάσικος, μη μπορώντας να κρύψει τη χαρά του για τη «νεκρανάσταση» προνοιών του σχεδίου Ανάν, πρότεινε τη συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ με σκοπό το επιτυχές «κλείσιμο» του Κυπριακού. Η αναβληθείσα, προσωρινώς, «ιστορική υπέρβαση» των προεδρικών εκλογών του 2008 επανέρχεται… Δυστυχώς, εντός του ΔΗΚΟ δεν γίνεται ορθή αξιολόγηση των «σημείων των καιρών». Προτάσσεται το επιχείρημα ότι αν το ΔΗΚΟ αποχωρήσει από την κυβέρνηση, τότε ο ΔΗΣΥ θα καλύψει το κενό και θα συνεργαστεί με τον Πρόεδρο Χριστόφια και με το ΑΚΕΛ με οδυνηρά αποτελέσματα για τον τόπο. Μα αυτό είναι κάτι που ήδη συμβα

Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο του Πανίκου Ελευθερίου « Εάλω η Κύπρος » (εκδόσεις Επιφανίου) και έχουν βιώσει μέσα από τις σελίδες του τις τραγικές συνέπειες της εφαρμογής της «λύσης» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, είμαι βέβαιος ότι θα τρομάζουν στην ιδέα: Η σύληση του τάφου του Τάσσου Παπαδόπουλου να γινόταν μετά τη «λύση», που επιδιώκει η σημερινή διαπραγματευτική ομάδα μας. Το σενάριο γίνεται εφιαλτικότερο, αν τελούσαμε υπό την εκ περιτροπής προεδρία τουρκοκύπριου (ή ενός εκ των 50.000 εποίκων). Το φρικιαστικό συμβάν, της περασμένης Παρασκευής, έχει την ανθρώπινη πλευρά του, αυτή που βιώνει η οικογένεια του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Έχει όμως και μιαν άλλη πλευρά, που θα πρέπει όλους να μας προβληματίσει πολύ σοβαρά. Θα πρέπει ν’ αναλογιστούμε τις συνέπειες, που θα είχε μια τέτοια ενέργεια στο «συνεταιρικό κράτος», το οποίο οραματίζεται ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Οι βάνδαλοι, που ξέθαψαν τον τέως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και έκλεψαν τη σωρό του, θεωρώ ότι δεν έχουν

Μετά το αίσιο τέλος της συνεδρίας του Εκτελεστικού Γραφείου του ΔΗΚΟ, της Δευτέρας (7/12/2009), πρέπει άμεσα να επανεκτιμηθεί η σχέση του κόμματος με την κυβέρνηση Χριστόφια και να δρομολογηθεί έξοδος από αυτή . Τα συλλογικά όργανα πρέπει να τύχουν ενδελεχούς ενημέρωσης για την πορεία των συνομιλιών . Επίσης, θα πρέπει να δοθούν εξηγήσεις από τον Πρόεδρο Χριστόφια προς τι οι ολοήμερες συναντήσεις με τον κατοχικό ηγέτη , αν δεν έχουμε, ήδη, αποδεχτεί ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα ή δεν βιαζόμαστε να ετοιμάσουμε την ενδιάμεση συμφωνία , που θα χρησιμοποιήσει στον προεκλογικό του ο κ. Ταλάτ. Τέλος, θα πρέπει να εξηγήσουμε στον Πρόεδρο Χριστόφια ότι αποτελεί ασέβεια προς τους Κερυνειώτες η μετάβασή του στη σφετερισμένη ελληνοκυπριακή περιουσία, που παράνομα χρησιμοποιεί ως οικία ο κ. Ταλάτ. Το ΔΗΚΟ , σε συνεννόηση και με την ΕΔΕΚ , πρέπει να δρομολογήσουν την έξοδό τους από την Κυβέρνηση και να απαλλαχτούν από τη συνυπευθυνότητα στις κατά συρροή διολισθήσεις του Προέδρου Χριστόφια . Αυτό

Οι ελεγχόμενοι κομματικοί μηχανισμοί, η ευρεία στήριξη από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ και το κάλπικο χαμόγελο δεν στάθηκαν ικανά ν’ αλλοιώσουν τη βούληση της βάσης του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ). Οι ενδοτικές θέσεις της κ. Ντόρας Μπακογιάννη – Μητσοτάκη στα εθνικά θέματα λειτούργησαν ως καμπανάκι σε χιλιάδες νεοδημοκράτες, που αφυπνίστηκαν, εισέρευσαν στα εκλογικά τμήματα και με εκκωφαντικό τρόπο πολτοποίησαν τα όνειρά της για την προεδρία της ΝΔ και αργότερα για τον πρωθυπουργικό θώκο. Ο μέχρι πρότινος κυνηγημένος και φιμωμένος από τα μητσοτακικά κονκλάβια του κόμματος, ο Α. Σαμαράς, είναι ο έβδομος πρόεδρος της ΝΔ. Στο πρόσωπο του «εθνικιστή» Α. Σαμαρά, οι νεοδημοκράτες (και όχι μόνο) αντίκρισαν «την ελπίδα της Ελλάδας» και του έδωσαν το χρίσμα για να ηγηθεί του κόμματός τους σε μια κρίσιμη εποχή, που δρομολογείται κλείσιμο όλων των εθνικών θεμάτων. Τα έργα και οι πράξεις του Α. Σαμαρά αποτελούν εγγύηση για τη μετακίνηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε πιο διεκδικητικ

Ο Άλβαρο ντε Σότο όταν ρωτήθηκε από τους συγγραφείς του βιβλίου «Το Μυστικό Παζάρι» πώς σχολιάζει τις κυβερνητικές αλλαγές σε Κύπρο (16/2/2003) και Ελλάδα (7/3/2004) δεν έκρυψε την ανησυχία του μήπως χαλάσει η καλοστημένη πλεκτάνη για την επιβολή του σχεδίου Ανάν. Είπε σχετικά: «Γενικά, η εισαγωγή νέων παικτών σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση φέρνει αλλαγές που, πολλές φορές, είναι δύσκολο να τύχουν χειρισμού». Εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται ότι ήταν άκρως καθοριστικές οι κυβερνητικές αλλαγές. Σήμερα, με μεγαλύτερη μαεστρία, «στήθηκε» το σκηνικό που θα οδηγήσει στο (όπως - όπως) «κλείσιμο» του Κυπριακού και θα απαλλάξει την Άγκυρα από το «αγκάθι», που ίσως δυσκολέψει την ευρωπαϊκή πορεία της. Ο προσφοροδότης Χριστόφιας και ο εξαφανισμένος ηγέτης της «αντιπολίτευσης», Ν. Αναστασιάδης, αποτελούν το βολικότερο δίδυμο εντός Κύπρου για την προώθηση του κυοφορούμενου, «νέου» σχεδίου. Στην Ελλάδα Πρωθυπουργός είναι, πλέον, ο εκλεκτός του «ξένου παράγοντα» Γ. Παπανδρέου και στην αξιωματική

