Χρίστος Σενέκης

Την περασμένη εβδομάδα, η αιμοστάζουσα μαρτυρική γη της Κύπρου δέχθηκε στα σπλάχνα της, ακόμα, τρία παλικάρια, που το 1974 πότισαν με το αίμα τους το μύλο της Λευτεριάς: Τον Αδάμο Αδάμου Παναγή από την Ξυλοτύμπου, τον Χριστάκη Αντωνά από τη Λάρνακα και τον Ελευθέριο Γεωργίου από την Αραδίππου. Για όλους εμάς, τους ελάχιστους «τρίτους», οι κηδείες των ιερών λειψάνων των παλικαριών, που έπεσαν κατά την εισβολή των βαρβάρων της Ανατολίας, είναι οι τελετές της επίσημης κατάταξής τους στο Πάνθεον των Αθανάτων. Για τις οικογένειες των πεσόντων, όμως, διαισθάνομαι ότι είναι η κορύφωση του πολυετούς μαρτυρίου τους. Είναι το υψηλότερο σημείο του Γολγοθά που ανεβαίνουν για 36 χρόνια. Ενός Γολγοθάς, χωρίς ... Ανάσταση. Αν ζούσε, σήμερα, ο « ποιητής του στίχου και στιχουργός της ποίησης » (κατά τον Δημήτρη Ιατρόπουλο) Πυθαγόρας Παπασταματίου, με το ίδιο δέος (« ξαφνιάσματα της φύσης ») θα περιέγραφε στους στίχους του τις ελληνοκύπριες μάνες, συζύγους, αρραβωνιαστικιές και κόρες, όπως τις « Ηπ

« Ουδέν επιχείρημα δύναται να δικαιολογήση την απαίτησιν της Τουρκίας δια γεωγραφικήν ομοσπονδίαν, η οποία ουχί μόνον θα ήτο απάνθρωπος, αλλά, ωσαύτως, θα επέφερεν αλλαγήν του χαρακτήρος της Κύπρου », απόσπασμα από την ομιλία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ’ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, τη 2α Οκτωβρίου 1974. Από το ανωτέρω απόσπασμα του αειμνήστου Εθνάρχη γίνεται ηλίου φαεινότερο ότι η λύση με γεωγραφικό διαχωρισμό, δηλαδή επί δύο ζωνών, ήταν πάγια τουρκική απαίτηση από την επομένη μέρα της τουρκικής εισβολής. Άρα, το δίλημμα που τίθεται δεν είναι « Διζωνική ή Διχοτόμηση », που ακούμε συχνά, τελευταίως, αλλά « συνθηκολόγηση επί των τουρκικών απαιτήσεων ή συνέχιση του αγώνα για αξιοπρεπή λύση ». Επίσης, προς αποκατάσταση της αλήθειας, που τόσο βάναυσα κακοποιήθηκε την τελευταία διετία, πρέπει να θυμίσουμε πως ο πρώτος ελληνοκύπριος πολιτικός που μίλησε υπέρ λύσεως στη βάση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ) ήταν ο Γλ. Κληρίδης στην γκαλερί «Αργώ» (6 Νοεμβρίου 1974). Συνε