Χρίστος Σενέκης

Πέρασαν κιόλας 40 μέρες από το θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου. Κι όμως μέρα με τη μέρα το κενό που άφησε πίσω του γιγαντώνεται. Διευρύνεται η ανασφάλεια που δημιουργεί η μυστικοπάθεια με την οποία διαπραγματεύεται το μέλλον των παιδειών μας ο Πρόεδρος Χριστόφιας, ενώ ο υπουργός Παιδείας με τις προσβλητικές του τοποθετήσεις βάλθηκε να εξισώσει την εισβολή, τους εγκλωβισμένους, τους πολλαπλάσιους έλληνες πεσόντες και αγνοουμένους μας και τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές μας εστίες με τη «βιαιότητα» που επέδειξε το νόμιμο κράτος για να καταπνίξει την τουρκανταρσία του 63-64. (Τίτλος της ακελικής εφημερίδας: «Συνετρίβη η Ανταρσία στη Λεμεσό» και συνεχίζει: «οι νόμιμες δυνάμεις της Δημοκρατίας κυρίευσαν χτες με ηρωικές εφόδους όλα τα οχυρά των Τούρκων στασιαστών. Δεκάδες Τούρκοι τρομοκράτες εφονεύθησαν και πάνω από εκατόν ετραυματίσθησαν», εφημερίδα «Χαραυγή» 14/02/1964.) Αφελώς πολλοί πιστέψαμε ότι το κενό ενός ιστορικού ηγέτη με 50χρονη πείρα στο Εθνικό πρόβλημα θα μπορούσε να καλυφθεί Μ