Χρίστος Σενέκης

Θα έχετε προσέξει ότι ο καραβοκύρης του ανεμοδαρμένου καραβιού «Κύπρος» συνηθίζει ν’ αρχίζει τις δηλώσεις του με τη φράση «εύχομαι και ελπίζω». Είναι αμέτρητες οι φορές που έχει επαναλάβει την εν λόγω φράση τις τελευταίες εβδομάδες! Μερικές από τις επικλήσεις της ... θεάς Τύχης ήταν οι εξής: Την 1/9/2008 δήλωνε «εύχομαι και ελπίζω στο μέλλον και οι κατοχικές δυνάμεις και η Τουρκία να κατανοήσουν ότι δεν πηγαίνουμε στις συνομιλίες με τα χέρια υψωμένα πάνω». Εδώ προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Αν πηγαίναμε με τα χέρια υψωμένα πάνω, πόσες ακόμα υποχωρήσεις (και ποιες) θα έκανε η πλευρά μας; Στις 6/11/2008 αναφερόμενος στα μέτρα στήριξης της οικονομίας δήλωσε: «εύχομαι και ελπίζω αυτά τα μέτρα να είναι ικανά να αντιμετωπίσουν αυτή τη κρίση». Βεβαίως, και εμείς το ευχόμαστε αυτό... Ενώ στις 17/11/2008 πριν αναχωρήσει για επίσημη επίσκεψη στη Μόσχα δήλωσε «εύχομαι και ελπίζω η Τουρκία να έχει αποφασίσει να λυθεί το Κυπριακό, διαφορετικά δεν θα λυθεί»! Κάτι μας είπε... το αυτονόητο! Και ερωτώ: Π

Στις 6 Νοεμβρίου 2006, πέρασε στην αιωνιότητα ο στρατηγός Δημήτριος Ματαφιάς. Σε ηλικία 73 ετών, νικημένος από τη λευχαιμία, ο στρατηγός Ματαφιάς άφησε την τελευταία του πνοή στο στρατιωτικό νοσοκομείο Νίμιτς των Αθηνών. Πέρασαν, ήδη, δύο χρόνια που τα ματωμένα τούτα χώματα, «στην άκρη του αρχιπελάγους», σκέπασαν για πάντα τον ακούραστο και ανυποχώρητο πατριώτη. Όμως «του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται»! Ο στρατηγός Ματαφιάς υπηρέτησε για δεκατρείς μήνες ως αρχηγός της Ε.Φ. (1985-86) και κατάφερε να επαναφέρει τη λεβεντιά και την αγωνιστικότητα στο στράτευμά μας. Αγάπησε την Κύπρο όσο λίγοι. Όρθωσε το ανάστημα του σε δύσκολες ώρες για τον ελληνισμό και δε συμβιβάστηκε ποτέ με τις «αδυναμίες» των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδος και Κύπρου. Αγαπήθηκε όμως και απ’ όσους είχαν την τύχη να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές του. Αγαπήθηκε, επίσης, από τους νέους αυτού του τόπου (όσο και αν κάποιοι «θέλουν» να πιστεύουν ότι οι νέοι σήμερα διατελούν σε κατάσταση άνευ ιδανικών και αξιών) και