Η άλλη πλευρά της τραγωδίας

Η εξακρίβωση της τύχης των πέντε αγνοουμένων στη φωτογραφία σύμβολο του αγώνα μας, αποτελεί ισχυρή τεκμηρίωση για τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, που διέπραξε ο τουρκικός στρατός και οι τουρκοκύπριοι «μουτζαχίντ» το 1974. Όμως, πίσω από την τραγωδία των ηρωικώς πεσόντων παλικαριών, υπάρχουν κι άλλες, παράλληλες ιστορίες, που αξίζει να μνημονευτούν.

Μια τέτοια ιστορία είναι και η εξής: Ένας εκ των πέντε ηρώων, πριν τον καλέσει το καθήκον, αρραβωνιάστηκε μια νεαρή τότε κοπέλα, η οποία από τότε και μέχρι πριν από λίγες μέρες (όταν έγινε η ταυτοποίηση των λειψάνων του) τον περίμενε. Γι’ αυτήν ο χρόνος σταμάτησε στις 14 Αυγούστου το ’74. Από τότε αφοσιώθηκε στον έτερον έρωτα της ζωής της, τη Ζωγραφική. Η θλίψη και ο πόνος, που δεν τα μοιράστηκε με κανένα, την οδήγησαν να διαβεί τα δύσκολα μονοπάτια της Τέχνης και να την κατακτήσει. Με αποτέλεσμα, σήμερα, να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους καλλιτέχνες που γέννησε η Κύπρος.

Ιστορίες που παραμένουν στο σκοτάδι, όπως η ανωτέρω, αποτελούν τις παρακαταθήκες τής γενιάς που βίωσε τη φρίκη του πολέμου και την απελπισία του ξεριζωμού. Αποτελούν όμως και τα βιώματα της μεταπολεμικής γενιάς, της γενιάς που βίωσε το άδικο από την κούνια της. Αυτές οι ιστορίες θα πρέπει να βγουν στο φως. Διότι το φως αυτό θα φωτίσει το μέλλον μας. Θα γαλουχήσει με ιδανικά, αρχές και αξίες τους νέους αυτού του τόπου. Μόνο τότε δεν θα πάει χαμένος τόσος πόνος. Μόνο τότε θα δικαιωθεί, έστω μερικώς, η υπομονή και η επιμονή όσων καρτερικά περίμεναν, αδίκως, τη λύτρωση. Η λύτρωση που για κάποιους πλέον δεν θα έρθει ποτέ. Ας ξέρουν τουλάχιστον ότι η δική τους υπερήφανη «διαχείριση» της οικογενειακής τους τραγωδίας θα λαμπρύνει τις γενιές που θα έρθουν…