Χρίστος Σενέκης

Πολλά αρνητικά μπορούν να καταλογιστούν στη «μεταπολεμική» γενιά. Τη γενιά που γεννήθηκε τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή. Που έμαθε τα πρώτα της γράμματα «στης ανάγκης τα θρανία», σε λυόμενα σχολεία από δασκάλους επιφορτισμένους με το καθήκον να εξηγήσουν το ανεξήγητο: Γιατί μια νέα γενιά, που δεν χρωστάει τίποτε και σε κανένα, πρέπει να βιώσει τη μέγιστη αδικία; Αυτή τη γενιά που αναγιώθηκε από ξεριζωμένους γονείς, οι οποίοι στερήθηκαν τα πάντα για να είμαστε εμείς σήμερα σε θέση να ζούμε αξιοπρεπώς… Ναι! Η δική μας γενιά, για πολλά πράγματα, δεν φάνηκε αντάξια των προσδοκιών. Σε μεγάλο βαθμό κυριεύτηκε από άκρατο ατομικισμό. Κατέπνιξε τον αυθορμητισμό της στα γρανάζια της κομματοκρατίας. Άφησε το Κόμμα να κάνει κομμάτια τα όνειρά της, πιστεύοντας ότι έτσι θα πάρει ως αντάλλαγμα μια θέση στο Δημόσιο, έναν αναξιοπρεπή διορισμό. Βεβαίως, σ’ αυτό μπορούμε από την πλευρά μας ν’ αντιτάξουμε ως ελαφρυντικό τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι κομματάρχες, που κατάντησαν τα «κύτταρα της