Παρέλαβε κράτος, τί θα παραδώσει;

Από την πρώτη μέρα, που έλαβε χώρα το μακελειό της 11ης Ιουλίου 2011, καθημερινώς παίρνω μολύβι και χαρτί για να γράψω κάτι: Την πρώτη μέρα, μάλλον, για να εκφράσω την οργή μου. Την επομένη για να διατυπώσω τα βασανιστικά ερωτήματα για τις πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν τα φονικά εμπορευματοκιβώτια δίπλα από τους κοιτώνες κληρωτών στρατιωτών και στη «καρδιά» του ενεργειακού κέντρου της χώρας. Την Τετάρτη, τη μέρα που έλαβαν χώρα οι πρώτες κηδείες, για να εκφράσω το θαυμασμό μου για την αντρειοσύνη των, ηρωικώς, πεσόντων, αλλά και την αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια και απαράμιλλη λεβεντιά των οικογενειών τους. Ό,τι, όμως, κι αν έγγραφα, όταν το διάβαζα με απογοήτευε οικτρά! Ντρεπόμουν για το αποτέλεσμα...

Την Πέμπτη, μετά τη κηδεία του Χρίστου και του Μίλτου, άκουσα τον Πρόεδρο Χριστόφια, στο πολυαναμενόμενο «διάγγελμά» του, να εξισώνει την λαϊκή οργή για το «έγκλημα των διδύμων» με το ... δίδυμο έγκλημα του ’74! Αν και ήμουν βέβαιος ότι θα προσφύγει στην συνήθη τακτική τού ιδίου και των λοιπών στελεχών τού κόμματός του όταν βρίσκονται σε αδιέξοδο, δηλαδή την επίκληση του πραξικοπήματος, ήλπιζα ότι, αυτή τη φορά, υπό το βάρος των ευθυνών που τον βαραίνουν θα έπραττε διαφορετικά. Δυστυχώς για το τόπο μας, ως άνθρωπος είναι αδιόρθωτος, εγωιστής και αμετανόητος. Δυστυχέστατα για το μέλλον του κυπριακού Ελληνισμού, ως Πρόεδρος είναι άκρως επικίνδυνος. Γι’ αυτό, τελικώς, μακριά από συναισθηματισμούς, αποφάσισα να γράψω για την καμένη γη (κυριολεκτικά) που θα παραδώσει σε 18 μήνες.

Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις «γενναίες προσφορές» του προς τους Τούρκους; Τις εγκληματικές δημόσιες δηλώσεις του, που ενισχύουν διπλωματικά την Άγκυρα και απογυμνώνουν τη δική μας πλευρά; Την εξαθλίωση της πάλαι ποτέ κραταιάς Οικονομίας μας; Τις προσωπικές επιλογές του σε συνεργάτες για θέσεις κλειδιά (βλ. Βάσο Γεωργίου, Αντρέα Μολέσκη, Άκης Παπασάββα κ.α.); Το φαλιμέντο της Eurocypria; Το χειρισμό στην υπόθεση Κίτα; Και το κερασάκι στη τούρτα: Το μακελειό στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης»...

Πρέπει, εδώ, να επισημάνουμε ότι, αναλογικά (βάσει πληθυσμού), η τραγωδία στο Μαρί είναι κατά πολύ μεγαλύτερη ακόμα και από την πτώση των δίδυμων πύργων! Ο Πρόεδρος οφείλει να αναλογιστεί τον μακάβριο αυτό υπολογισμό: 13 νεκροί σε κράτος μισού εκατομμυρίου πολιτών αντιστοιχεί σε 6.500 (!) νεκρούς σε ένα κράτος, όπως οι ΗΠΑ, των 250 εκατομμυρίων. Διπλάσιοι, δηλαδή, από τους νεκρούς στην τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Αυτός είναι ο φόρος αίματος που καλούμαστε να πληρώσουμε...

Στο τομέα της Οικονομίας, καλούμαστε να πληρώσουμε το δυσβάστακτο κόστος της ανοικοδόμησης της κυριότερης μονάδας παραγωγής ενέργειας του τόπου. Ένα κόστος που έρχεται να προστεθεί στα τεράστια ελλείμματα της λοιπής κακοδιαχείρησης της προηγούμενης τριετίας. Ένα κόστος που, εκ των πραγμάτων, θα κληθούν να πληρώσουν, λαϊκιστί κατά τον Πρόεδρο Χριστόφια, «τα παιδιά και τα εγγόνια μας»...

Ποτέ, κανένας Πρόεδρος δεν κατάφερε τόσα καίρια πλήγματα για τη χώρα του και το λαό του σε τόσο λίγο χρόνο! Και, δυστυχώς, έχει μπροστά του ακόμα 18 μήνες...