Χρίστος Σενέκης

Οι προτάσεις Χριστόφια για το «Περιουσιακό» υιοθετούν, πλήρως, την ξεδιάντροπη νουθεσία που υπάρχει στα έγγραφα Ντάουνερ ότι η κατοχύρωση του δικαιώματος της Ιδιοκτησίας πρέπει να είναι «επιφανειακή». Δηλαδή, να γίνεται αναφορά στην κατοχύρωση του δικαιώματος στις αρχικές παραγράφους ως «θέση αρχής», όμως με αστερίσκους και υποσημειώσεις να γίνεται σχεδόν αδύνατη η άσκησή του. Παράδειγμα αυτής της λογικής αποτελεί η εύηχη «θέση αρχής» ότι «αναγνωρίζεται πλήρως το δικαίωμα ιδιοκτησίας των περιουσιών που επηρεάστηκαν» και ότι «οι ιδιοκτήτες περιουσιών θα αποφασίζουν ελεύθερα (σ.σ. πιο κάτω θα εξετάσουμε πόσο «ελεύθερα») για την τύχη τους». Μετά, όμως, υπεισέρχονται τα κριτήρια που αναιρούν, σχεδόν ολοκληρωτικά, τη «θέση αρχής»: Δεν επιστρέφονται οι περιουσίες που χρησιμοποιούνται για σκοπούς «δημόσιας ωφέλειας». Αν η περιουσία χρησιμοποιείται ως κατοικία από τον σημερινό «χρήστη» (σ.σ. υιοθέτηση της πάγιας τουρκικής απαίτησης για αντικατάσταση του όρου «σφετεριστής» με τον όρο «χρήστης

Έχουμε ακούσει αμέτρητες δηλώσεις - εκκλήσεις των πολιτικών ηγετών για «ενότητα». Έχουμε διαβάσει στον Τύπο δεκάδες άρθρα για την αναγκαιότητα επίτευξης «μίνιμουμ ενότητας». Ουδείς, όμως, νουνεχής πολίτης αυτού του τόπου, διαφωνεί ότι η «ενότητα» μπορεί να ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς και πρέπει να αποτελεί πρώτιστη επιδίωξη όλων. Άρα, το ζητούμενο είναι γιατί δεν επιτυγχάνεται η πολυπόθητη «ενότητα». Και αφού απαντηθεί το γιατί , μπορούμε, τότε, να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους θα απαλλαγούμε από την επιζήμια σημερινή κατάσταση των εκατέρωθεν κατηγοριών. Η απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν επιτυγχάνεται «ενότητα» στο εσωτερικό μέτωπο είναι ξεκάθαρη και έγκειται, στο μεγαλύτερο βαθμό, στις ανομιμοποίητες «γενναίες προσφορές» του Προέδρου Χριστόφια προς τους Τούρκους. Συνεπώς, η λύση στο γόρδιο δεσμό της επιδιωκόμενης μεν, ανέφικτης δε, «ενότητας» είναι η δημοκρατική νομιμοποίηση των άνευ ανταλλαγμάτων, οδυνηρών υποχωρήσεων του Προέδρου Χριστόφ