Διάβασα με πολύ προσοχή την πρόταση – εισήγηση του προέδρου του ΔΗΚΟ, που κατέθεσε στο Εκτελεστικό Γραφείο (Ε.Γ.) του κόμματος και εγκρίθηκε πλειοψηφικά με αντικαταστατική σύνθεση (βάσει καταστατικού οι βουλευτές συμμετέχουν στο Ε.Γ.: «Σε ειδικές τακτικές συνεδρίες (μια φορά το μήνα) για σκοπούς ενημέρωσης και Συντονισμού» και άρα χωρίς δικαίωμα ψήφου, επίσης δεν προνοείται ηλεκτρονική ή ταχυδρομική ψήφος). Με έκπληξη διαπίστωσα ότι εντός του έγγραφου, ο κ. Καρογιάν προσομοιάζει το ΔΗΚΟ με «reality show»! Και αυτό γιατί κάποιοι αξιωματούχοι του κόμματος, καθηκόντως, ενημερώνουν την κοινή γνώμη για τις καταστροφικές προτάσεις που κατατίθενται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από τον Πρόεδρο Χριστόφια. Σε άλλο σημείο του εγγράφου ο κ. Καρογιάν αποκαλεί το ΔΗΚΟ «κόμμα εξουσίας». Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι δεν υπάρχουν κόμματα εξουσίας, αλλά πολιτικοί προσκολλημένοι στην εξουσία. Είναι άκρως αντιφατικό για τον ΔΗΚΟϊκό ψηφοφόρο να ακούει ότι το κόμμα του είναι «κόμμα εξουσίας», όταν

Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς ντόρος για την έλλειψη ενιαίου πολιτικού λόγου στις τοποθετήσεις των αξιωματούχων της ηγετικής πυραμίδας του ΔΗΚΟ. Δυστυχώς, ο τρόπος και η ένταση με την οποία προβάλλεται το φαινόμενο, καταδεικνύει μια συντονισμένη προσπάθεια να πληγεί η αξιοπιστία του κόμματος και να σπιλωθούν συγκεκριμένα ηγετικά στελέχη. Η διαπίστωση αυτή εξάγεται αβίαστα και δεν αποτελεί προϊόν συνομωσιολογίας, αφού όσοι κόπτονται για την απουσία ταυτόσημου πολιτικού λεκτικού στις δηλώσεις της δηκοϊκής ηγεσίας, δε δείχνουν την ίδια σπουδή στις άκρως αντιφατικές δηλώσεις των συναγερμικών κ.κ. Ν. Αναστασιάδη και Α. Νεοφύτου. Επιπροσθέτως, όλοι όσοι σήμερα «ενδιαφέρονται» τόσο πολύ για την εικόνα του ΔΗΚΟ θα πρέπει, επίσης, να μας απαντήσουν, πόσο ενιαίος ήταν ο πολιτικός λόγος στον ΔΗΣΥ κατά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, έχοντας ως υποψηφίους την κ. Ε. Θεοχάρους και τον κ. Χ. Στυλιανίδη; Από την άλλη, πώς μπορεί η σημερινή ηγεσία του ΑΚΕΛ να απαιτεί συμμόρφωση όλων στη γραμμή του

Στην ανάλυση (4/11/2009) που έκανε για τα τεκταινόμενα στο ΔΗΚΟ η κ. Ανδρούλα Ταραμουντά επικαλείται ως πηγές «συνεργάτες» του προέδρου του ΔΗΚΟ. Οι εν λόγω «συνεργάτες», όπως αναφέρεται στην ανάλυση τής κ. Α. Ταραμουντά, «διαφωνούν με την ομάδα των τριών αξιωματούχων που πιστεύει ότι τώρα είναι η ώρα για την αξιολόγηση των σχέσεων με τον Πρόεδρο και για αποχώρηση από την κυβέρνηση». Στο κείμενο κατονομάζονται ως μέλη της λεγόμενης «ομάδας», με την οποία «διαφωνούν» οι «συνεργάτες» του προέδρου του ΔΗΚΟ, οι εκ της βάσης του κόμματος εκλεγμένοι: α) αναπληρωτής πρόεδρος κ. Γ. Κολοκασίδης, β) αντιπρόεδρος κ. Ν. Παπαδόπουλος και γ) γενικός γραμματέας κ. Κ. Κενεβέζος. Στην ανάλυση τής κ. Α. Ταραμουντά, δυστυχώς δεν κατονομάζονται οι «συνεργάτες» του προέδρου του ΔΗΚΟ, οι οποίοι μάλλον δεν θέλουν να αποκαλύψουν τα ονόματά τους. Απλώς, στοχεύουν, διά της διοχέτευσης στον Τύπο των προσωπικών τους απόψεών, να δημιουργήσουν εντυπώσεις στο δηκοϊκό κόσμο και στην κοινή γνώμη ευρύτερα. Όμως, διερ

Η πρόταση που κατέθεσε η πλευρά μας για στάθμισης της βαρύτητας των ψήφων των ελληνοκυπρίων κατά την εκλογή του Τουρκοκύπριου που θα προεδρεύει περιοδικά, αποτελεί μια πρωτοφανή ρύθμιση που έρχεται σε αντίθεση με τη δημοκρατική αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος». Όμως το Προεδρικό και το ΑΚΕΛ επιμένουν στο σλόγκαν ότι «ο Πρόεδρος Χριστόφιας διαπραγματεύεται στη βάση αρχών»! Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, κ. Στεφάνου, μας είπε την αλήθεια: «υπάρχουν αρχές οι οποίες επιδέχονται διαφοροποιήσεις στο πλαίσιο των ιστορικών πραγματικοτήτων και δεδομένων». Η δήλωση αυτή δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη, αφού μέσα σε λίγες λέξεις, ο κ. Στεφάνου, απεκάλυψε τη φιλοσοφία που διέπει τη διαπραγματευτική ομάδα της ελληνοκυπριακής πλευράς. Είναι φανερό ότι στην εν λόγω δήλωση έχουν παρεισφρήσει λέξεις και αναφορές των κατακτητών. Όπως οι λεγόμενες «πραγματικότητες». Μήπως οι «πραγματικότητες» που αναφέρει ο κ. Στεφάνου είναι αυτές που επικαλούνται καθημερινώς οι Τούρκοι περί δύο κρατών, δύο λαών και δύο

