Χρίστος Σενέκης

  Κυρία Πρόεδρε, Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,   Σε αυτή την πρώτη συμμετοχή μου στη διαδικασία συζήτησης του κρατικού Προϋπολογισμού νιώθω την ανάγκη να μιλήσω περισσότερο ως πολίτης και λιγότερο ως βουλευτής. Να προσεγγίσω, δηλαδή, τα ζητήματα περισσότερο από την πλευρά του προβλήματος και λιγότερο από την πλευρά της εμπειρίας, την οποία δεν θεωρώ ότι έχω αποκτήσει σε ικανοποιητικό βαθμό σε αυτούς τους πρώτους έξι μήνες στα βουλευτικά έδρανα.   Γι’ αυτό θα ξεκινήσω με τα προβλήματα των προσφύγων. Και ιδιαίτερα των προσφύγων δεύτερης γενιάς, που σήμερα προσπαθούν να ανοίξουν το δικό τους σπίτι, να κάνουν τη δική τους οικογένεια. Σε μια εποχή, που στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για το Κυπριακό, κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα παιδιά των προσφύγων δεν είναι πρόσφυγες, αλλά τα παιδιά των εποίκων έχουν τον «πρώτο λόγο» στις κατεχόμενες περιουσίες μας.   Διαπιστώνουμε καθημερινά την αντίφαση μεταξύ κυρίως των εισοδηματικών κριτηρίων, που πρέπει να ικανοποιούν τα