Η παγίδα της ενδιάμεσης συμφωνίας
Εκ των θετικών του σχεδίου Ανάν ήταν η πρόνοια: «Εάν η Θεμελιώδης Συμφωνία δεν εγκριθεί με τα χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα, θα καταστεί άκυρη», άρα και ως μη γενόμενη. Η συγκεκριμένη πρόνοια ίσως θεωρηθεί, από τον ιστορικό του μέλλοντος, ως το μόνο ελαφρυντικό για τους εκπροσώπους μας στη διαπραγματευτική διαδικασία, που οδήγησε στο σχέδιο Ανάν. Η ακύρωση όλων των επιμέρους συμφωνηθέντων σε περίπτωση αποτυχίας συνολικής διευθέτησης, είναι η τακτική που ακολουθείται, παγκοσμίως, από τον τελευταίο διπλωμάτη μέχρι και τους αρχηγούς κρατών.
Για την τρέχουσα διαδικασία, αρκετοί αναλυτές κάνουν λόγο για δρομολογούμενη υπογραφή ενδιάμεσης συμφωνίας από τους Χριστόφια – Ταλάτ, αν και εφόσον δεν υπάρξει συνολική διευθέτηση του Κυπριακού, πριν από το κρίσιμο ραντεβού της Τουρκίας με την Ε.Ε. τον προσεχή Δεκέμβριο. Θα είναι, δηλαδή, η πρώτη φορά, που εκπρόσωπός μας, στη διαπραγματευτική διαδικασία, θα βάλει την υπογραφή του κάτω από ένα μίνιμουμ πλαίσιο συμφωνηθέντων, στο οποίο θα περιλαμβάνονται και οι οδυνηρές υποχωρήσεις – δώρα, που έγιναν από τη δική μας πλευρά ως ένδειξη της ειλικρινούς μας πρόθεσης για επίτευξη λύσης το συντομότερο δυνατό. Άρα, η υπογραμμένη, πλέον, ενδιάμεση συμφωνία θα είναι η αφετηρία για κάθε επόμενη προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού. Και, ίσως, αυτή να είναι πολύ μακριά χρονικά. Δηλαδή, στον επόμενο κρίσιμο σταθμό του τρένου της Τουρκίας προς την Ε.Ε.
Η ανησυχία που προκαλεί μια τέτοια εξέλιξη ενισχύεται και από τις δηλώσεις του Γ.Γ. του κυβερνώντος κόμματος, του κ. Α. Κυπριανού, ο οποίος δήλωσε, την επομένη της «εκλογικής νίκης» του κ. Ντ. Έρογλου, ότι «όσα έχουν συμφωνηθεί με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ξανασυζητηθούν». Γίνεται, δηλαδή, μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ως αναγκαιότητα (!) η υπογραφή ενδιάμεσης συμφωνίας, ούτως ώστε να γίνει αποδεχτή από την κοινή γνώμη.
Αν η υπό διαπραγμάτευση λύση (Δ.Δ.Ο. με πολιτική ισότητα), με δεδομένες και τις υποχωρήσεις Χριστόφια σε θέματα που για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου θεωρούνταν αδιαπραγμάτευτα, αποτελεί για κάποιους ουτοπία είναι επιλογή τους. Δεν έχουν, όμως, κανένα δικαίωμα να δεσμεύσουν τους επόμενους (αν υπάρξουν) να διεκδικήσουν ένα δικαιότερο μέλλον για τα παιδιά μας.
Για την τρέχουσα διαδικασία, αρκετοί αναλυτές κάνουν λόγο για δρομολογούμενη υπογραφή ενδιάμεσης συμφωνίας από τους Χριστόφια – Ταλάτ, αν και εφόσον δεν υπάρξει συνολική διευθέτηση του Κυπριακού, πριν από το κρίσιμο ραντεβού της Τουρκίας με την Ε.Ε. τον προσεχή Δεκέμβριο. Θα είναι, δηλαδή, η πρώτη φορά, που εκπρόσωπός μας, στη διαπραγματευτική διαδικασία, θα βάλει την υπογραφή του κάτω από ένα μίνιμουμ πλαίσιο συμφωνηθέντων, στο οποίο θα περιλαμβάνονται και οι οδυνηρές υποχωρήσεις – δώρα, που έγιναν από τη δική μας πλευρά ως ένδειξη της ειλικρινούς μας πρόθεσης για επίτευξη λύσης το συντομότερο δυνατό. Άρα, η υπογραμμένη, πλέον, ενδιάμεση συμφωνία θα είναι η αφετηρία για κάθε επόμενη προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού. Και, ίσως, αυτή να είναι πολύ μακριά χρονικά. Δηλαδή, στον επόμενο κρίσιμο σταθμό του τρένου της Τουρκίας προς την Ε.Ε.
Η ανησυχία που προκαλεί μια τέτοια εξέλιξη ενισχύεται και από τις δηλώσεις του Γ.Γ. του κυβερνώντος κόμματος, του κ. Α. Κυπριανού, ο οποίος δήλωσε, την επομένη της «εκλογικής νίκης» του κ. Ντ. Έρογλου, ότι «όσα έχουν συμφωνηθεί με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ξανασυζητηθούν». Γίνεται, δηλαδή, μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ως αναγκαιότητα (!) η υπογραφή ενδιάμεσης συμφωνίας, ούτως ώστε να γίνει αποδεχτή από την κοινή γνώμη.
Αν η υπό διαπραγμάτευση λύση (Δ.Δ.Ο. με πολιτική ισότητα), με δεδομένες και τις υποχωρήσεις Χριστόφια σε θέματα που για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου θεωρούνταν αδιαπραγμάτευτα, αποτελεί για κάποιους ουτοπία είναι επιλογή τους. Δεν έχουν, όμως, κανένα δικαίωμα να δεσμεύσουν τους επόμενους (αν υπάρξουν) να διεκδικήσουν ένα δικαιότερο μέλλον για τα παιδιά μας.
Σχόλια