Χρίστος Σενέκης

Η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους από την Τουρκία στις 24 Νοεμβρίου 2015 και οι προειδοποιήσεις της Άγκυρας προς τη Μόσχα για να τερματίσει τους βομβαρδισμούς στις συριακές περιοχές που κατοικούνται από Τουρκομάνους, ανέδειξαν την πραγματική διάσταση της παράνομης ανάμειξης της Άγκυρας στο συριακό εμφύλιο, μέσω της υποστήριξη που παρέχει στους Τουρκομάνους αντάρτες. Σημειώνεται ότι οι Τουρκομάνοι ήταν εκ των πρώτων «ομάδων» που πήραν τα όπλα κατά της νόμιμης συριακής κυβέρνησης στα τέλη του 2012 και έκτοτε μάχονται στο πλευρό του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» και του ούτω καλούμενου «Ισλαμικού Κράτους», με στόχο την ανατροπή του Άσαντ. Σύμφωνα με τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ) και ειδικότερα την απόφαση-σταθμός στην υπόθεση «Νικαράγουα εναντίον ΗΠΑ» (1986), περί των στρατιωτικών και παραστρατιωτικών δραστηριοτήτων των ΗΠΑ στη Νικαράγουα και κατά αυτής, απαγορεύεται η συνδρομή σε αντάρτες που μάχονται εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης μιας χώρας

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 13 ης  Νοεμβρίου στο Παρίσι και η κατάρριψη του ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους πάνω από την Αίγυπτο, έφεραν πιο κοντά από ποτέ μια μίνιμουμ συνεννόηση των ΗΠΑ, Γαλλίας και Ρωσίας εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Μια προσέγγιση που δημιουργείται από την αναγκαιότητα αντιμετώπισης ενός κοινού, ισχυρού και επικίνδυνου αντιπάλου, όπως έγινε παλαιότερα με την «Εγκάρδια Συνεννόηση» στις αρχές του 20 ου  αιώνα μεταξύ Γαλλίας, Βρετανίας και Ρωσίας κατά της αυτοκρατορικής Γερμανίας και της συνεργασίας μεταξύ Ρούσβελτ, Στάλιν και Τσόρτσιλ την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατά της ναζιστικής Γερμανίας.  Σήμερα, ένας συντονισμός ενεργειών των ΗΠΑ, Γαλλίας και Ρωσίας θα αποτελέσει, εκ των πραγμάτων, τον καταλυτικό παράγοντα για την ολοκληρωτική εξουδετέρωση των τζιχαντιστών, κυρίως, στις περιοχές της βόρειας Συρίας, όπου έχουν τις βάσεις τους.  Ένα τέτοιο σενάριο, όμως, θα επιφέρει δύο πολύ ανεπιθύμητα αποτελέσματα για την Άγκυρα, που ανατρέπουν άρδην

Η θεαματική αύξηση των ποσοστών του ΑΚΡ, σε σχέση με τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, και η επανάκτηση της αυτοδυναμίας αποτελούν εκλογικό θρίαμβο που πιστώνεται αποκλειστικά και μόνο στον Ερντογάν. Πλέον, απέχει μόνο ελάχιστους βουλευτές (δεκατρείς, τους οποίους -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- θα βρει, με πιθανότερο το σενάριο των «αποστασιών» από το εθνικιστικό ΜΗΡ) για να προχωρήσει στη συνταγματική τροποποίηση, που θα μετατρέψει την Τουρκία σε -γαλλικού τύπου- Προεδρική Δημοκρατία. Γεγονός που θα τον φέρει ακόμα πιο κοντά στην υλοποίηση του μεγάλου οράματός του να παραμείνει στην εξουσία μέχρι το 2023 και να ηγηθεί των εορτασμών των 100 χρόνων από την ίδρυση του τουρκικού κράτους. Εξάλλου ο λεγόμενος «θεωρητικός» και νυν Πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, φαίνεται να αποδέχθηκε, πλήρως, το ρόλο του αχυράνθρωπου, αφού στην πανηγυρική του ομιλία -αμέσως μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΑΚΡ- κάλεσε όλα τα κόμματα να συμφωνήσουν στο νέο σύνταγμα. Οφείλουμε, λοιπόν, να παραδεχθ

Αποτελεί ήδη μακρινό παρελθόν η περιοδεία του ισλαμιστή Ερντογάν, τον Σεπτέμβριο του 2011, στις χώρες της Αραβικής Άνοιξης (Τυνησία, Λιβύη και Αίγυπτο), όπου γινόταν δεκτός με ενθουσιώδεις εκδηλώσεις. Τότε που και ο ίδιος πίστεψε πως μπήκε στην τελική φάση ολοκλήρωσης η νεο-οθωμανική πολιτική του και φαινόταν πιο εφικτή από ποτέ η επιβολή επικυριαρχίας της Άγκυρας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πρώτο ισχυρό κτύπημα για τον Ερντογάν αποτέλεσε η ανατροπή του Μοχάμετ Μόρσι και ο εκτοπισμός των Αδελφών Μουσουλμάνων από την ηγεσία της Αιγύπτου, τον Ιούλιο του 2013. Η μετέπειτα κατάληψη της εξουσίας από το μη ισλαμικό καθεστώς του στρατηγού Αλ Σίσι σήμανε την οριστική απώλεια κάθε ίχνους τουρκικής επιρροής στην Αίγυπτο, την ηγέτιδα δύναμη του αραβικού κόσμου, γεγονός που περιόρισε δραματικά τον μεγαλοϊδεατισμό του Ερντογάν. Όμως, το καθοριστικότερο πλήγμα στα νεο-οθωμανικά σχέδια του Ερντογάν ήρθε με τη ρωσική εμπλοκή στη Συρία, που αλλάζει άρδην τους συσχετισμούς στ

Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Κοτζιάς, θέτει επιτακτικά την ανάγκη κατάργησης των "εγγυήσεων" Η ξεκάθαρη και επαναλαμβανόμενη τοποθέτηση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών,   Νίκου Κοτζιά , πως η Ελλάδα δεν επιθυμεί να διατηρήσει το ρόλο της " εγγυήτριας χώρας " στη μετά τη λύση εποχή, βάζει την   Αθήνα   ένα βήμα μπροστά από την Άγκυρα, όσον αφορά την ετοιμότητα για λύση και την εντιμότητα των προθέσεων. Καλώντας, λοιπόν,    η Αθήνα την Άγκυρα να πράξει το ίδιο, σε συνδυασμό με την άρνηση της τελευταίας να απεμπολήσει το δικαίωμα επέμβασης, γίνεται φανερό ότι η υστεροβουλία βρίσκεται στην τουρκική πλευρά. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι είναι το δεύτερο εκ των τεσσάρων κειμένων που υπεγράφησαν στη Ζυρίχη στις 11 Φεβρουαρίου 1959 από τους Καραμανλή και Μεντερές, η " Συνθήκη Εγγύησης ", που αποτέλεσε το " νομιμοποιητικό μανδύα " για το   Πραξικόπημα   και την   Εισβολή   το καλοκαίρι του 1974 και την έκτοτε διαίρεση της Κύπρου.

Όποιος παρακολουθεί από κοντά την εν εξελίξει διαδικασία που αφορά την έγκριση των πέντε νομοσχεδίων για το "πλαίσιο αφερεγγυότητας" και συνακόλουθα την ενεργοποίηση του νέου ρυθμιστικού πλαισίου περί εκποιήσεων, διαπιστώνει ότι υπάρχει ένα "αόρατο χέρι", που κατευθύνει την όλη διαδικασία. Και, βεβαίως, δεν αναφερόμαστε στο "αόρατο χέρι", στο οποίο προσέφυγε το 1776 ο μεγάλος σκοτσέζος οικονομολόγος Άνταμ Σμιθ στο μνημειώδες βιβλίου του "Ο Πλούτος των Εθνών", για να θεμελιώσει την ξακουστή θεωρία του για την "ικανότητα" της αγορά να οδεύει προς τα "επιθυμητά αποτελέσματα", που συνάδουν με το κοινό συμφέρον. Αναφερόμαστε στο κερδοσκοπικό "αόρατο χέρι" του νέου μεγαλομετόχου της Τράπεζας Κύπρου, του Γουίλμπουρ Ρος. Να θυμίσουμε ότι στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας Κύπρου, τον Αυγούστου του 2014, ο Ρος απέκτησε τον έλεγχο του 19% της τράπεζας, επενδύοντας 400 εκ. ευρώ. Η "παγίδα" στη

Η μεγαλύτερη απειλή που απορρέει από το νέο ρυθμιστικό πλαίσιο περί εκποιήσεων είναι η μαζική και καταχρηστική χρήση τους από τις τράπεζες. Γι’ αυτό, όλες οι ελπίδες για τη μη μετατροπή τους σε μέσο μαζικής εξόντωσης των μικρομεσαίων, δηλαδή αυτών που πλήγηκαν περισσότερο από την κρίση, εναποτέθηκαν στο περιβόητο «πλαίσιο αφερεγγυότητας» και ειδικότερα στο πέμπτο νομοσχέδιο του «πλαισίου» που αφορά την υποχρέωση που θα υπέχουν οι εγγυητές μετά την εκποίηση της υποθηκευμένης περιουσίας του πρωτοφειλέτη. Η μη απαλλαγή των εγγυητών μετά τις εκποιήσεις, όπως θα δείξουμε παρακάτω, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και οι τράπεζες θα αποκτήσουν διπλό κίνητρο να προχωρήσουν άμεσα σε μαζικές εκποιήσεις.   Σήμερα, τα πλείστα τραπεζικά ιδρύματα αντιμετωπίζουν δύο σοβαρά προβλήματα: Το πρώτο πρόβλημα αφορά τον τεράστιο όγκο μη εξυπηρετούμενων δανείων, γεγονός που τις αναγκάζει να καταγράφουν μεγάλες ζημιές στους ισολογισμούς τους υπό τη μορφή «προβλέψεων». Το δεύτερο πρόβλημα αφορά τα μειωμ

  Υπό το βάρος της κατάρρευσης της πολιτικής του στο Κυπριακό, αλλά και την παρότρυνση του κ. Έιντε για «κίνηση προσέγγισης» με στόχο την επανέναρξη των συνομιλιών, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αποδέχτηκε τη συζήτηση του θέματος των υδρογονανθράκων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων . Εντούτοις, παρά την «κίνηση προσέγγισης» του κ. Αναστασιάδη, η άμεση απάντηση της Τουρκίας ήταν η ανανέωση της NAVTEX και ως εκ τούτου η συνέχιση της αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια απάντηση που είναι, βεβαίως, πλήρως ευθυγραμμισμένη με τη διαχρονική πολιτική της Τουρκίας, αν αναλογιστούμε τη συμπεριφορά της μετά από συμφωνίες όπως της «Λωζάννης» το 1923 και της «Τρίτης Βιέννης» το 1975.   Είναι πλέον πρόδηλο ότι το διακηρυχθέν ως «γεωστρατηγικό πλεονέκτημα», που απέκτησε η ε/κ πλευρά με τον εντοπισμό φυσικού αερίου εντός της κυπριακής ΑΟΖ, θυσιάζεται στο βωμό της πολιτικής του «καλού παιδιού» και των «γενναιόδωρων προσφορών», που υιοθετήθηκε από το 2008 και εντε