Χρίστος Σενέκης

Μετά το πέρας των διαπραγματεύσεων στο παγωμένο Μπούρκενστογκ της Ελβετίας και την παράδοση του τελικού σχεδίου στα ενδιαφερόμενα μέρη από το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, άρχισαν οι αμερικανικές (και άλλες) πιέσεις για θετική κατάληξη του όλου εγχειρήματος, δια της αποδοχής του σχεδίου στα χωριστά δημοψηφίσματα. Η αμερικανική κυβέρνηση, υπερεκτιμώντας την επιρροή της στη νεοεκλεγείσα, τότε, κυβέρνηση Καραμανλή, ανέμενε ένα καθαρό ΝΑΙ από το νέο Πρωθυπουργό. Στο διάγγελμά του όμως, ο έλληνας Πρωθυπουργός, αρκέστηκε να πει: «μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής προοπτικής, τα θετικά σημεία μπορούν να αποδειχτούν υπέρτερα των αρνητικών». Η έμμεση (λάιτ) υποστήριξη του σχεδίου δυσαρέστησε την αμερικανική κυβέρνηση. Λίγους μήνες αργότερα, οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τα Σκόπια με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Τότε, πολλοί αναλυτές ερμήνευσαν (και όχι άδικα) την κίνηση της αμερικανικής κυβέρνησης ως τιμωρία της Ελλάδας για τη διάψευση των προσδοκιών της. Οι αυξημένες προσδοκίες που φορτώθηκαν

Χωρίς να έχω καμία πρόθεση να μειώσω τη σημασία και το περιεχόμενο των εννοιών ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ, θα ήθελα να καταθέσω την ανησυχία μου για το σταδιακό παραγκωνισμό της λέξης ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ίσως αυτή η συζήτηση να μην είναι τόσο … δόκιμη σε αυτή την περίοδο (υφέρπει η ταμπέλλα του σοβινιστή – εθνικιστή), αλλά είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει. Κυρίως θα πρέπει να εξετάσουμε αν η αντικατάσταση της λέξης ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ από τη λέξη ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ έχει αποφέρει στην ελληνοκυπριακή πλευρά τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Η επιμονή (ή εμμονή) των ταγών μας, να περιγράφουν μονολεκτικά, με τον όρο ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ, τον πολύχρονο αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού για: 1) Ελευθερία των σκλαβωμένων εδαφών μας από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, 2) Διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων μας, 3) Επιστροφή όλων των προσφύγων στις εστίες και τις περιουσίες τους, 4) Πλήρη αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας, μειώνει (άθελα) το δίκαιο του αγώνα μας. Όλα όσα έχει υποστεί, για σχεδόν 34

Σε άρθρο του, ο κ. Πάντης Παπαλοΐζου, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΕΔΕΚ, στο «Φιλελεύθερος» ημ. 1/3/2008 και με τίτλο «Ο ενδιάμεσος χώρος», κάνει λόγω για συνένωση του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ. Συμφωνώ και επαυξάνω ότι μια τέτοια εξέλιξη θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα πρώτιστα στο Κυπριακό Πρόβλημα. Κάτι που αντιλαμβάνεται ήδη, η βάση των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου και που οφείλουν να το αφουγκραστούν και οι ηγεσίες τους. Δεν θα επαναλάβω την επιχειρηματολογία του κ. Παπαλοΐζου , με την οποία αναδεικνύει τις ευνοϊκές συγκυρίες για την θετική κατάληξη ενός τέτοιου εγχειρήματος, με την οποία συμφωνώ απόλυτα. Θα πρόσθετα όμως ότι σε αυτή την προσπάθεια θα πρέπει να στρατευτούν όλες οι δυνάμεις που στήριξαν την υποψηφιότητα Τάσσου Παπαδόπουλου. Οι «όμορες» δυνάμεις, που δώσαμε μαζί την μάχη του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών, έχουν θέση σε αυτή την προσπάθεια. Το ΕΥΡΩΚΟ, το ΑΔΗΚ, ακόμα και το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών (αν οι ίδιοι το επιθυμούν), μπορούν να συμβάλουν στη δημ