Επιμνημόσυνος λόγος για τον ήρωα μαθητή Γεώργιο Χατζηγιάννη

Γουδί Πάφου, 7 Αυγούστου 2022

 

Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες.

 

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Γουδί για να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον αθάνατο ήρωα μαθητή Γεώργιο Χατζηγιάννη.

 

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ στον ιερό τούτο ναό για να τιμήσουμε τον αθάνατο ήρωα μαθητή Γεώργιο Χατζηγιάννη, που η θυσία του αποτέλεσε, θα έλεγε κανείς, προπομπό των δεινών που θα ακολουθούσαν για τον τόπο και τον λαό μας.

 

Ταυτόχρονα, όμως, οφείλουμε να απολογηθούμε στον ήρωα, που μνημονεύουμε σήμερα, για το ανεκπλήρωτο χρέος μας να παραδώσουμε ελεύθερη και ευημερούσα πατρίδα στις επόμενες γενιές.

Γιατί, οι ήρωες πρέπει να τιμώνται με πράξεις και όχι λόγια, όπως επιτάσσει ο Περικλής, στον περίφημο Επιτάφιο Λόγο του.

 

Κι εμείς, απέναντι στη θυσία του Γεώργιου Χατζηγιάννη, απέναντι στο δικό του υψηλό αίσθημα του καθήκοντος προς την πατρίδα, αντιτάσσουμε λειψές προσπάθειες για απελευθέρωση και απαλλαγή της πατρίδας μας από την κατοχή, λειψές προσπάθειες για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους δικαίου.

 

Ποιος είναι, όμως, «τούτος που αναλίσκεται περήφανος» στη φωτιά, ερωτά ρητορικά ο ποιητής;

 

Και όσο αφανίζεται, τόσο αστράφτει το πρόσωπό του και γίνεται ήλιος;

 

Στην περίπτωσή μας είναι ο Γεώργιος Χατζηγιάννης από το Γουδί της Επαρχίας Πάφου.

 

Είδε το πρώτο φως στις 3 Νοεμβρίου 1946 και στα παιδικά του χρόνια βίωσε τον ξεσηκωμό των Ελλήνων της Κύπρου κατά της σιδερόφρακτης βρετανικής αποικιοκρατίας.

 

Και η οικογένεια Χατζηγιάννη, δοσμένη ψυχή τε και σώματι στον Αγώνα της ΕΟΚΑ.

 

Αποτέλεσμα; Ο Σπύρος Χατζηγιάννης, πατέρας του Γεώργιου Χατζηγιάννη, συλλαμβάνεται και κρατείται στα κολαστήρια της Κοκκινοτριμιθιάς, της Πύλας και του Πυροΐου.

 

Και ο δεκάχρονος τότε Γεώργιος Χατζηγιάννης να μονολογεί συνεχώς: «Αν ήμουν μεγαλύτερος, θα γινόμουν αντάρτης και θα ελευθέρωνα εγώ ο ίδιος τον πατέρα μου».

 

Κάπως έτσι μπήκαν οι ράγες της ηρωικής πορείας του Γεωργίου Χατζηγιάννη.

 

Κάπως έτσι χαράχθηκε η προδιαγεγραμμένη πορεία του Γεωργίου Χατζηγιάννη προς την αθανασία.

 

Πριν όμως πάρει την ανηφοριά της αθανασίας, ως εξαίρετος και αξιολάτρευτος μαθητής, πρόλαβε να κάνει τα δικά του όνειρα, όπως κάθε παιδί, όπως κάθε έφηβος.

 

Ήθελε να γίνει γιατρός, προφανώς για να υπηρετήσει τον συνάνθρωπό του ως ο όρκος του Ιπποκράτη επιτάσσει.

 

Γι’ αυτό, ξεκινούσε κάθε πρωί με το ποδήλατό για του να πάει στο γυμνάσιο της Πόλης Χρυσοχούς.

