Χρίστος Σενέκης

Ένας από τους λόγους που επικαλέστηκε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, για να αποδεχθεί τον τουρκικό οδικό χάρτη και να συνάψει τη Συμφωνία του Δείπνου, ήταν η έωλη απειλή της προσάρτησης των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Το θέμα επανέφερε ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, μερικές μέρες αργότερα, στο μνημόσυνο του αειμνήστου πρώην Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, διαστρεβλώνοντας τα λόγια του αναπληρωτή καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, κ. Άγγελου Συρίγου. Είναι φανερό ότι στο δρόμο προς το δημοψήφισμα, ένα από τα "δυνατά χαρτιά" καλλιέργειας φόβου θα είναι ότι, σε περίπτωση απόρριψης της συμφωνίας, θα αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο η Τουρκία να προχωρήσει, μονομερώς, σε προσάρτηση των κατεχομένων. Μια απειλή, όμως, που στερείται τόσο τεκμηρίωσης όσον αφορά τον τρόπο υλοποίησης, όσο και αιτιολόγησης των τουρκικών και τουρκοκυπριακών στοχεύσεων που θα εξυπηρετούσε μια τέτοια (έκνομη) επιλογή. Αν,

Πανηγυρικός λόγος που είχα την τιμή να εκφωνήσω στην κοινότητα του Αυγόρου, για την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 Ελληνίδες, Έλληνες, Τιμούμε, σήμερα, μία από τις πιο ένδοξες στιγμές του Ελληνισμού, στην τρισχιλιετή ιστορία του. Τιμούμε, σήμερα, το βροντερό, μεγαλοπρεπές και αξεπέραστο "ΟΧΙ", σύσσωμου του Ελληνικού λαού, στο ιταμό τελεσίγραφο της φασιστικής Ιταλίας. Τιμούμε την ηρωική αντίσταση σύσσωμου του Ελληνικού λαού στον σκοταδισμό του φασισμού και του ναζισμού, που επιχείρησε να επιβάλει ο Άξονας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Χαράματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, η Ελλάδα μετατρέπεται και πάλι σε φως. Σε φως ελπίδας για τις χώρες της Ευρώπης, που μέχρι εκείνη τη στιγμή -η μία μετά την άλλη- γνώριζαν τη ναζιστική βαρβαρότητα και τελικώς υπέκυπταν απέναντι στη φρικαλεότητα του "αστραπιαίου πολέμου" των καλοκουρδισμένων μηχανών της Βέρμαχτ και της Λουφτβάφε. Λίγα λεπτά πριν από τις 3:00 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίο

Η παράνομη είσοδος στην ελληνική επικράτεια των οχτώ τούρκων στρατιωτικών που θεωρούνται ύποπτοι για συμμετοχή στην πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, καθώς και το αίτημά τους για παροχή πολιτικού ασύλου, δημιουργούν εκ των πραγμάτων μια δύσκολη διπλωματική κατάσταση για την Αθήνα. Μια κατάσταση που, όμως, θα πρέπει να την χειριστεί με τρόπο που  να συνάδει με τα πραγματικά περιστατικά που λαμβάνουν χώρα στην Τουρκία από την εκδήλωση του πραξικοπήματος και εντεύθεν και παράλληλα να έχει ισχυρή θεμελίωση στο σύγχρονο νομικό πολιτισμό. Με πραγματικό δεδομένο την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση που τυγχάνουν οι συλληφθέντες στην Τουρκία και την αναστολή εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καθώς και τη δυνητική επαναφορά της θανατικής ποινής και μάλιστα με αναδρομική ισχύ, αλλά και υπό το βάρος της προηγούμενης μαύρης σελίδας της ελληνικής διπλωματίας με την (έμμεση) παράδοση του Οτσαλάν στις τουρκικές αρχές, η Ελλάδα έχει μια πρ

