Συνθηκολόγηση επί των τουρκικών απαιτήσεων

«Ουδέν επιχείρημα δύναται να δικαιολογήση την απαίτησιν της Τουρκίας δια γεωγραφικήν ομοσπονδίαν, η οποία ουχί μόνον θα ήτο απάνθρωπος, αλλά, ωσαύτως, θα επέφερεν αλλαγήν του χαρακτήρος της Κύπρου», απόσπασμα από την ομιλία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ’ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, τη 2α Οκτωβρίου 1974.

Από το ανωτέρω απόσπασμα του αειμνήστου Εθνάρχη γίνεται ηλίου φαεινότερο ότι η λύση με γεωγραφικό διαχωρισμό, δηλαδή επί δύο ζωνών, ήταν πάγια τουρκική απαίτηση από την επομένη μέρα της τουρκικής εισβολής. Άρα, το δίλημμα που τίθεται δεν είναι «Διζωνική ή Διχοτόμηση», που ακούμε συχνά, τελευταίως, αλλά «συνθηκολόγηση επί των τουρκικών απαιτήσεων ή συνέχιση του αγώνα για αξιοπρεπή λύση». Επίσης, προς αποκατάσταση της αλήθειας, που τόσο βάναυσα κακοποιήθηκε την τελευταία διετία, πρέπει να θυμίσουμε πως ο πρώτος ελληνοκύπριος πολιτικός που μίλησε υπέρ λύσεως στη βάση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ) ήταν ο Γλ. Κληρίδης στην γκαλερί «Αργώ» (6 Νοεμβρίου 1974). Συνεπώς, όσοι σήμερα τάσσονται αναφανδόν υπέρ της ΔΔΟ, ως της μόνης «εφικτής» λύσης, αποτελούν συνεχιστές της «διορατικής» πολιτικής του ιδρυτή του ΔΗΣΥ. Βεβαίως, ακόμα και το επιχείρημα της «μόνης εφικτής λύσης» ελέγχεται, αφού για 36 χρόνια δεν κατέστη δυνατόν να επιτευχθεί…

Επιπροσθέτως, σε όσους επικαλούνται το περιεχόμενο της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου 2006 για να χρεώσουν στον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο αποδοχή λύσης στη βάση ΔΔΟ, πρέπει να πούμε ότι το μέγεθος του πολιτικού ανδρός, όπως αυτό θα καταγραφεί από την Ιστορία, θα κριθεί από το «τί παρέλαβε και τί παρέδωσε». Και η πραγματικότητα είναι ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος παρέλαβε ένα έτοιμο σχέδιο λύσης του Κυπριακού, που προνοούσε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός νέου κράτους «φράνκεσταϊν» υπό τουρκοβρετανική κηδεμονία (που θεωρήθηκε από τους εμπνευστές του ως ΔΔΟ) και σε μόλις πέντε χρόνια κατόρθωσε και παρέδωσε μια νέα διαδικασία επίλυσης από μηδενική βάση. Μια νέα διαδικασία μέσω της οποίας η δική μας πλευρά θα μπορούσε να επιδιώξει λειτουργικότερο και δικαιότερο περιεχόμενο.

Επί της ουσίας, η αναθεώρηση των στρατηγικών επιδιώξεων της πλευράς μας όσο αφορά την επιδιωκόμενη μορφή λύσης του Κυπριακού κρίνεται ως επιβεβλημένη, κυρίως, λόγω της κατά το δοκούν ερμηνείας της ΔΔΟ. Το τελευταίο διάστημα επιβεβαιώθηκε, όσο ποτέ πριν, η διάσταση που υπάρχει στην ερμηνεία που δίνει η δική μας πλευρά στο περιεχόμενο της ΔΔΟ και σε αυτή που δίνει η τουρκική πλευρά. Ουκ ολίγες φορές έχουμε ακούσει την πολιτική μας ηγεσία να λέει ότι οι προτάσεις της τουρκικής πλευράς είναι συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, ασχέτως αν επιμένουν κάποιοι ότι έχει ξεκαθαρίσει η βάση λύσης πριν ξεκινήσουν οι απευθείας συνομιλίες της τρέχουσας διαδικασίας. Το τραγικότερο, όμως, είναι ότι διαφορετική ερμηνεία δίνουν και οι διεθνείς μεσολαβητές. Πιο συγκεκριμένα, ο ειδικός σύμβουλος του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Αλεξάντερ Ντάουνερ, υποστήριξε κατ’ επανάληψη ότι οι προτάσεις που κατατίθενται από την τουρκική πλευρά στο τραπέζι των συνομιλιών είναι στο πνεύμα της ΔΔΟ!

Οδυνηρή πραγματικότητα είναι ότι η εφαρμογή λύσης στη βάση δύο ζωνών επιβάλει εγγυημένες πλειοψηφίες επί του πληθυσμού και επί των περιουσιών. Το μόνο που μπορεί να τύχει διαπραγμάτευσης είναι οι ποσοστώσεις. Όμως, ακόμα και υπό χαλαρή διζωνικότητα (π.χ. 60-40) θα υπάρξει αναγκαστικά περιορισμός των βασικών ελευθεριών της εγκατάστασης και της ιδιοκτησίας, αφού πριν την εισβολή η υπεροχή των ελληνοκυπρίων ήταν πέραν του 80% επί του πληθυσμού και πέραν του 90% επί των περιουσιών στη σημερινή κατεχόμενη περιοχή. Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται είναι αν έχουμε την εξουσιοδότηση από τις γενιές που θα έρθουν μετά από μας να συνθηκολογήσουμε επί των τουρκικών απαιτήσεων…