Περί προσδοκιών…

Μετά το πέρας των διαπραγματεύσεων στο παγωμένο Μπούρκενστογκ της Ελβετίας και την παράδοση του τελικού σχεδίου στα ενδιαφερόμενα μέρη από το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, άρχισαν οι αμερικανικές (και άλλες) πιέσεις για θετική κατάληξη του όλου εγχειρήματος, δια της αποδοχής του σχεδίου στα χωριστά δημοψηφίσματα. Η αμερικανική κυβέρνηση, υπερεκτιμώντας την επιρροή της στη νεοεκλεγείσα, τότε, κυβέρνηση Καραμανλή, ανέμενε ένα καθαρό ΝΑΙ από το νέο Πρωθυπουργό. Στο διάγγελμά του όμως, ο έλληνας Πρωθυπουργός, αρκέστηκε να πει: «μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής προοπτικής, τα θετικά σημεία μπορούν να αποδειχτούν υπέρτερα των αρνητικών». Η έμμεση (λάιτ) υποστήριξη του σχεδίου δυσαρέστησε την αμερικανική κυβέρνηση. Λίγους μήνες αργότερα, οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τα Σκόπια με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Τότε, πολλοί αναλυτές ερμήνευσαν (και όχι άδικα) την κίνηση της αμερικανικής κυβέρνησης ως τιμωρία της Ελλάδας για τη διάψευση των προσδοκιών της.

Οι αυξημένες προσδοκίες που φορτώθηκαν στο νέο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκτός από τα ευχολόγια, πρέπει να μας δημιουργούν έντονη ανησυχία. Ο «διεθνής παράγοντας» επενδύει πολλά στον κ. Χριστόφια. Οφείλουμε να προσμετρήσουμε όμως και τις πιθανές αντιδράσεις σε περίπτωση που συμβεί το απευκταίο, η νέα προσπάθεια να μην έχει ευτυχή κατάληξη. Οι αντιδράσεις, αυτή τη φορά, μπορεί να αποβούν καταστροφικές για την Κυπριακή Δημοκρατία… Γι’ αυτό επιβάλλεται, περισσότερο από ποτέ, να προτάξουμε τις «κόκκινες γραμμές» της ελληνοκυπριακής πλευράς, για να γνωρίζουν οι «ενδιαφερόμενοι» τις πραγματικές πιθανότητες τελικής συμφωνίας.

Η Τουρκία σύρεται σε αυτή τη νέα διαδικασία (η οποία αποφασίστηκε στη συνάντηση της 21^ης Μαρτίου 2008 μεταξύ Χριστόφια – Ταλάτ), για το κλείσιμο (;) του Κυπριακού εντός του 2008, με σκοπό να δείξει το καλό της πρόσωπο ενόψει επαναξιολόγησης της ενταξιακής της πορείας μέσα στο 2009. Εν μέσω της νέας διαδικασίας, η Άγκυρα, αφού φόρεσε το καλό της «προσωπείο», δεν θα ενοχληθεί με πιέσεις από κανένα «ενδιαφερόμενο», για να μην σκληρύνει τη στάση της. Γι’ αυτό ας κρατήσουμε λίγη πισινή και ας αγνοήσουμε τους, μονίμως, πανηγυρίζοντες από τη 18^η Φεβρουαρίου 2008 και εντεύθεν.