Ο αγώνας μας βάλλεται εκ των έσω
Θεωρώ χρέος μου να απαντήσω στο άρθρο του κ. Α. Παράσχου «Μια δεύτερη προδοσία» στο φύλλο της εφημερίδα σας «Καθημερινή» της περασμένης εβδομάδας 15-16 Αυγούστου 2009.
Στο εν λόγω άρθρο, ο κ. Παράσχος καταγγέλλει την απόκρυψη των φωτογραφιών, που όπως ισχυρίζεται ο Τούρκος φωτορεπόρτερ Εργκίν Κονούκσεβερ, αποκαλύπτουν την εν ψυχρώ δολοφονία των πέντε αιχμαλώτων Αντώνη Κορέλη, Ιωάννη Παπαγιάννη, Χριστόφορου Σκορδή, Φίλιππου Χ”Κυριάκου και Παναγιώτη Νικολάου. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, οι υπεύθυνοι θα πρέπει να «σαπίσουν» στη φυλακή για την αποτρόπαια πράξη τους. Όμως ο κ. Παράσχος, στην προσπάθεια του να υποδείξει το μέγεθος του εγκλήματος που διεπράχθη, λόγω της μη δημοσιοποίησης όλων των φωτογραφιών, πιστεύω ότι προσφέρει ισχυρό άλλοθι στην Τουρκία. Κάτι που θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω πιο κάτω:
Λέει λοιπόν στο άρθρο του ο κ. Παράσχος ότι «δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αποτελεί έγκλημα πολέμου η εν ψυχρώ εκτέλεση των πέντε Ε/Κ στρατιωτών κοντά στο Τζιάος…». Όμως στην ίδια παράγραφο εξισώνει την ενέργεια των τουρκοκύπριων μουτζαχίντ με τον τραυματισμό ενός δημοσιογράφου, αφού όπως αναφέρει «πρόκειται και για έγκλημα πολέμου ο βαρύς τραυματισμός του ανταποκριτή του ΑΝΚΑ Τούρκου δημοσιογράφου Αντέμ Γιαβούζ στην αυλή του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας». Είναι τουλάχιστον άδικο να εξισώνεται η τρις εξακριβωμένη εκτέλεση των αιχμαλώτων (με τεκμήρια τις φωτογραφίες, την ταυτοποίηση των λειψάνων τους και την ομολογία του Εργκίν Κονούκσεβερ), με τον τραυματισμό ενός Τούρκου δημοσιογράφου, που η μόνη επιβεβαίωση του συμβάντος είναι η αμφιλεγόμενη ομολογία του Κονούκσεβερ. Εκτός αν πλέον αποτελεί τακτική να αμφισβητείται ότι λέγεται από Έλληνες, ενώ ότι λέγεται από Τούρκους να αποτελεί θέσφατο!
Διαφωνώ (με κίνδυνο να παρεξηγηθώ) με τον κ. Παράσχω στη διάκριση που κάνει στην εκτέλεση των αιχμαλώτων, την οποία αποκαλεί «έγκλημα» και την απόκρυψη των φωτογραφιών, την οποία αποκαλεί «μέγιστο έγκλημα». Νομίζω αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία το παράγωγο μιας ενέργειας να θεωρείται απεχθέστερο αυτής.
Το σημαντικότερο όμως όσων αναφέρει ο κ. Παράσχος είναι ότι το προαναφερθέν «μέγιστο έγκλημα [..] διεπράχθη από την Κυπριακή Δημοκρατία εναντίον πολλών ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών οικογενειών». Κάτι που ενισχύει λίγο πιο κάτω αφού διερωτάται «μήπως το κράτος μας ήταν ο μεγαλύτερος αυτουργός αυτού του εγκλήματος».
Ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο αγώνας μας βάλλεται εκ των έσω και η επίτευξη του ύψιστου στόχου, που δεν είναι άλλος από την Απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών μας, απομακρύνεται μέρα με τη μέρα.
Στο εν λόγω άρθρο, ο κ. Παράσχος καταγγέλλει την απόκρυψη των φωτογραφιών, που όπως ισχυρίζεται ο Τούρκος φωτορεπόρτερ Εργκίν Κονούκσεβερ, αποκαλύπτουν την εν ψυχρώ δολοφονία των πέντε αιχμαλώτων Αντώνη Κορέλη, Ιωάννη Παπαγιάννη, Χριστόφορου Σκορδή, Φίλιππου Χ”Κυριάκου και Παναγιώτη Νικολάου. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, οι υπεύθυνοι θα πρέπει να «σαπίσουν» στη φυλακή για την αποτρόπαια πράξη τους. Όμως ο κ. Παράσχος, στην προσπάθεια του να υποδείξει το μέγεθος του εγκλήματος που διεπράχθη, λόγω της μη δημοσιοποίησης όλων των φωτογραφιών, πιστεύω ότι προσφέρει ισχυρό άλλοθι στην Τουρκία. Κάτι που θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω πιο κάτω:
Λέει λοιπόν στο άρθρο του ο κ. Παράσχος ότι «δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αποτελεί έγκλημα πολέμου η εν ψυχρώ εκτέλεση των πέντε Ε/Κ στρατιωτών κοντά στο Τζιάος…». Όμως στην ίδια παράγραφο εξισώνει την ενέργεια των τουρκοκύπριων μουτζαχίντ με τον τραυματισμό ενός δημοσιογράφου, αφού όπως αναφέρει «πρόκειται και για έγκλημα πολέμου ο βαρύς τραυματισμός του ανταποκριτή του ΑΝΚΑ Τούρκου δημοσιογράφου Αντέμ Γιαβούζ στην αυλή του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας». Είναι τουλάχιστον άδικο να εξισώνεται η τρις εξακριβωμένη εκτέλεση των αιχμαλώτων (με τεκμήρια τις φωτογραφίες, την ταυτοποίηση των λειψάνων τους και την ομολογία του Εργκίν Κονούκσεβερ), με τον τραυματισμό ενός Τούρκου δημοσιογράφου, που η μόνη επιβεβαίωση του συμβάντος είναι η αμφιλεγόμενη ομολογία του Κονούκσεβερ. Εκτός αν πλέον αποτελεί τακτική να αμφισβητείται ότι λέγεται από Έλληνες, ενώ ότι λέγεται από Τούρκους να αποτελεί θέσφατο!
Διαφωνώ (με κίνδυνο να παρεξηγηθώ) με τον κ. Παράσχω στη διάκριση που κάνει στην εκτέλεση των αιχμαλώτων, την οποία αποκαλεί «έγκλημα» και την απόκρυψη των φωτογραφιών, την οποία αποκαλεί «μέγιστο έγκλημα». Νομίζω αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία το παράγωγο μιας ενέργειας να θεωρείται απεχθέστερο αυτής.
Το σημαντικότερο όμως όσων αναφέρει ο κ. Παράσχος είναι ότι το προαναφερθέν «μέγιστο έγκλημα [..] διεπράχθη από την Κυπριακή Δημοκρατία εναντίον πολλών ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών οικογενειών». Κάτι που ενισχύει λίγο πιο κάτω αφού διερωτάται «μήπως το κράτος μας ήταν ο μεγαλύτερος αυτουργός αυτού του εγκλήματος».
Ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο αγώνας μας βάλλεται εκ των έσω και η επίτευξη του ύψιστου στόχου, που δεν είναι άλλος από την Απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών μας, απομακρύνεται μέρα με τη μέρα.
Σχόλια