Παρά τη εγγενή ροπή μέρους της κοινής γνώμης προς τη συνωμοσιολογία, η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία ήταν μια αρκετά καλά σχεδιασμένη ενέργεια σημαντικού μέρους του στρατεύματος, που πιθανότατα απολάμβανε στήριξης και καθοδήγησης από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι στασιαστές στρατιωτικοί ακολούθησαν κατά γράμμα το "κλασσικό εγχειρίδιο" διενέργειας πραξικοπήματος περασμένων δεκαετιών. Γι' αυτό προέβησαν σε μοιραία λάθη που, σε συνδυασμό με τη μαζική κάθοδο του κόσμου στους δρόμους, οδήγησαν σε αποτυχία το όλο εγχείρημα. Στις πρώτες "κλασσικές κινήσεις" πραξικοπημάτων της δεκαετίας του '80 και νωρίτερα ήταν η κατάληψη της κρατικής τηλεόρασης και του ραδιοφώνου και η αναγγελία ότι οι πραξικοπηματίες είναι "κυρίαρχοι της καταστάσεως", πράγμα το οποίο έπραξαν, αλλά άφησαν όλα τα άλλα ιδιωτικά ΜΜΕ να εκπέμπουν ελεύθερα αντιπραξικοπηματικά μηνύματα και να καλούν τον κόσμο σε αντίσταση. Παράλληλα, αγνόησαν τη δύναμη των επικοινωνιών,

Το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία είναι πλέον παρελθόν και το Brexit αποτελεί ασφαλώς το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός της Γηραιάς Ηπείρου από την πτώση του τοίχους του Βερολίνου και εντεύθεν, που θα αλλάξει άρδην τα δεδομένα τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στην Ευρώπη. Όμως, η καταστροφολογία με την οποία προσεγγίζεται το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αγγίζει τα όρια της υπερβολής και ασφαλώς είναι ένας τρόπος εκτόνωσης όσων τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του Bremain. Σ ε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, ο βρετανικός λαός, και κυρίως το κομμάτι εκείνο που υπέστη τα μεγαλύτερα πλήγματα, στράφηκε σε μια εγγενή ροπή του αγγλοσαξονισμού, τον απομονωτισμό. Επέλεξε να ανακτήσει το μέρος της κυριαρχίας της χώρας του που παραχωρήθηκε στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και να αποδεσμευτεί από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ταυτόχρονα, βεβαίως, αποξενώνεται, εκουσίως, και από τα δικαιώματα που απορρέουν από τις ίδιες συνθήκες.  Όμως, μέχρι να ολ

Με αφορμή τη δημόσια παραδοχή του Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Νίκου Αναστασιάδη, σε ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό ότι επενέβηκε ο ίδιος προσωπικά στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, προτείνοντας στο ΑΚΕΛ συνεργασία στη βάση της εκ περιτροπής Προεδρίας, θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή και αξιολογική προσέγγιση στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Πρώτος, ο Αριστοτέλης στα "Πολιτικά" θέτει το ζήτημα της διάκρισης των εξουσιών. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον μεγάλο έλληνα φιλόσοφο σε κάθε πολίτευμα υπάρχουν τρία μόρια (σ. εξουσίες): «εν μεν τι το βουλευόμενον περί των κοινών, δεύτερο δε το περί τας αρχάς, τρίτον δε τι το δικάζον».  Η διάκριση αυτή επικαιροποιείται κατά τη διάρκεια του Διαφωτισμού και της σταδιακής επικράτησης του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας, σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Κύριοι εκφραστές της διάκρισης των εξουσιών κατά τον Διαφωτισμό υπήρξαν ο άγγλος Τζων Λοκ και ο γάλλος Μοντεσκιέ, οι οποίοι συναρτούσαν την ελευθε

Η σταδιακή πολιτική και διπλωματική αναβάθμιση του ψευδοκράτους, με αποκορύφωμα την -για πρώτη φορά- πρόσκληση Τ/κ ηγέτη στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός και την εκεί εξίσωση του Προέδρου Αναστασιάδη με τον κ. Ακιντζί, είναι ένα γεγονός που διαπιστώνουν πολιτικοί αναλυτές εντός και εκτός Κύπρου, πλην της Πινδάρου. Αυτό, όμως, που ξενίζει περισσότερο είναι η υπερασπιστική γραμμή που υιοθέτησε η ηγεσία του ΔΗΣΥ, για να δικαιολογεί τις διαδοχικές διπλωματικές διολισθήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ταυτόχρονη αντίστροφη πορεία του ψευδοκράτους, συνεπεία των άστοχων χειρισμών και των εκκωφαντικών παραλείψεων της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Κυρίως από το Νταβός και εντεύθεν, οι αξιωματούχοι του ΔΗΣΥ προσπαθούν να παρουσιάζουν την αναβάθμιση του ψευδοκράτους και την εξίσωση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον κ. Ακιντζί, ως περίπου διπλωματική «επιτυχία» και «πρόοδο» προς την κατεύθυνση της λύσης. Προφανώς, όμως, είναι μια ακόμα «έξυπνη» επικοινωνιακή διαχεί