Η εξευτελιστική συμφωνία «αποκατάστασης των διπλωματικών σχέσεων» μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως μάθημα για την ελληνική και ελληνοκυπριακή ηγεσία. Ο αρμένιος πρόεδρος Σερζ Σαρκισιάν και ο αρμένιος υπουργός εξωτερικών Εντουάρ Ναλμπαντιάν υπέκυψαν στις ασφυκτικές πιέσεις των αμερικανών και υπέγραψαν μία συμφωνία, που η πλειοψηφία του λαού τους θεωρεί προδοτική. Και βεβαίως αποτελεί προδοσία για τον λαό της αρμενίας, αφού μέσω αυτής της συμφωνίας απεμπολούν την αναγνώριση της γενοκτονίας 1,5 εκατομμυρίων ομοεθνών τους από τους Οθωμανούς το 1915. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι πριν καν στεγνώσουν οι υπογραφές, ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, αρνείται να επικυρώσει την υπογραφείσα συμφωνία στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Απαιτεί τώρα την αποχώρηση των αρμενικών στρατευμάτων από το Ναγκόρνο – Καραμπάχ! Μετά από μία συμφωνία, στην οποία το άλλο μέρος (η Αρμενία) υποχώρησε από θέσεις αρχής (αναγνώριση της γενοκτονίας), η τουρκική διπλωματία αντιλαμβάνεται την υ

Η αντίδραση του εκλογικού σώματος, στις εθνικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, κατέδειξε την ανάγκη του ελληνικού λαού ν’ «αγοράσει» ελπίδα. Ελπίδα για καλύτερες μέρες, κυρίως, σε ό,τι αφορά την ποιότητα ζωής του. Στη μάχη για τον καλύτερο «Πωλητή» ελπίδας κέρδισε θριαμβευτικά ο Γ. Παπανδρέου, τον αυτόχειρα και απελπιστικά μόνο Κ. Καραμανλή. Ο ήρωας του Αντώνη Σαμαράκη, αφού έχει διαβάσει τις «Μικρές Αγγελίες», γράφει σ’ ένα φύλλο τη δική του αγγελία: «Ζητείται ελπίς». Ύστερα προσθέτει το όνομα και τη διεύθυνσή του και πάει στα γραφεία της εφημερίδας για να τη δημοσιεύσει στο φύλλο της αμέσως επόμενης μέρας. Η ενέργεια του ήρωα στο διήγημα του Σαμαράκη προσομοιάζει με τη διαχρονική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, που θεωρούν την κάλπη ως το μέσο για να «δημοσιεύσουν» τη δική τους «Μικρή Αγγελία», για ν’ αναζητήσουν ελπίδα… Η ανωτέρω εγγενής αδυναμία των πολιτών γίνεται στοιχείο εκμετάλλευσης από τους υποψηφίους, οι οποίοι (με τη βοήθεια των επικοινωνιολόγων) παράγουν τα «κατάλληλα» συνθήματ

Η επιλογή του πρωθυπουργού κ. Καραμανλή για διενέργεια πρόωρων εκλογών αποτελεί πολιτική αυτοκτονία για τον ίδιο. Η άθλια οικονομική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, τα σκάνδαλα και η ανυπαρξία ελπιδοφόρας πρότασης για το αύριο, καθιστούν βέβαιη τη συντριπτική ήττα της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ). Το μόνο ερωτηματικό στην εκλογική αναμέτρηση της 4ης Οκτωβρίου είναι αν θα κατορθώσει το ΠΑΣΟΚ να ξεπεράσει το 41%, που θα του δώσει αυτομάτως και αυτοδυναμία, χωρίς να χρειαστεί η χώρα να μπει σε περίοδο ακυβερνησίας. Αφού το αποτέλεσμα έχει προεξοφληθεί, αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι η επόμενη μέρα στη ΝΔ. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι αν η διαφορά του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ, το βράδυ των εκλογών, είναι μεγάλη (πέραν των 3-4 μονάδων), τότε το πολιτικό μέλλον του κ. Καραμανλή δεν προοιωνίζεται ευοίωνο. Η θυγατέρα του πρώην πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, κ. Ντόρα Μπακογιάννη, φαίνεται έτοιμη να ηγηθεί στη ΝΔ της επόμενης μέρας. Οφείλουμε όμως εδώ να παραδεχτούμε ότι ο κ. Καραμανλής ανέβασε κατά πο

Ένας εκλεκτός φίλος και εξέχων μέλος της κοινωνίας της Πάφου μάς εξιστορούσε, προσφάτως, ένα πολύ χαρακτηριστικό διάλογο που είχε με τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ κ. Μάριο Καρογιάν, σε εκδήλωση στην επαρχία του. Το περιστατικό έλαβε χώρα μερικούς μήνες μετά την ανάληψη της Προεδρίας της Δημοκρατίας από τον κ. Χριστόφια και πριν από το θάνατο του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλο. Ρωτάει, λοιπόν, ο φίλος από την Πάφο τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ κ. Καρογιάν: «Γιατί ανέχεστε τον Πρόεδρο Χριστόφια, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και τους αξιωματούχους του ΑΚΕΛ να ξεκινούν τις δημόσιες τοποθετήσεις τους με τη φράση ‘βγάλαμε την Κύπρο από την γωνιά’; Δεν θεωρείτε ότι με τη φράση αυτή μειώνουν, πρωτίστως, το ΔΗΚΟ, αλλά και τον ίδιο τον Τάσσο Παπαδόπουλο;» Η φερόμενη ως απάντηση του κ. Καρογιάν ήταν: «Γιατί είναι ψέματα; Ακόμα και όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε να δει τον Τάσσο, του μήνυσε ότι θα τον δεχτεί, αφού πρώτα ζητήσει συγνώμη από τον Κυπριακό Λαό για τη συμπεριφορά του το 2004!» Αν και, προσωπικώς, θεωρώ ατ

