«Στην άκρη του αρχιπελάγους...»
Στις 6 Νοεμβρίου 2006, πέρασε στην αιωνιότητα ο στρατηγός Δημήτριος Ματαφιάς. Σε ηλικία 73 ετών, νικημένος από τη λευχαιμία, ο στρατηγός Ματαφιάς άφησε την τελευταία του πνοή στο στρατιωτικό νοσοκομείο Νίμιτς των Αθηνών. Πέρασαν, ήδη, δύο χρόνια που τα ματωμένα τούτα χώματα, «στην άκρη του αρχιπελάγους», σκέπασαν για πάντα τον ακούραστο και ανυποχώρητο πατριώτη. Όμως «του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται»!
Ο στρατηγός Ματαφιάς υπηρέτησε για δεκατρείς μήνες ως αρχηγός της Ε.Φ. (1985-86) και κατάφερε να επαναφέρει τη λεβεντιά και την αγωνιστικότητα στο στράτευμά μας. Αγάπησε την Κύπρο όσο λίγοι. Όρθωσε το ανάστημα του σε δύσκολες ώρες για τον ελληνισμό και δε συμβιβάστηκε ποτέ με τις «αδυναμίες» των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδος και Κύπρου. Αγαπήθηκε όμως και απ’ όσους είχαν την τύχη να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές του.
Αγαπήθηκε, επίσης, από τους νέους αυτού του τόπου (όσο και αν κάποιοι «θέλουν» να πιστεύουν ότι οι νέοι σήμερα διατελούν σε κατάσταση άνευ ιδανικών και αξιών) και το έδειξαν, εμπράκτως, όταν ο στρατηγός έδινε την ύστατη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Κύπριοι φοιτητές στην Πάτρα, που δημιούργησαν την πρώτη τράπεζα αίματος φοιτητών (αλήθεια πόσοι εν Κύπρω το γνωρίζουν αυτό;), ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα «εθνικού καθήκοντος», έστησαν γέφυρα ζωής για να προσφέρουν στο στρατηγό το ... αίμα τους! Αυτοί οι νέοι, κόντρα στο κλίμα του οχαδερφισμού, φάνηκαν αντάξιοι των ιδανικών που επιβάλει η εθνική μας καταγωγή. Φάνηκαν αντάξιοι σε όσα ο ίδιος ο στρατηγός δήλωνε στον «Κήρυκα» (17/11/1985): «Αυτοί οι νέοι θα είναι οι αυριανοί ηγέτες του τόπου. Δεν έχουν καμιά άλλη εκλογή, παρά να διαφεντέψουν αυτή την πατρίδα κι αν χρειαστεί να δώσουν το αίμα τους. Το τόσο πανάκριβο αίμα. Επειδή είμαστε ιδιαίτερα λίγοι οι Έλληνες δεν θα πρέπει να πάει χαμένο. Και για να μην πάει χαμένο, θα πρέπει να εκπαιδευτούν σωστά, όσο είναι στο στρατό και όσο θα είναι έφεδροι. Με την όλη συστράτευση του κυπριακού ελληνισμού, θα μπορέσουμε να επιτύχουμε να μείνουμε ελεύθεροι σ΄αυτό τον τόπο. Θέλουμε να πούμε προς όλους και προς κάθε κατεύθυνση ότι: Ό,τι μας ανήκει θα το διεκδικήσουμε. Με πίστη και με πείσμα».
Στρατηγέ Ματαφιά, σ’ ευχαριστούμε για ό,τι πρόσφερες στον αγωνιζόμενο κυπριακό ελληνισμό. Είμαστε περήφανοι που θα είσαι για πάντα μαζί μας... «στην άκρη του αρχιπελάγους».
Ο στρατηγός Ματαφιάς υπηρέτησε για δεκατρείς μήνες ως αρχηγός της Ε.Φ. (1985-86) και κατάφερε να επαναφέρει τη λεβεντιά και την αγωνιστικότητα στο στράτευμά μας. Αγάπησε την Κύπρο όσο λίγοι. Όρθωσε το ανάστημα του σε δύσκολες ώρες για τον ελληνισμό και δε συμβιβάστηκε ποτέ με τις «αδυναμίες» των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδος και Κύπρου. Αγαπήθηκε όμως και απ’ όσους είχαν την τύχη να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές του.
Αγαπήθηκε, επίσης, από τους νέους αυτού του τόπου (όσο και αν κάποιοι «θέλουν» να πιστεύουν ότι οι νέοι σήμερα διατελούν σε κατάσταση άνευ ιδανικών και αξιών) και το έδειξαν, εμπράκτως, όταν ο στρατηγός έδινε την ύστατη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Κύπριοι φοιτητές στην Πάτρα, που δημιούργησαν την πρώτη τράπεζα αίματος φοιτητών (αλήθεια πόσοι εν Κύπρω το γνωρίζουν αυτό;), ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα «εθνικού καθήκοντος», έστησαν γέφυρα ζωής για να προσφέρουν στο στρατηγό το ... αίμα τους! Αυτοί οι νέοι, κόντρα στο κλίμα του οχαδερφισμού, φάνηκαν αντάξιοι των ιδανικών που επιβάλει η εθνική μας καταγωγή. Φάνηκαν αντάξιοι σε όσα ο ίδιος ο στρατηγός δήλωνε στον «Κήρυκα» (17/11/1985): «Αυτοί οι νέοι θα είναι οι αυριανοί ηγέτες του τόπου. Δεν έχουν καμιά άλλη εκλογή, παρά να διαφεντέψουν αυτή την πατρίδα κι αν χρειαστεί να δώσουν το αίμα τους. Το τόσο πανάκριβο αίμα. Επειδή είμαστε ιδιαίτερα λίγοι οι Έλληνες δεν θα πρέπει να πάει χαμένο. Και για να μην πάει χαμένο, θα πρέπει να εκπαιδευτούν σωστά, όσο είναι στο στρατό και όσο θα είναι έφεδροι. Με την όλη συστράτευση του κυπριακού ελληνισμού, θα μπορέσουμε να επιτύχουμε να μείνουμε ελεύθεροι σ΄αυτό τον τόπο. Θέλουμε να πούμε προς όλους και προς κάθε κατεύθυνση ότι: Ό,τι μας ανήκει θα το διεκδικήσουμε. Με πίστη και με πείσμα».
Στρατηγέ Ματαφιά, σ’ ευχαριστούμε για ό,τι πρόσφερες στον αγωνιζόμενο κυπριακό ελληνισμό. Είμαστε περήφανοι που θα είσαι για πάντα μαζί μας... «στην άκρη του αρχιπελάγους».
Σχόλια