Χρίστος Σενέκης

Η πρόταση που κατέθεσε η πλευρά μας για στάθμισης της βαρύτητας των ψήφων των ελληνοκυπρίων κατά την εκλογή του Τουρκοκύπριου που θα προεδρεύει περιοδικά, αποτελεί μια πρωτοφανή ρύθμιση που έρχεται σε αντίθεση με τη δημοκρατική αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος». Όμως το Προεδρικό και το ΑΚΕΛ επιμένουν στο σλόγκαν ότι «ο Πρόεδρος Χριστόφιας διαπραγματεύεται στη βάση αρχών»! Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, κ. Στεφάνου, μας είπε την αλήθεια: «υπάρχουν αρχές οι οποίες επιδέχονται διαφοροποιήσεις στο πλαίσιο των ιστορικών πραγματικοτήτων και δεδομένων». Η δήλωση αυτή δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη, αφού μέσα σε λίγες λέξεις, ο κ. Στεφάνου, απεκάλυψε τη φιλοσοφία που διέπει τη διαπραγματευτική ομάδα της ελληνοκυπριακής πλευράς. Είναι φανερό ότι στην εν λόγω δήλωση έχουν παρεισφρήσει λέξεις και αναφορές των κατακτητών. Όπως οι λεγόμενες «πραγματικότητες». Μήπως οι «πραγματικότητες» που αναφέρει ο κ. Στεφάνου είναι αυτές που επικαλούνται καθημερινώς οι Τούρκοι περί δύο κρατών, δύο λαών και δύο

Η εξευτελιστική συμφωνία «αποκατάστασης των διπλωματικών σχέσεων» μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως μάθημα για την ελληνική και ελληνοκυπριακή ηγεσία. Ο αρμένιος πρόεδρος Σερζ Σαρκισιάν και ο αρμένιος υπουργός εξωτερικών Εντουάρ Ναλμπαντιάν υπέκυψαν στις ασφυκτικές πιέσεις των αμερικανών και υπέγραψαν μία συμφωνία, που η πλειοψηφία του λαού τους θεωρεί προδοτική. Και βεβαίως αποτελεί προδοσία για τον λαό της αρμενίας, αφού μέσω αυτής της συμφωνίας απεμπολούν την αναγνώριση της γενοκτονίας 1,5 εκατομμυρίων ομοεθνών τους από τους Οθωμανούς το 1915. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι πριν καν στεγνώσουν οι υπογραφές, ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, αρνείται να επικυρώσει την υπογραφείσα συμφωνία στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Απαιτεί τώρα την αποχώρηση των αρμενικών στρατευμάτων από το Ναγκόρνο – Καραμπάχ! Μετά από μία συμφωνία, στην οποία το άλλο μέρος (η Αρμενία) υποχώρησε από θέσεις αρχής (αναγνώριση της γενοκτονίας), η τουρκική διπλωματία αντιλαμβάνεται την υ

Η αντίδραση του εκλογικού σώματος, στις εθνικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, κατέδειξε την ανάγκη του ελληνικού λαού ν’ «αγοράσει» ελπίδα. Ελπίδα για καλύτερες μέρες, κυρίως, σε ό,τι αφορά την ποιότητα ζωής του. Στη μάχη για τον καλύτερο «Πωλητή» ελπίδας κέρδισε θριαμβευτικά ο Γ. Παπανδρέου, τον αυτόχειρα και απελπιστικά μόνο Κ. Καραμανλή. Ο ήρωας του Αντώνη Σαμαράκη, αφού έχει διαβάσει τις «Μικρές Αγγελίες», γράφει σ’ ένα φύλλο τη δική του αγγελία: «Ζητείται ελπίς». Ύστερα προσθέτει το όνομα και τη διεύθυνσή του και πάει στα γραφεία της εφημερίδας για να τη δημοσιεύσει στο φύλλο της αμέσως επόμενης μέρας. Η ενέργεια του ήρωα στο διήγημα του Σαμαράκη προσομοιάζει με τη διαχρονική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, που θεωρούν την κάλπη ως το μέσο για να «δημοσιεύσουν» τη δική τους «Μικρή Αγγελία», για ν’ αναζητήσουν ελπίδα… Η ανωτέρω εγγενής αδυναμία των πολιτών γίνεται στοιχείο εκμετάλλευσης από τους υποψηφίους, οι οποίοι (με τη βοήθεια των επικοινωνιολόγων) παράγουν τα «κατάλληλα» συνθήματ