 

Αλλά, ο Γεώργιος Χατζηγιάννης δεν ξεχώριζε μόνο για τις επιδόσεις του εντός των σχολικών αιθουσών.

 

Ξεχώριζε και στον αθλητισμό, συλλέγοντας σωρεία διακρίσεων.

 

Στην εφηβεία του και εν μέσω του Αγώνα της ΕΟΚΑ, το εύσωμο της κορμοστασιάς του, που έδινε την εντύπωση ότι ήταν μεγαλύτερος ηλικιακά, είχε ως οδυνηρή συνέπεια να συλλαμβάνεται συχνά από τους Άγγλους, όταν επέβαλλαν κατ’ οίκον περιορισμό.

 

Και αφού δεν είχε ακόμα δελτίο ταυτότητας, οι ταλαίπωροι γονείς του επιδείκνυαν το πιστοποιητικό γέννησης, για να μπορέσουν να τον ελευθερώσουν ως ανήλικο.

 

Μετά τον Αγώνα, η Ανεξαρτησία. Και ο κυπριακός λαός μπορεί πλέον να ελπίζει, να ονειρεύεται.

 

Μαζί και ο ήρωας μας Γεώργιος Χατζηγιάννης.

 

Όχι, όμως, για πολύ.

 

Τρία χρόνια μετά την Ανεξαρτησία και λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1963, ξεσπά η Τουρκανταρσία. Ένα προσχεδιασμένο έγκλημα κατά της θεσμικής υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας και του κυπριακού λαού.

 

Οι Τουρκοκύπριοι αξιωματούχοι αποχωρούν από τα πολιτειακά τους αξιώματα.

Επιχειρείται συγκέντρωση των Τουρκοκυπρίων σε θύλακες.

 

Ταυτόχρονα, το τουρκικό κράτος εκπαιδεύει στρατιωτικά νέους και στέλνει οπλισμό στο νησί.

 

Το καλοκαίρι του 1964, η νεοσύστατη τότε Εθνική Φρουρά, που γνώριζε τα σχέδια των Τούρκων, παρενέβη δυναμικά, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν οι μάχες της Μανσούρας και των Κοκκίνων.

 

Για να μη χαθεί το τουρκικό προγεφύρωμα, η Τουρκία στέλνει πολεμικά αεροπλάνα και βομβαρδίζει με εμπρηστικές βόμβες «ναπάλμ» ολόκληρη την Τηλλυρία.

 

Από τον ανελέητο βομβαρδισμό, που κράτησε δύο μέρες, έχασαν τη ζωή τους 26 αξιωματικοί και οπλίτες και 28 άμαχοι πολίτες. Άλλοι 58 τραυματίστηκαν σοβαρά.

 

Κατά την ταραγμένη αυτή περίοδο, ο μαθητής ακόμα Γεώργιος Χατζηγιάννης δεν θα έμενε αδρανής.

 

Υπηρέτησε ως εθελοντής στους λόχους της Εθνοφυλακής και συμμετείχε στην επάνδρωση φυλακίων.

  

Κατά την περίοδο των βομβαρδισμών, ο Γεώργιος Χατζηγιάννης ζήτησε να του επιτραπεί να μεταβεί στην περιοχή του Παχύαμμου και να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή, αλλά οι ανώτεροί του δεν του επέτρεψαν, λόγω του νεαρού της ηλικίας του.

 

Για να φτάσουμε στην αποφράδα ημέρα, που κόπηκε το νήμα της ζωής του Γεωργίου Χατζηγιάννη.

 

Ήταν 10 Αυγούστου 1964 και ο Γεώργιος Χατζηγιάννης τέλειωνε τη βάρδια του, ως σκοπός, σε φυλάκιο στην είσοδο της Πόλης Χρυσοχούς, έναντι του τουρκικού λυκείου.

 

Φεύγοντας, διαπίστωσε ότι η σημαία, που βρισκόταν στην οροφή του φυλακίου, είχε πέσει.

