Χρίστος Σενέκης

Ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη Πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, τον Μάιο του 2017, ως ο νέος, φέρελπις, μεταρρυθμιστής ηγέτης της Γαλλίας και ο σωτήρας της Ευρώπης από τις αναδυόμενες εθνικιστικές και λαϊκιστικές δυνάμεις. Στον πρώτο χρόνο της Προεδρίας του κατόρθωσε να περάσει κάποιες μεταρρυθμίσεις και να αντιμετωπίσει κάποιες κλαδικές εξεγέρσεις. Αυτό δημιούργησε την ψευδαίσθηση του ηγέτη που μπορούσε να περπατήσει ακόμα και στο νερό. Το πρόβλημα είναι ότι περισσότερο από όλους το πίστεψε ο ίδιος ο Γάλλος Πρόεδρος. Όπως, όμως, πολύ εύστοχα έγραψαν οι New York Times «κανείς δεν μπορεί να περπατήσει πάνω στο νερό. Ούτε καν αυτός.» Για να προσθέσει ότι ο κάθετος τρόπος άσκησης της εξουσίας (σχεδόν μοναρχικός), ο μικρός κύκλος συνεργατών, η περιφρόνηση όσων δεν είχαν την τύχη να ανήκουν στη δική τους τάξη και η έλλειψη πολιτικής παιδείας, αφού ποτέ δεν έχουν εκλεγεί σε πολιτειακά αξιώματα, δημιουργούν την εντύπωση ενός απρόσιτου και απόμακρου από το λαό ηγέτη. Ο «Πρόε

«Απευθυνόμενος προς εσάς, τους ηγέτες των κρατών μελών του ΟΗΕ και τους λαούς που εκπροσωπείτε, έχω την υποχρέωση να αναφερθώ στις αρχές επάνω στις οποίες θεμελιώθηκαν, αρχικά, η Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ) και, μετέπειτα, ο ΟΗΕ και οι οποίες καταπατούνται κατάφωρα στη δική μου πατρίδα, την Κυπριακή Δημοκρατία, δυστυχώς, με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας. Το 1918 και εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αμερικανός Πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον, στο ιστορικό διάγγελμα των «δεκατεσσάρων σημείων», έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία «μιας ένωσης των εθνών με σκοπό την παροχή αμοιβαίων εγγυήσεων για την πολιτική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα τόσο για τις μεγάλες όσο και για τις μικρές χώρες και την ειρηνική διευθέτηση των διεθνών διαφορών, προκειμένου να εξασφαλίζεται η Διεθνής Ειρήνη». Στη βάση αυτή ιδρύεται τον επόμενο χρόνο η ΚτΕ. Έμελλε, όμως, να προσκρούσει στα αναδυόμενα κύματα του φασισμού και του αναθεωρητισμού. Εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ξεκίνησαν οι προσπάθ

Στην τέταρτη Ετήσια Γενική Συνέλευση, στις 7 Απριλίου του 1942, ο τότε πρόεδρος Βασίλης Χατζησταύρου έλεγε στην ομιλία του «Το Συνεργατικό Κίνημα, το οποίο πριν από τέσσερα χρόνια έμοιαζε σαν ένα μικρό ρέμα, σταδιακά γίνεται όλο και πιο μεγάλο και όλοι πρέπει να συμβάλουν για να μετατρέψουν αυτό το ρέμα σε μεγάλο ποτάμι».  Όλες αυτές τις δεκαετίες που μεσολάβησαν, από τα χρόνια του Μεσοπολέμου όπου γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία οργανωμένης δομής στο Συνεργατισμό μέχρι και προχθές, χιλιάδες ακούραστοι σκαπανείς του Συνεργατισμού συνέβαλαν για να δημιουργηθεί ένας σύγχρονος τραπεζικός οργανισμός. Ένας οργανισμός που ξεπέρασε κατά πολύ την «εγκάρδιον ευχήν», του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ΄, το 1960, κατά την τελετή των εγκαινίων των κτηριακών εγκαταστάσεων της Κεντρικής Συνεργατικής Τράπεζας, «όπως η συνεργατική ιδέα αποβή συν τω χρόνω καυτευθυντήριος γραμμή της αγροτικής οικονομίας μας». Σε όλους αυτούς, τους επιφανείς και αφανείς ήρωες, χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ από