Πριν από περίπου ένα χρόνο διεξήχθη υπό την αιγίδα της βρετανικής πρεσβείας ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ προσφύγων Κατωκοπιάς και Τουρκοκύπριων που διαμένουν τώρα στην Κατωκοπιά. Για την ιστορία, ο αγώνας έληξε ισόπαλος 1-1. Μάλιστα, η Υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα Ευρώπης, Κάρολαιν Φλιντ, ενημέρωσε τη βρετανική Βουλή ότι ο «αγώνας έληξε καταλλήλως ισόπαλος 1-1» και πρόσθεσε ότι «ήταν τιμή για μένα να μπορέσω να δώσω το εναρκτήριο σφύριγμα σε δικοινοτικό αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ των νυν Τουρκοκύπριων κατοίκων του χωριού Κατωκοπιά και των πρώην Ελληνοκύπριων κατοίκων». Βεβαίως, ουδείς εκ της Κυβερνήσεώς μας αντέδρασε, τότε, για τις εκουσίως στρεβλωμένες περιγραφές της κ. Φλιντ. Ότι, δηλαδή, οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι «νυν κάτοικοι» της Κατωκοπιάς, αλλά κλεπταποδόχοι (άρα παράνομοι διαχειριστές) των περιουσιών των βιαίως εκτοπισθέντων, νομίμων (και όχι «πρώην»), Ελληνοκύπριων κατοίκων. Όπως μας έχουν συνηθίσει το τελευταίο διάστημα, οι καλοθελητές στην ελληνοκυπριακή πλευρά κράτησαν,

Η ευρεία συζήτηση, που έλαβε χώρα κατά τη διαδικασία «συνδιαλλαγής» των κομμάτων για το διορισμό των « αξιοτέρων » στους ημικρατικούς οργανισμούς, αποτελεί πισωγύρισμα για τη Κύπρο, εντός της οποίας, κατά τ’ άλλα, ανθεί «φαιδρά πορτοκαλέα ». Η από αέρος διαπραγμάτευση των κομμάτων ανήγαγε την όλη διαδικασία σε ανατολίτικο παζάρι και για άλλη μια φορά απαξίωσε στα μάτια της κοινής γνώμης την πολιτική και τους πολιτικούς. Τέλος, όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιου είδους δοσοληψίες, υπάρχουν οι «ριγμένοι», οι οποίοι βάλλουν κατά των «ευνοημένων», ενώ οι «ευνοημένοι» επικαλούνται το χθες για να δικαιολογήσουν το σήμερα. Κατά το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε των διορισμών στους ημικρατικούς οργανισμούς, παρατηρήθηκε το γνώριμο και ανά τριετία επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, διάφοροι επιτήδειοι να προσκολλώνται σαν βδέλλες στους ηγέτες των κομμάτων. Οι εν λόγω καιροσκόποι χειροκροτούν κάθε επιλογή (σωστή ή λανθασμένη) του αρχηγού με σκοπό να έχουν την εύνοιά του, για να συμπεριληφθούν στη μαγ

Θεωρώ χρέος μου να απαντήσω στο άρθρο του κ. Α. Παράσχου «Μια δεύτερη προδοσία» στο φύλλο της εφημερίδα σας «Καθημερινή» της περασμένης εβδομάδας 15-16 Αυγούστου 2009. Στο εν λόγω άρθρο, ο κ. Παράσχος καταγγέλλει την απόκρυψη των φωτογραφιών, που όπως ισχυρίζεται ο Τούρκος φωτορεπόρτερ Εργκίν Κονούκσεβερ, αποκαλύπτουν την εν ψυχρώ δολοφονία των πέντε αιχμαλώτων Αντώνη Κορέλη, Ιωάννη Παπαγιάννη, Χριστόφορου Σκορδή, Φίλιππου Χ”Κυριάκου και Παναγιώτη Νικολάου. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, οι υπεύθυνοι θα πρέπει να «σαπίσουν» στη φυλακή για την αποτρόπαια πράξη τους. Όμως ο κ. Παράσχος, στην προσπάθεια του να υποδείξει το μέγεθος του εγκλήματος που διεπράχθη, λόγω της μη δημοσιοποίησης όλων των φωτογραφιών, πιστεύω ότι προσφέρει ισχυρό άλλοθι στην Τουρκία. Κάτι που θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω πιο κάτω: Λέει λοιπόν στο άρθρο του ο κ. Παράσχος ότι «δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αποτελεί έγκλημα πολέμου η εν ψυχρώ εκτέλεση των πέντε Ε/Κ στρατιωτών κοντά στο Τζιάος…». Όμως στην ίδι

Η εξακρίβωση της τύχης των πέντε αγνοουμένων στη φωτογραφία σύμβολο του αγώνα μας, αποτελεί ισχυρή τεκμηρίωση για τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, που διέπραξε ο τουρκικός στρατός και οι τουρκοκύπριοι «μουτζαχίντ» το 1974. Όμως, πίσω από την τραγωδία των ηρωικώς πεσόντων παλικαριών, υπάρχουν κι άλλες, παράλληλες ιστορίες, που αξίζει να μνημονευτούν. Μια τέτοια ιστορία είναι και η εξής: Ένας εκ των πέντε ηρώων, πριν τον καλέσει το καθήκον, αρραβωνιάστηκε μια νεαρή τότε κοπέλα, η οποία από τότε και μέχρι πριν από λίγες μέρες (όταν έγινε η ταυτοποίηση των λειψάνων του) τον περίμενε. Γι’ αυτήν ο χρόνος σταμάτησε στις 14 Αυγούστου το ’74. Από τότε αφοσιώθηκε στον έτερον έρωτα της ζωής της, τη Ζωγραφική. Η θλίψη και ο πόνος, που δεν τα μοιράστηκε με κανένα, την οδήγησαν να διαβεί τα δύσκολα μονοπάτια της Τέχνης και να την κατακτήσει. Με αποτέλεσμα, σήμερα, να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους καλλιτέχνες που γέννησε η Κύπρος. Ιστορίες που παραμένουν στο σκοτάδι, όπως η ανωτέρω, αποτελούν τι

