Παρέλαβε κράτος, τί θα παραδώσει;
Από την πρώτη μέρα, που έλαβε χώρα το μακελειό της 11ης Ιουλίου 2011, καθημερινώς παίρνω μολύβι και χαρτί για να γράψω κάτι: Την πρώτη μέρα, μάλλον, για να εκφράσω την οργή μου. Την επομένη για να διατυπώσω τα βασανιστικά ερωτήματα για τις πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν τα φονικά εμπορευματοκιβώτια δίπλα από τους κοιτώνες κληρωτών στρατιωτών και στη «καρδιά» του ενεργειακού κέντρου της χώρας. Την Τετάρτη, τη μέρα που έλαβαν χώρα οι πρώτες κηδείες, για να εκφράσω το θαυμασμό μου για την αντρειοσύνη των, ηρωικώς, πεσόντων, αλλά και την αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια και απαράμιλλη λεβεντιά των οικογενειών τους. Ό,τι, όμως, κι αν έγγραφα, όταν το διάβαζα με απογοήτευε οικτρά! Ντρεπόμουν για το αποτέλεσμα... Την Πέμπτη, μετά τη κηδεία του Χρίστου και του Μίλτου, άκουσα τον Πρόεδρο Χριστόφια, στο πολυαναμενόμενο «διάγγελμά» του, να εξισώνει την λαϊκή οργή για το «έγκλημα των διδύμων» με το ... δίδυμο έγκλημα του ’74! Αν και ήμουν βέβαιος ότι θα προσφύγει στην συνήθη τακτική τού ιδίου και των λ