Τ' Άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας

Πολλά αρνητικά μπορούν να καταλογιστούν στη «μεταπολεμική» γενιά. Τη γενιά που γεννήθηκε τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή. Που έμαθε τα πρώτα της γράμματα «στης ανάγκης τα θρανία», σε λυόμενα σχολεία από δασκάλους επιφορτισμένους με το καθήκον να εξηγήσουν το ανεξήγητο: Γιατί μια νέα γενιά, που δεν χρωστάει τίποτε και σε κανένα, πρέπει να βιώσει τη μέγιστη αδικία; Αυτή τη γενιά που αναγιώθηκε από ξεριζωμένους γονείς, οι οποίοι στερήθηκαν τα πάντα για να είμαστε εμείς σήμερα σε θέση να ζούμε αξιοπρεπώς…

Ναι! Η δική μας γενιά, για πολλά πράγματα, δεν φάνηκε αντάξια των προσδοκιών. Σε μεγάλο βαθμό κυριεύτηκε από άκρατο ατομικισμό. Κατέπνιξε τον αυθορμητισμό της στα γρανάζια της κομματοκρατίας. Άφησε το Κόμμα να κάνει κομμάτια τα όνειρά της, πιστεύοντας ότι έτσι θα πάρει ως αντάλλαγμα μια θέση στο Δημόσιο, έναν αναξιοπρεπή διορισμό. Βεβαίως, σ’ αυτό μπορούμε από την πλευρά μας ν’ αντιτάξουμε ως ελαφρυντικό τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι κομματάρχες, που κατάντησαν τα «κύτταρα της Δημοκρατίας» σε προχωρημένης μορφής κυτταρίτιδα στον ανήμπορο ν’ αντιδράσει κρατικό οργανισμό.

Πιστέψαμε στους μεγαλόσχημους που μας έλεγαν με στόμφο ότι «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», ενώ την ίδια ώρα διαπραγματεύονταν (και διαπραγματεύονται) την de jure διχοτόμηση της πατρίδας μας υπό το διζωνικό μανδύα μιας νομικά σχιζοφρενικής και πρωτοφανούς μορφής λύσης. Παρεξηγήσαμε την πρόθεση του Μακαρίου να προσφέρει «κλάδον ελαίας» και εξυψώσαμε, ποικιλοτρόπως, τέκνα των αμετανόητων πραξικοπηματιών σε κοινωνικο-οικονομική ελίτ του τόπου. Αφήσαμε τους θεατές της αντίστασης κατά του πραξικοπήματος να παριστάνουν σήμερα τους πρωταγωνιστές. Δώσαμε, εν λευκώ, τη διαχείριση της Ιστορίας μας σε πολιτικούς, αντί σε επιστήμονες, που έχουν ως μοναδικό στόχο τη δικαίωση των πολιτικών τους επιλογών, με αποτέλεσμα να την διαστρεβλώνουν κατά το δοκούν. Κληρονομήσαμε μεν, ανεχτήκαμε και ισχυροποιήσαμε δε, την πολιτικοποίηση του λαοφιλέστερου κοινωνικού φαινομένου, του ποδοσφαίρου. Ονομάσαμε «τρελό» τον Σολάκη Σολωμού και αποφεύγουμε να χαρακτηρίσουμε τους ελληνοκύπριους θαμώνες στα καζίνο και στα πορνεία των κατεχομένων, οι οποίοι χρηματοδοτούν απ’ ευθείας το κατοχικό καθεστώς!

Βεβαίως, τα ανωτέρω δεν αρμόζουν σε μια γενιά που βιώνει την αδικία από την κούνια της. Όμως, ο κόμπος έφτασε στο χτένι και πλέον οι επιλογές μας είναι οριακές. Οι επιλογές μας θα ορίσουν το μέλλον του κυπριακού ελληνισμού στη γη των πατέρων και των παππούδων μας. Ήρθε η ώρα για όλους μας να αποφασίσουμε σε ποια πλευρά θέλουμε να είμαστε. Η αραχνιασμένη, πλέον, κούνια δείχνει ακόμα προς την ορθή επιλογή…