Η διαχείριση από την Κυβέρνηση και τα εκφραστικά της όργανα δύο περιστατικών, που έλαβαν χώρα την περασμένη εβδομάδα, μας κάνουν να διερωτόμαστε αν μας θεωρούν εντελώς ηλίθιους! Η πρώτη περίπτωση αφορά τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού της Ρωσίας κ. Πούτιν. Λέει λοιπόν ο κ. Πούτιν κατά την επίσκεψή του στην Άγκυρα: «Η χώρα μου υποστηρίζει τις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας, τα σχέδια των Ηνωμένα Έθνη και το σχέδιο Ανάν» και συνέχισε λέγοντας ότι «θα επιδιώξουμε και στο μέλλον την οικοδόμηση των σχέσεων και με τα δύο τμήματα της Κύπρου και θα αναπτύξουμε τις οικονομικές σχέσεις συμπεριλαμβανομένων αυτών με το τουρκικό τμήμα». Η πρώτη αντίδραση από την πλευρά της Κυβέρνησης ήρθε από τον Προεδρικό Επίτροπο κ. Γ. Ιακώβου, ο οποίος μας είπε το εξής καθησυχαστικό: «Πιστεύω ότι η θέση της Ρωσίας στο Κυπριακό, αλλά και γενικότερα έναντι της Κύπρου, δεν έχει αλλάξει». Ενώ η εφημερίδα «Χαραυγή» κυκλοφόρησε την επόμενη μέρα (8/8/2009) με τον πηχυαίο τίτλο: «Σταθερή η θέση της Ρωσίας»! Εδώ πρέπει

Είναι, πλέον, ασφαλές να πούμε ότι τα περί δήθεν «προοδευτικής διακυβέρνησης» ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας μερικών παρωπιδοφόρων ακελικών. Η «δίκαιη κοινωνία», που ευαγγελίστηκε το προεκλογικό επιτελείο του Δ. Χριστόφια, έγινε ο παράδεισος του κύπριου «αριστερού», αφού η κόκκινη άλωση του δημόσιου τομέα τούς αναβάθμισε σε Άρεια φυλή. Ενώ, η «δίκαιη λύση» αποδεικνύεται, εμπράκτως, ότι ορίζεται ως η επαναφορά του σχεδίου Ανάν, με την εξής διαφορά: Τις πρόνοιες τού τότε σχεδίου για τις οποίες το απέρριψε ο κυρίαρχος λαός και οι οποίες μας επιβλήθηκαν λόγω της ετεροβαρούς επιδιαιτησίας, στην τρέχουσα διαδικασία έχουν κατατεθεί από τη δική μας πλευρά! Οι νέες συλλήψεις, που έγιναν στο συλλαλητήριο της 20ης Ιουλίου, ενισχύουν περαιτέρω την άποψη περί ελλειμματικής δημοκρατίας αφότου εισήλθε στο Προεδρικό μέγαρο ο Δ. Χριστόφιας. Το χειρότερο όμως είναι ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, αφού κάθε σαββατοκυρίακο, εν τη παρουσία του ιδίου και άλλων ηγετικών στελεχώ

Στο άρθρο «Η μήνις του ΔΗΚΟ θυσία στην κομματική ‘παλληκαριά’» (Φιλελεύθερος, 14/7/2009), ο τακτικός αρθρογράφος της εφημερίδας, κ. Γιώργος Καλλινίκου, ελλείψει επιχειρημάτων, ειρωνεύεται το ΔΗΚΟ και τους αξιωματούχους του ότι «δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους όταν μιλούν για το εθνικό θέμα». Διερωτώμαι αν θα ήταν πιο βολικό για τον κ. Καλλινίκου αν όλοι επιδείκνυαν νομιμοφροσύνη - υποταγή στις απαιτήσεις της Τουρκίας και ν’ αφήναμε τις δέκα χιλιάδες μέλισσες του Ονήσιλου να ψοφήσουν απάνω στο παχύ μας δέρμα, κατά τον Παντελή Μηχανικό. Ο κ. Καλλινίκου προσπαθεί να μειώσει τον εκ της βάσης του ΔΗΚΟ νεοεκλεγέντα Γενικό Γραμματέα, αφού διερωτάται «ποια είναι τα κριτήρια για να γίνει κάποιος πολιτικός, αν μπορεί οποιοσδήποτε να μπει σ’ αυτό το χώρο». Η προσέγγιση αυτή αποτελεί ασέβεια προς την κομματική βάση του κόμματος και παράλληλα μειώνει την αξιοπιστία του ίδιου του αρθρογράφου, ο οποίος δεν έδειξε την ίδια σπουδή όταν άλλες ηγεσίες επιβλήθηκαν στα κόμματά τους είτε δια της «δημοκρατί

Νιώθω την ανάγκη να δώσω μίαν απάντηση στο άρθρο του κ. Λόρδου στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (12/7/2009) με τίτλο «Ντροπή για τα κόμματα και τους ηγέτες». Στο άρθρο του, ο κ. Λόρδος, βάλλει κατά πάντων για τη μη εφαρμογή του νεοαποικιακού μέτρου για εισαγωγή φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου μέσω GCE. Κατανοώ, βεβαίως, την ανάγκη του να υπερασπιστεί τα γαλαζοαίματα τέκνα της «υψηλής κοινωνίας» (λόγω παχουλής τσέπης) στην οποία ανήκει ο κ. Λόρδος. Όμως, οι ανακρίβειες που αναφέρει πρέπει να απαντηθούν. Λέει, λοιπόν, ο εν λόγω κύριος «ντροπή στους καθηγητές που πολλοί από αυτούς εισήχθησαν ως φοιτητές σε διεθνή πανεπιστήμια με τα ίδια ακριβώς διεθνή πιστοποιητικά». Όμως, η πραγματικότητα είναι ότι σε καμία άλλη χώρα του κόσμου (εκτός από την Αγγλία, τη Μάλτα, τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ και τη Σρι Λάνκα – εκτός αν αυτές είναι οι χώρες που έχουν «παγκοσμίου κύρους πανεπιστήμια» κ. Λόρδε – μια απλή έρευνα στη Βικιπαίδεια με τη λέξη κλειδί “GCE” θα σας πείσει), δεν γίνονται αποδεχτά τα GCE

