Με Μάντολες και Φωκά συνοδοιπόρους

Έντονη συζήτηση -κυρίως στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης- προκάλεσε η παρουσία δύο εμβληματικών προσωπικοτήτων τού αγώνα επιβίωσης που διεξάγει ο κυπριακός Ελληνισμός σε προεκλογική συγκέντρωση του Γιώργου Λιλλήκα: Της «γυναίκας σύμβολο» Χαρίτας Μάντολες και της «δασκάλας του Γένους» Ελένης Φωκά. Οι δύο αυτές ηρωίδες γυναίκες αποτελούν την προσωποποίηση του κυπριακού δράματος, που βιώνει σχεδόν κάθε κυπριακή οικογένεια από το μαύρο καλοκαίρι του 1974 και εντεύθεν. 

Ποια είναι όμως τα κριτήρια που οδήγησαν την Χαρίτα Μάντολες και την Ελένη Φωκά σε αυτήν τη συνειδητή επιλογή, της συμβολικής υποστήριξης της υποψηφιότητας του Γιώργου Λιλλήκα; Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να χρεώσει υστεροβουλία στην επιλογή τους. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει, τελευταίως, με πολιτικές προσωπικότητες που εναγκαλίζονται με πολιτικούς αντιπάλους, που μέχρι προσφάτως αλληλοϋβρίζονταν. Τα κίνητρά τους πρέπει να αναζητηθούν αποκλειστικά στο περιεχόμενο που αυτές δίνουν στη χιλιοειπωμένη -και για πολλούς, κλισέ- φράση «δικαίωση του αγώνα μας». Αποδεικνύεται, όμως, ότι ο πήχης για τη «δικαίωση» του δικού τους Γολγοθά βρίσκεται ψηλότερα από το δικό μας και αυτό πρέπει να είναι σεβαστό. Δεν μπορεί, δηλαδή, να διαγραφεί το ξεκλήρισμα μιας ολόκληρης οικογένειας μέσα στις διζωνικές - ανανικές αλχημείες που υποστήριξαν οι Αναστασιάδης - Μαλάς το 2004. Όπως δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχη η «δασκάλα του Γένους», όταν βλέπει στο βωμό μιας ψευδοφιλίας να παραχαράσσεται η Ιστορία, που με κόπους και μόχθους δίδαξε στα εγκλωβισμένα παιδιά της Καρπασίας. 

Κάποιοι, πάλι, μίλησαν για δήθεν «καπηλεία». Αυτοί, δεν θα έπρεπε, πρωτίστως, να προβληματιστούν σοβαρά, γιατί ο δικός τους υποψήφιος δεν έχει τα εχέγγυα για να είναι η επιλογή των δύο αυτών ηρωικών μορφών; Ο πρότερος βίος των υποψηφίων -και όχι τα προεκλογικά πυροτεχνήματα και οι άνευ αντικρίσματος υποσχέσεις- φαίνεται να βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των κριτηρίων αξιολόγησης των δύο αυτών γυναικών. Ένα κριτήριο που ιεράρχησε πολύ ψηλά και ο αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος, στην ηγετική του τοποθέτηση, που θύμισε έντονα τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, κατά την τελευταία συνεδρία της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ. Συνεπώς, οι γνωστές σε όλους (ντόπιους, ξένους και μεσολαβητές) διαπραγματευτικές αντοχές των υποψηφίων και τα δεδομένα όρια του καθενός για το χαρακτηρισμό μιας λύσης ως «υποφερτής», οδήγησαν τις δύο συγκεκριμένες εμβληματικές φυσιογνωμίες στην υποστήριξη της ανεξάρτητης υποψηφιότητας του Γιώργου Λιλλήκα. 

Σε αυτόν τον προεκλογικό αγώνα γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να μετατοπιστεί χαμηλότερα ο παραδοσιακός πήχης αξιολόγησης των υποψηφίων και ο πολίτης να κάνει την επιλογή του, όχι με γνώμονα το «άριστον» (ή την προσέγγιση αυτού), αλλά με μόνο κριτήριο τη συντριβή του ιδεολογικού αντιπάλου με ψυχροπολεμικούς όρους. Στην ηθική αυτήν κατάπτωση συνδράμουν και μερικοί ηγετίσκοι μικρότερων κομμάτων, που προβαίνουν σε συνδιαλλαγές με όρους ανατολίτικου παζαριού για να γείρουν την πλάστιγγα είτε προς τον «ανατολικό» είτε προς το «δυτικό» πόλο.