Ο πυρήνας του Μακεδονικού προβλήματος είναι ο υποβόσκων αλυτρωτισμός του «μέρους» (των Σκοπίων) να οικειοποιηθεί το «όλον» (τη Μακεδονία). Αυτό συμβαίνει από το 1946 και τη συμμετοχή των Σκοπίων, ως ομόσπονδο κράτος, με την ονομασία "Δημοκρατία της Μακεδονίας" στην ομοσπονδιακή δομή της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το πρόβλημα επιτάθηκε με την ανεξαρτητοποίηση των Σκοπίων, το 1991, και τον συνταγματικό αυτοπροσδιορισμό τους ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και τη διεθνή αναγνώριση του εν λόγω κράτους, από τα πλείστα κράτη - μέλη του ΟΗΕ, με το συγκεκριμένο όνομα. Μοναδικός μοχλός πίεσης για την ελληνική κυβέρνηση παρέμεινε η παρεμπόδιση της ένταξης του κράτους των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, με τη συνταγματική ονομασία τους. Η ελληνική πολιτική ηγεσία έθεσε, ομοφώνως, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, τις κατευθυντήριες γραμμές για έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό με τα Σκόπια, ενόψει των διαπραγματεύσεων που θα ακολουθούσαν, υπό τη μεσολάβηση του ειδικού αντιπροσώπου τ

Από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, το 1814, στην Οδησσό, μέχρι την επαναστατική διακήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», της 24ης Φεβρουαρίου 1821, και το επαναστατικό κίνημα στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες με μπροστάρη τον περίφημο Ιερό Λόχο, αλλά και τις θρυλικές μάχες του Αθανάσιου Διάκου στην Αλαμάνα, του Οδυσσέα Ανδρούτσου στο Χάνι της Γραβιάς, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια, του Μάρκο υ Μπότσαρη στο Κεφαλόβρυσο και του πυρπολητή Κωνσταντίνου Κανάρη στα στενά του Τσεσμέ, το μεγαλείο της Ελληνικής Παλιγγενεσίας του 1821 δεν χώρεσε στα στενά όρια του ελληνικού γεωγραφικού χώρου. Αντίθετα, εμφύσησε νέα πνοή στα εθνικά και φιλελεύθερα κινήματα και τα παλιρροϊκά κύματά της κατέκλυσαν ολόκληρη την Ευρώπη και έγινε η απαρχή των εθνικών εξεγέρσεων στην Ιταλία, την Πολωνία, τη Βοημία και την Ιρλανδία, αποσαρθρώνοντας το αυταρχικό σύστημα του Μέττερνιχ. Γράφει, σχετικά, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, αποδίδοντας την πραγματική διάσταση της Ελληνικής

Στη σκακιέρα της διπλωματίας υπάρχει πολυπλοκότητα, η οποία είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού των διεθνών δρώντων, της ανισότητα ισχύος μεταξύ τους και της σημασίας του διακυβεύματος. Ένα πεδίο με μεγάλη πολυπλοκότητα είναι αυτό της Ανατολικής Μεσογείου, γιατί ακριβώς εμπλέκονται πολλοί διεθνείς δρώντες, με σημαντική ανισότητα ισχύος μεταξύ τους και με διακύβευμα την αξιοποίηση και εκμετάλλευση σημαντικών αποθεμάτων υδρογονανθράκων. Σε σχέση με τους άλλους διεθνείς δρώντες στην περιοχή, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει την πλέον περιορισμένη στρατιωτική ισχύ, αλλά υπολογίσιμη διπλωματική ισχύ, πρωτίστως, ως κράτος μέλος της ΕΕ. Συνεπώς, η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να αξιοποιεί αποτελεσματικά τη διπλωματική ισχύ της και να ενισχύει σταδιακά τη στρατιωτική. Η διπλωματία είναι αποτελεσματικότερη όταν ασκείται προληπτικά. Με τα όσα, όμως, λαμβάνουν χώρα, σήμερα, στην κυπριακή ΑΟΖ, με την έξαρση της τουρκικής προκλητικότητας, η κυπριακή Κυβέρνηση πιάστηκε, κυριολεκτικώς, υπνώττουσα. Οφεί