 

Χωρίς δεύτερη σκέψη επιχειρεί να την υψώσει ξανά. Θεωρώντας ότι έτσι ανυψώσει τα ιδανικά της φυλής μας, που συμπυκνώνονται συμβολικά σε αυτήν.

 

Και τότε δέχεται άνανδρο πυροβολισμό στο κεφάλι.

 

Ο Γεώργιος Χατζηγιάννης πέφτει αιμόφυρτος και ξεψυχάει λίγο αργότερα στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε.

 

Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες,

 

Στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή, ο Γεώργιος Χατζηγιάννης πρόλαβε ν’ αφήσει πίσω του βαριά παρακαταθήκη. Έδειξε τον δρόμο του χρέους και του καθήκοντος απέναντι στην πατρίδα.

 

Ο Γεώργιος Χατζηγιάννης έγραψε τη δική του ιστορία με χρυσά γράμματα και αναμένει από εμάς να δικαιώσουμε τη θυσία του.

 

Την ώρα που η Τουρκία προτάσσει τις απαράδεκτες και διχοτομικές επιδιώξεις της και εντείνει τις προκλητικές και παράνομες ενέργειές της σε βάρος της Κύπρου, καλούμαστε «να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα» του ήρωα, που μνημονεύουμε σήμερα, για να βρούμε το σθένος ν’ αντιταχθούμε.

 

Η Τουρκία επιχειρεί να εκτρέψει την πορεία του Κυπριακού σε λογικές δύο κρατών, με ένα συνομοσπονδιακό μανδύα, που θα της επιτρέπει να ελέγχει πλήρως το τουρκοκυπριακό κράτος και να εκβιάζει και να απειλεί εσαεί το ελληνοκυπριακό.

 

Με αυτή τη στόχευση επιδιώκει να αποκτήσει λόγο και ρόλο στους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Ανατολικής Μεσογείου και ταυτόχρονα -διά των Τουρκοκυπρίων- να έχει ένα μακρύ χέρι στα δρώμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η νέα μαξιμαλιστική τουρκική αξίωση για συνομοσπονδιακή διευθέτηση δύο κρατών, σε συνδυασμό με την εμμονή της Τουρκίας για διατήρηση των αναχρονιστικών εγγυήσεων και την εσαεί παραμονή τουρκικού στρατού, δημιουργούν ένα επικίνδυνο πλαίσιο για τη φυσική και εθνική επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο.

Αυτό το πλαίσιο θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα νέο αιματοκύλισμα.

Και αν μια επόμενη γενιά βιώσει παρόμοιες τραγωδίες, όπως αυτές της περιόδου 63-64 και του ‘74, τότε εμείς θα είμαστε η καταραμένη γενιά, που ανάξιοι των θυσιών των ηρώων μας, επιλέξαμε την ανέντιμη συνθηκολόγηση, αντί τον δύσκολο δρόμο του ανένδοτου αγώνα για έναν έντιμο συμβιβασμό.

Γι’ αυτό, δική μας υποχρέωση και καθήκον είναι να ανατρέψουμε αυτούς τους σχεδιασμούς, ορθώνοντας το ανάστημά μας και καλώντας τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όλη τη διεθνή κοινότητα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Θα πρέπει η ευαισθησία που επιδεικνύεται από τη διεθνή κοινότητα, για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, να μην είναι αλά καρτ. Γιατί, τότε κινδυνεύει να καταστεί υποκρισία.

Η επίτευξη μιας συμφωνίας συνολικής διευθέτησης του Κυπριακού, που θα κατοχυρώνει τις θεμελιώδεις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα και θα δημιουργεί ένα κράτος ασφάλειας και ευημερίας για όλους είναι η μοναδική οδός εκπλήρωσης του δικού μας χρέους απέναντι στον αθάνατο ήρωα, που μνημονεύουμε σήμερα. Τον Γεώργιο Χατζηγιάννη.

Αθάνατος!