Η χώρα που ανθεί «φαιδρά πορτοκαλέα»
Η ευρεία συζήτηση, που έλαβε χώρα κατά τη διαδικασία «συνδιαλλαγής» των κομμάτων για το διορισμό των «αξιοτέρων» στους ημικρατικούς οργανισμούς, αποτελεί πισωγύρισμα για τη Κύπρο, εντός της οποίας, κατά τ’ άλλα, ανθεί «φαιδρά πορτοκαλέα». Η από αέρος διαπραγμάτευση των κομμάτων ανήγαγε την όλη διαδικασία σε ανατολίτικο παζάρι και για άλλη μια φορά απαξίωσε στα μάτια της κοινής γνώμης την πολιτική και τους πολιτικούς. Τέλος, όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιου είδους δοσοληψίες, υπάρχουν οι «ριγμένοι», οι οποίοι βάλλουν κατά των «ευνοημένων», ενώ οι «ευνοημένοι» επικαλούνται το χθες για να δικαιολογήσουν το σήμερα.
Κατά το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε των διορισμών στους ημικρατικούς οργανισμούς, παρατηρήθηκε το γνώριμο και ανά τριετία επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, διάφοροι επιτήδειοι να προσκολλώνται σαν βδέλλες στους ηγέτες των κομμάτων. Οι εν λόγω καιροσκόποι χειροκροτούν κάθε επιλογή (σωστή ή λανθασμένη) του αρχηγού με σκοπό να έχουν την εύνοιά του, για να συμπεριληφθούν στη μαγική λίστα που θα παραδοθεί στο υπουργικό συμβούλιο για την τελική επιλογή του «αξιότερου των αξιοτέρων». Ο εκάστοτε αρχηγός, από την πλευρά του, εκμεταλλεύεται τη «φιλοδοξία» όσων προσέρχονται σ’ αυτόν έρποντας και γλύφοντας, υπόσχεται διορισμούς (τις πλείστες φορές σε τρία και τέσσερα άτομα την ίδια θέση) με αντάλλαγμα να του παρέχουν «προστασία» για να επιβληθεί εντός του κόμματος.
Η περίοδος των υποσχέσεων και πριν την επίσημη ανακοίνωση των διορισμών, λειτουργεί ως μήνας του μέλιτος. Όλα πάνε κατ’ ευχή. Τα προβλήματα, όμως, ξεκινούν όταν διαψευστούν οι προσδοκίες των κατά φαντασίαν υποψηφίων. Τότε, η ηγεσία του κόμματος είναι υποχρεωμένη να βρει τις δικαιολογίες για τη μη εκπλήρωση των υποσχέσεών της, για να κατευνάσει τους πρώην κόλακες και νυν κόρακες. Η συνηθέστερη οδός είναι αυτή της επίρριψης των ευθυνών σ’ αυτόν ή αυτούς που είχαν τον τελικό λόγο. Έτσι, η ηγεσία εκφράζει τη δυσαρέσκειά της (ενίοτε και το θυμό της) για την «άδικη» μεταχείριση που έτυχε το κόμμα και απαιτεί περισσότερο σεβασμό, φυσικά κατόπιν εορτής.
Όλα τα ανωτέρω ευτράπελα που συμβαίνουν εντός των κομμάτων είναι, βεβαίως, εν γνώσει του εκάστοτε Πρόεδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος έχει συνταγματικά τον τελικό λόγο για τους διορισμούς στους ημικρατικούς οργανισμούς. Έτσι, ο Πρόεδρος, με τις επιλογές του, παρεμβαίνει, εμμέσως, στα εσωκομματικά των άλλων κομμάτων και επιβραβεύει εκείνους που θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τους δικούς του σχεδιασμούς.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Σύγχρονη Άποψη", τεύχος Σεπτεμβρίου 2009
Κατά το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε των διορισμών στους ημικρατικούς οργανισμούς, παρατηρήθηκε το γνώριμο και ανά τριετία επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, διάφοροι επιτήδειοι να προσκολλώνται σαν βδέλλες στους ηγέτες των κομμάτων. Οι εν λόγω καιροσκόποι χειροκροτούν κάθε επιλογή (σωστή ή λανθασμένη) του αρχηγού με σκοπό να έχουν την εύνοιά του, για να συμπεριληφθούν στη μαγική λίστα που θα παραδοθεί στο υπουργικό συμβούλιο για την τελική επιλογή του «αξιότερου των αξιοτέρων». Ο εκάστοτε αρχηγός, από την πλευρά του, εκμεταλλεύεται τη «φιλοδοξία» όσων προσέρχονται σ’ αυτόν έρποντας και γλύφοντας, υπόσχεται διορισμούς (τις πλείστες φορές σε τρία και τέσσερα άτομα την ίδια θέση) με αντάλλαγμα να του παρέχουν «προστασία» για να επιβληθεί εντός του κόμματος.
Η περίοδος των υποσχέσεων και πριν την επίσημη ανακοίνωση των διορισμών, λειτουργεί ως μήνας του μέλιτος. Όλα πάνε κατ’ ευχή. Τα προβλήματα, όμως, ξεκινούν όταν διαψευστούν οι προσδοκίες των κατά φαντασίαν υποψηφίων. Τότε, η ηγεσία του κόμματος είναι υποχρεωμένη να βρει τις δικαιολογίες για τη μη εκπλήρωση των υποσχέσεών της, για να κατευνάσει τους πρώην κόλακες και νυν κόρακες. Η συνηθέστερη οδός είναι αυτή της επίρριψης των ευθυνών σ’ αυτόν ή αυτούς που είχαν τον τελικό λόγο. Έτσι, η ηγεσία εκφράζει τη δυσαρέσκειά της (ενίοτε και το θυμό της) για την «άδικη» μεταχείριση που έτυχε το κόμμα και απαιτεί περισσότερο σεβασμό, φυσικά κατόπιν εορτής.
Όλα τα ανωτέρω ευτράπελα που συμβαίνουν εντός των κομμάτων είναι, βεβαίως, εν γνώσει του εκάστοτε Πρόεδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος έχει συνταγματικά τον τελικό λόγο για τους διορισμούς στους ημικρατικούς οργανισμούς. Έτσι, ο Πρόεδρος, με τις επιλογές του, παρεμβαίνει, εμμέσως, στα εσωκομματικά των άλλων κομμάτων και επιβραβεύει εκείνους που θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τους δικούς του σχεδιασμούς.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Σύγχρονη Άποψη", τεύχος Σεπτεμβρίου 2009
Σχόλια