Της Λευτεριάς μανάδες

Την περασμένη εβδομάδα, η αιμοστάζουσα μαρτυρική γη της Κύπρου δέχθηκε στα σπλάχνα της, ακόμα, τρία παλικάρια, που το 1974 πότισαν με το αίμα τους το μύλο της Λευτεριάς: Τον Αδάμο Αδάμου Παναγή από την Ξυλοτύμπου, τον Χριστάκη Αντωνά από τη Λάρνακα και τον Ελευθέριο Γεωργίου από την Αραδίππου.

Για όλους εμάς, τους ελάχιστους «τρίτους», οι κηδείες των ιερών λειψάνων των παλικαριών, που έπεσαν κατά την εισβολή των βαρβάρων της Ανατολίας, είναι οι τελετές της επίσημης κατάταξής τους στο Πάνθεον των Αθανάτων. Για τις οικογένειες των πεσόντων, όμως, διαισθάνομαι ότι είναι η κορύφωση του πολυετούς μαρτυρίου τους. Είναι το υψηλότερο σημείο του Γολγοθά που ανεβαίνουν για 36 χρόνια. Ενός Γολγοθάς, χωρίς ... Ανάσταση.

Αν ζούσε, σήμερα, ο «ποιητής του στίχου και στιχουργός της ποίησης» (κατά τον Δημήτρη Ιατρόπουλο) Πυθαγόρας Παπασταματίου, με το ίδιο δέος («ξαφνιάσματα της φύσης») θα περιέγραφε στους στίχους του τις ελληνοκύπριες μάνες, συζύγους, αρραβωνιαστικιές και κόρες, όπως τις «Ηπειρώτισσες» του ‘40. Θα αναρωτιόταν, ξανά, με το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό και τα χέρια υψωμένα: «Θεέ μου τί τις πότισες και δεν αγκομαχάνε;».

Εμείς, που στέκουμε δίπλα σας, βουβοί και ανήμποροι να μετρηθούμε μαζί σας, γνωρίζουμε, πλέον, ότι «εσείς θα είστε, σίγουρα, της Λευτεριάς μανάδες»...