Η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ ότι δεν τίθεται θέμα αποχώρησης από το κυβερνητικό σχήμα μεταφέρθηκε στους πολίτες από μερίδα των Μ.Μ.Ε., άκρως, στρεβλωμένη. Συγκεκριμένες φυλλάδες και «ελεγχόμενα» τηλεοπτικά κανάλια προσπάθησαν να περάσουν το μήνυμα ότι, τάχατες, το ΔΗΚΟ, ομόφωνα, επικροτεί τον Πρόεδρο Χριστόφια στους χειρισμούς του στο Κυπριακό. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί. Ο λόγος είναι ότι στις δύο μόνο συνεδριάσεις που πραγματοποίησε η νεοεκλεγείσα Κεντρική Επιτροπή δεν έγινε καμία ενημέρωση του σώματος για τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Άρα, οποιαδήποτε απόφαση, υπέρ ή κατά, απλώς θα εξυπηρετούσε προσωπικές φιλοδοξίες κάποιων στελεχών. Θεωρώ πολύ προσβλητικό για το κόμμα μου να παρουσιάζεται από μερίδα των Μ.Μ.Ε. ότι στα συλλογικά του όργανα συζητιέται η παραμονή ή η αποχώρηση από την Κυβέρνηση. Στο ΔΗΚΟ πρέπει να συζητούνται οι προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στην εκάστοτε Κυβέρνηση. Επίσης, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι το ΔΗΚΟ είχε και έχει σοβαρότατε

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Πολίτης», τη Δευτέρα 8/6/2009, με τίτλο «3 όροι Μάρκου στον Καρογιάν», αλλά και η συνέντευξη του υπουργού εξωτερικών στην εφημερίδα «Καθημερινή,» την Κυριακή 7/6/2009, στην οποία μας επιβάλλει την παραμονή μας στην Κυβέρνηση άνευ όρων, καταδεικνύουν την προσπάθεια του ανδρός, με πατερναλιστικό τρόπο, να προκαταβάλει τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων του κόμματος. Ως νονός παρωχημένων εποχών απειλεί τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ ότι αν δεν προχωρήσει σε «ξεκαθάρισμα» (!) εντός του ΔΗΚΟ και αν δεν πει το mea culpa για την προεκλογική εκστρατεία που διεξήγαγε, θα άρει τη στήριξη που του παρέχει. Το περίεργο είναι από που αντλεί ο κ. Μάρκος Κυπριανού αυτή την έπαρση για να εξαπολύει απειλές και να επιβάλλει όρους. Όταν έλαμψε δια της απουσίας του στο κρισιμότερο ραντεβού για να διασωθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, της οποίας σήμερα είναι υπουργός. Όταν απουσίασε επιδεικτικά από τον προεκλογικό αγώνα των Προεδρικών Εκλογών του 2008 και εμφανίστηκε στον δεύτερο γύρο για ν

Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, τίμησε τον αείμνηστο τέως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσο Παπαδόπουλο με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευση του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την τελετή τίμησαν με την παρουσία τους ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδας Ιερώνυμος. Η είδηση αυτή πρέπει να κάνει όλους τους κύπριους υπερήφανους που αξιώθηκαν έναν τέτοιον ηγέτη. Ακόμα περισσότερο τους φίλους και τα μέλη του ΔΗΚΟ, που είχαμε το τιμητικό προνόμιο να ηγείται του κόμματός μας για μιαν εξαετία (2000-2006). Δυστυχώς, παρατηρείται μια σταδιακή περιθωριοποίηση της πολιτικής παρακαταθήκης του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Στην πρόσφατη ανακοίνωση του ΔΗΚΟ για την επέτειο των πέντε χρόνων από το σωτήριο ΟΧΙ του κυπριακού ελληνισμού, η αποφυγή οποιασδήποτε αναφοράς στον μπροστάρη του αγώνα μας δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά. Ερωτηματικά που τέθηκαν από πολλούς φίλους του κόμματος

Η απόφαση του Κεντρικού Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΕΛΜΕΚ για απόρριψη της πρότασης εισαγωγής φοιτητών στα δημόσια πανεπιστήμια μέσω των βρετανικών εξετάσεων GCE αποτελεί, ίσως, το ηχηρότερο ράπισμα που δέχτηκε ο νυν υπουργός Παιδείας στους 15 μήνες της θητείας του. Με την απόφασή της, η ΟΕΛΜΕΚ, καθηκόντως, διέσωσε το δημόσιο σχολείο. Ένα δημόσιο σχολείο, που την τελευταία εικοσαετία έδωσε τους περισσότερους, ποσοστιαία, επιστήμονες στην Ευρώπη. Όσο και αν κάποιοι θέλουν να το αγνοούν, στην προσπάθεια τους να ισοπεδώσουν τα πάντα στη δημόσια Παιδεία! Επίσης, η ΟΕΛΜΕΚ εξέθεσε, ανεπανόρθωτα, τον υπουργό Παιδείας, ο οποίος αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της απόφασης, λειτουργώντας ως τσάρος σε ολοκληρωτικά καθεστώτα άλλων εποχών, δήλωσε με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι θα προχωρήσει κανονικά στην εφαρμογή του μέτρου. Όμως, θα πρέπει να εξετάσουμε και μια άλλη σημαντική παράμετρο, που δεν τέθηκε προς συζήτηση και καταδεικνύει την συμπαιγνία του υπουργού Παιδείας κ. Δημητρίου και του πρύτανη το

Εκ των θετικών του σχεδίου Ανάν ήταν η πρόνοια: «Εάν η Θεμελιώδης Συμφωνία δεν εγκριθεί με τα χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα, θα καταστεί άκυρη», άρα και ως μη γενόμενη. Η συγκεκριμένη πρόνοια ίσως θεωρηθεί, από τον ιστορικό του μέλλοντος, ως το μόνο ελαφρυντικό για τους εκπροσώπους μας στη διαπραγματευτική διαδικασία, που οδήγησε στο σχέδιο Ανάν. Η ακύρωση όλων των επιμέρους συμφωνηθέντων σε περίπτωση αποτυχίας συνολικής διευθέτησης, είναι η τακτική που ακολουθείται, παγκοσμίως, από τον τελευταίο διπλωμάτη μέχρι και τους αρχηγούς κρατών. Για την τρέχουσα διαδικασία, αρκετοί αναλυτές κάνουν λόγο για δρομολογούμενη υπογραφή ενδιάμεσης συμφωνίας από τους Χριστόφια – Ταλάτ, αν και εφόσον δεν υπάρξει συνολική διευθέτηση του Κυπριακού, πριν από το κρίσιμο ραντεβού της Τουρκίας με την Ε.Ε. τον προσεχή Δεκέμβριο. Θα είναι, δηλαδή, η πρώτη φορά, που εκπρόσωπός μας, στη διαπραγματευτική διαδικασία, θα βάλει την υπογραφή του κάτω από ένα μίνιμουμ πλαίσιο συμφωνηθέντων, στο οποίο θα περιλαμβάνο

