Τα περί στήριξης του νέου Προέδρου

Συγχαρητήρια στο νέο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον κ. Δημήτρη Χριστόφια. Όλοι ευχόμαστε να βγει νικητής από τις κρίσιμες μάχες που θα χρειαστεί να δώσει, πρώτα και κύρια, στο Εθνικό μας θέμα. Αμέριστη θα είναι η στήριξη των δικοϊκών (και όχι μόνο) όσο προτάσσεται ως προϋπόθεση για την όποια λύση, η αναγκαιότητα, αυτή να συνάδει με το Διεθνές Δίκαιο και να μην αποτελεί παρέλκυση από το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο.

Αυτό που με εξέπληξε τη νύχτα της 24^ης Φεβρουαρίου 2008, είναι η ευκολία με την οποία τα στελέχη του επιτελείου Κασουλίδη, που παρέλασαν από τα τηλεοπτικά κανάλια, διαλαλούσαν την στήριξη τους στο νεοεκλεγέντα πρόεδρο. Το ίδιο δήλωσε εμφαντικά και ο κ. Αναστασιάδης, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο ακόμα και συμμετοχής του κόμματος του, στη νέα κυβέρνηση υπό τον κ. Χριστόφια. Βεβαίως, οι δηλώσεις αυτές, θα έπρεπε να θεωρούνται θεμιτές και να μας χαροποιούν ιδιαίτερα. Όμως, ο πρότερος βίος του κ. Αναστασιάδη (κυρίως κατά την προεκλογική περίοδο) και η πολεμική που άσκησε, προσωπικά, στον Τάσσο Παπαδόπουλο, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για να θεωρήσουμε ότι η συμπεριφορά αυτή είναι αγνών προθέσεων.

Αν αυτή η στήριξη ήταν διαχρονική, η διαπραγματευτική μας θέση θα ήταν πολύ καλύτερη. Αν ο Τάσσος Παπαδόπουλος στηριζόταν από όλα τα πολιτικά κόμματα και ειδικά από τον ΔΗ.ΣΥ., ο οποίος ανήκει στη μεγαλύτερη πολιτική ομάδα του ευρωκοινοβουλίου (Ε.Λ.Κ.), η προώθηση λύσης, στη βάση της συμφωνίας της 8^ης Ιουλίου, θα είχε μεγαλύτερη δυναμική. Οι συντονισμένες προσπάθειες όλων των κομμάτων, στην ευρωπαϊκή και διεθνή κοινότητα, μπορούν, ταχύτερα, να καταδείξουν στους «μεσολαβητές» ότι η ευθύνη για τη στασιμότητα που παρατηρείται ανήκει αποκλειστικά και μόνο στην Τουρκία.

Δυστυχώς όμως, η εκδικητική στάση του κ. Αναστασιάδη απέναντι στον Τάσσο Παπαδόπουλο, για τη στάση του τελευταίου στο δημοψήφισμα, τον οδήγησαν σε στείρα και πολλές φορές ζημιογόνα (για τον τόπο μας) επιχειρηματολογία, κατά του απερχόμενου προέδρου. Σε αυτή του τη στάση, θα πρέπει να ψάξουν οι ψηφοφόροι του ΔΗ.ΣΥ., την αιτία που οδήγησε το κόμμα τους στην απομόνωση, με αποτέλεσμα τη δεύτερη, συνεχόμενη ήττα σε προεδρική εκλογική αναμέτρηση.