Τις τελευταίες μέρες έγινε, πλέον, ξεκάθαρη η διαδικασία που ακολουθείται στις διαπραγματεύσεις. Ο «ειδικός» σύμβουλος του ΟΗΕ για το Κυπριακό, κ. Αλεξάντερ Ντάουνερ, αφού μας είπε τα γνωστά περί «τελευταίας ευκαιρίας», τόνισε ότι στα τέλη Μαΐου πρέπει να περάσουμε στη φάση του «πάρε – δώσε» (εντούτοις, ο Πρόεδρος Χριστόφιας επιμένει ότι δεν αποδέχεται χρονοδιαγράμματα). Το βασανιστικό ερώτημα που τίθεται είναι: Ποια περιθώρια έχει η δική μας πλευρά για να εισέλθει σε μια τόσο επικίνδυνη διαδικασία; Στη σημαντική αυτή καμπή των διαπραγματεύσεων, ο Πρόεδρος Χριστόφιας είναι, εντελώς, αφοπλισμένος. Η βιασύνη του να αποδεχτεί a priori την εκ περιτροπής προεδρία, την παραμονή 50.000 εποίκων και το συνεταιρισμό δύο συνιστώντων κρατών δεν του αφήνουν περιθώρια να διεκδικήσει οτιδήποτε για την πλευρά μας, αφού στη λογική του «πάρε – δώσε» θα του ζητηθούν ανταλλάγματα, τα οποία, πλέον, δεν διαθέτει. Άρα, ποια θα είναι η ωφέλεια για τη δική μας πλευρά στη φάση αυτή; Αν ο Πρόεδρος Χριστόφιας, στ

Η εθνική παλιγγενεσία, που διαπέρασε το Είναι μας κατά τη διάρκεια των δύο εθνικών εορτών, πρέπει, επιτέλους, να δράσει. Πρέπει να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Λίγο ακόμα. Πολύ περισσότερο, όσοι γεννηθήκαμε και ανδρωθήκαμε μετά την εισβολή. Που μεγαλώσαμε με το «Δεν Ξεχνώ». Η γενιά, δηλαδή, που σήμερα μπαίνει στο στίβο της ζωής και παλεύει να αφήσει το στίγμα της. Θα τα καταφέρει; Είμαι βέβαιος ότι αν συνεχίσουμε να υποκύπτουμε στους πειρασμούς της καθημερινότητας και παράλληλα αφεθούμε να ξεχάσουμε τον εθνικό ιστορικό μας βίο, τότε για τις επόμενες γενιές, απλώς, θα περάσουμε απαρατήρητοι... Η περηφάνια που νιώθουμε για τη γενιά που έφερε, εμάς, στον κόσμο (όσο και αν ο εγωισμός μας δεν μας επιτρέπει να τους το πούμε), δεν απαιτήθηκε από τους ίδιους, αλλά κερδήθηκε μέσα από τους αγώνες που έδωσε. Στην τρίτη ηλικία, έχουμε σήμερα τη γενιά που έγραψε, με χρυσές σελίδες, το Έπος του 55-59. Που βίωσε τη φρίκη της εισβολής. Που μέσα από τα τσαντίρια της προσφυγιάς ξανάρχισε τη ζωή της από το μ

Το 449 π.Χ., στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι Έλληνες χρειάστηκε να κρατήσουν μυστικό το θάνατο του μεγάλου αθηναίου στρατηγού Κίμωνα με την πεποίθηση ότι οι αθηναίοι μαχητές, βέβαιοι για τις ικανότητες του αρχηγού τους, θα κατακτούσαν τη νίκη, όπως και έγινε. Από τότε παρέμεινε η φράση «και νεκρός ενίκα». Όσοι βιάστηκαν να προεξοφλήσουν τον ενταφιασμό της πολιτικής του Τάσσου Παπαδόπουλου στο Κυπριακό, μετά και τον θάνατό του, διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Ο περήφανος δηκοϊκός κόσμος απέδειξε ότι τα όποια λάφυρα της εξουσίας δεν αποτελούν ιδανικά του. Δεν υπάκουσε στις έμμεσες παροτρύνσεις της ηγεσίας του ΑΚΕΛ προς συγκεκριμένους υποψηφίους. Δεν υπάκουσε ούτε στις λίστες της ντροπής! Έκανε το καθήκον του απέναντι στην Ιστορία, τις αρχές και τις αξίες του. Όμως, παράλληλα, απογοήτευσε πολλούς, εντός και εκτός Κύπρου, που περίμεναν κάμψη του φρονήματος των μελών του ΔΗΚΟ και συνθηκολόγηση στη λογική των προσωπικών μικροανταλλαγμάτων. Κάτι που θα ευκόλυνε το έργο τους στη δρομολογούμενη επαναφο

Ήταν μεσάνυχτα της 13ης προς 14ης Μαρτίου 1957. Οι συγκρατούμενοί του φώναζαν: «Θάρρος Παλληκαρίδη, θάρρος Παλληκαρίδη». Όμως, ο εκ Τσάδας 18χρονος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, ο ποιητής, ο ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης τους αποστομώνει: «Θάρρος έχω πολύ. Αυτή τη στιγμή περνώ την είσοδο του ικριώματος». Κοντοστέκεται μπροστά στη μακάβρια θηλιά και ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο. Οι δήμιοι τα χάνουν... Φωνάζει ξανά στους συναγωνιστές του: «Γεια σας αδέλφια! Γεια σας λεβέντες! Ελπίζω να 'μαι ο τελευταίος που εκτελούν. Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός και υπερήφανος». 12:02 ανοίγει η καταπακτή της αγχόνης και ο Βαγορής ανεβαίνει την ανηφοριά της Αθανασίας... «Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου», γράφει στο τελευταίο του γράμμα και συνεχίζει: «Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμ

Το επικείμενο συνέδριο του ΔΗΚΟ αποτελεί την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία του κόμματος. Ήρθε επιτέλους η ώρα για τα μέλη του ΔΗΚΟ, τα οποία αποτελούν τη λαϊκή και κυρίαρχη βάση του κόμματος, να εκφραστούν ελεύθερα και κυρίως να δεσμεύσουν τη νέα ηγεσία. Τη δύσκολη ετούτη ώρα, που το κόμμα παρέμεινε ορφανό από τους ιστορικούς του ηγέτες, καλείται ο λαός, εν τη σοφία του, να δείξει το δρόμο. Το δρόμο του Εθνικού συμφέροντος. Το δρόμο της αξιοπρέπειάς μας... Από το προσκλητήριο αυτό δεν πρέπει να λείψει κανείς! Όμως, οι όποιες αποφάσεις των δικοϊκών μελών πρέπει να παρθούν έχοντας τα ώτα τους κλειστά στις προκλητικότατες παρεμβάσεις του ΑΚΕΛ στα εσωκομματικά του ΔΗΚΟ. Αποτελεί ύψιστη ύβρη για την Ιστορία του ΔΗΚΟ, η προσπάθεια του ακελικού οδοστρωτήρα να παρουσιάσει υποψηφίους για την ηγετική πυραμίδα του κόμματος, ως «αγκάθια» για την περαιτέρω συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ. Ο πρόσφατος αποκλεισμός του αναπληρωτή πρόεδρου του ΔΗΚΟ, κ. Γ. Κολοκασίδη, από τον Προέδρο Χριστόφια κατά την ενημέρω

Οι προεδρικές εκλογές της περασμένης χρονιάς, αναντίλεκτα, δημιούργησαν νέα δεδομένα στο φάσμα των πολιτικών αποχρώσεων. Ο υποψήφιος των κομμάτων που κινούνται στον ευρύτερο ενδιάμεσο χώρο, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, συγκέντρωσε το 32% του εκλογικού σώματος. Τα εν λόγω κόμματα συσπειρώθηκαν υπό ένα συγκεκριμένο προεκλογικό πρόγραμμα, το οποίο μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για τη διεύρυνση της συνεργασίας τους και την τελική ενοποίηση. Η ευρεία λαϊκή αποδοχή που έτυχε το προεκλογικό πρόγραμμα του Τάσσου Παπαδόπουλου, από τη βάση των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, καταρρίπτει συντριπτικά το επιχείρημα που ακούγεται περί σοβαρών ιδεολογικών αποκλίσεων! Μετά το επιτυχές εγχείρημα του ΑΚΕΛ να διεκδικήσει την Προεδρία αυτόνομα, σε συνδυασμό με τα παραδοσιακά ποσοστά των κομμάτων των άκρων (ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ), γίνεται ευκόλως αντιληπτό ότι οι προεδρικοί υποψήφιοι, προερχόμενοι από τα δυο αυτά κόμματα, θα βρίσκονται πάντοτε στο δεύτερο γύρο των εκλογών. Άρα οι ηγεσίες των κομμάτων του ενδ

Την περασμένη Παρασκευή, 13 Φεβρουαρίου 2009, η εφημερίδα New York Times κυκλοφόρησε με κύριο άρθρο της «Το δικαίωμα του λαού της Βενεζουέλα να πει ΟΧΙ» (Venezuelans’ Right to say No), ενόψει του δημοψηφίσματος της Κυριακής (14/02/2009) για την έγκριση ή όχι της πρότασης Τσάβες για αναθεώρηση του Συντάγματος. Το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής αποτελεί επανάληψη του δημοψηφίσματος της 2ας Δεκεμβρίου 2007, στο οποίο ο λαός της Βενεζουέλας είπε ΟΧΙ στις μεταρρυθμίσεις του Προέδρου Ούγκο Τσάβες. Ο στόχος των μεταρρυθμίσεων ήταν (και είναι) να αυξήσει τις εξουσίες του, όπως οι απεριόριστες προεδρικές θητείες, το δικαίωμα επιβολής της λογοκρισίας στον τύπο σε καταστάσεις κρίσης, οι απεριόριστες υποψηφιότητες στις προεδρικές εκλογές και η εφαρμογή κολεκτιβιστικών μέτρων στην οικονομία της χώρας, μέτρα που όπως υποστηρίζει η αντιπολίτευση μπορεί να οδηγήσουν την χώρα ξανά σε δικτατορικό καθεστώς. Μετά την αποτυχία του, ο Τσάβες σκλήρυνε τη στάση του κατά των αντιφρονούντων και όταν ο ανεξ

Πέρασαν κιόλας 40 μέρες από το θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου. Κι όμως μέρα με τη μέρα το κενό που άφησε πίσω του γιγαντώνεται. Διευρύνεται η ανασφάλεια που δημιουργεί η μυστικοπάθεια με την οποία διαπραγματεύεται το μέλλον των παιδειών μας ο Πρόεδρος Χριστόφιας, ενώ ο υπουργός Παιδείας με τις προσβλητικές του τοποθετήσεις βάλθηκε να εξισώσει την εισβολή, τους εγκλωβισμένους, τους πολλαπλάσιους έλληνες πεσόντες και αγνοουμένους μας και τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές μας εστίες με τη «βιαιότητα» που επέδειξε το νόμιμο κράτος για να καταπνίξει την τουρκανταρσία του 63-64. (Τίτλος της ακελικής εφημερίδας: «Συνετρίβη η Ανταρσία στη Λεμεσό» και συνεχίζει: «οι νόμιμες δυνάμεις της Δημοκρατίας κυρίευσαν χτες με ηρωικές εφόδους όλα τα οχυρά των Τούρκων στασιαστών. Δεκάδες Τούρκοι τρομοκράτες εφονεύθησαν και πάνω από εκατόν ετραυματίσθησαν», εφημερίδα «Χαραυγή» 14/02/1964.) Αφελώς πολλοί πιστέψαμε ότι το κενό ενός ιστορικού ηγέτη με 50χρονη πείρα στο Εθνικό πρόβλημα θα μπορούσε να καλυφθεί Μ