Ο Σαρκοζί ως άλλος Ναπολέων

Σε αντίθεση με το 2003, όταν η Γαλλία του Σιράκ αντιτάχθηκε σθεναρά στην αμερικανοβρετανική επιθυμία για εισβολή στο Ιράκ, σήμερα ο Νικολά Σαρκοζί σηκώνει πρώτος το λάβαρο της επίθεσης στη Λιβύη κατά του αιμοσταγούς δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι. Η ηγεμονική πρωτοβουλία του Παρισιού αποτελεί σημείο αναφοράς για την εξωτερική πολιτική της ίδιας της Γαλλίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και της βορειοατλαντικής συμμαχίας.

Μια πρώτη ανάγνωση οδηγεί σε ένα επισφαλές συμπέρασμα, που κατατάσσει την πρωτοβουλία Σαρκοζί σε μια ύστατη προσπάθεια αντιστροφής της κακής του εικόνας στο εσωτερικό της χώρας. Η (δημοσκοπική) άνοδος των ποσοστών του Εθνικού Μετώπου στο 20% έχει φέρει σε απόσταση αναπνοής τον Σαρκοζί και την Μαρίν Λεπέν. Κάτι που σημαίνει ότι στις εκλογές του Απριλίου του 2012 η μάχη για την είσοδο στο δεύτερο γύρο των εκλογών θα είναι μια πολύ αμφίρροπη αναμέτρηση μεταξύ τους. Άρα, λοιπόν, η αναβίωση ηγεμονικών τάσεων από τον Σαρκοζί μπορεί να ερμηνευθεί ως προσπάθεια αλίευσης ψήφων από το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο.

Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, η εικόνα των γαλλικών βομβαρδιστικών να εφορμούν πρώτα στις αεροπορικές επιδρομές κατά της Λιβύη αποτελεί, οπωσδήποτε, επίδειξη ισχύος απέναντι -κυρίως- στον άλλο μεγάλο ηγεμόνα της ΕΕ, τη Γερμανία. Η σχεδόν καθολική υπεροχή της Γερμανίας έναντι της Γαλλίας αμφισβητείται, πλέον, στο μόνον ίσως τομέα υπεροχής της δεύτερης, τον στρατιωτικό. Μετά την επέμβαση στη Λιβύη, αν και η ισορροπία δυνάμεων παραμένει η ίδια, εντούτοις, το Παρίσι μπορεί να αμφισβητεί αυτό το ισοζύγιο. Με όποιες προεκτάσεις μπορεί να έχει αυτή η αμφισβήτηση εντός της ΕΕ και κυρίως στους κόλπους του ΝΑΤΟ.

Αδιαμφισβήτητα, δεν μπορεί να αγνοηθεί το ουσιώδες: ο διαμοιρασμός των λιβυκών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στη μετά Καντάφι εποχή. Ο Γάλλος Πρόεδρος ευελπιστεί ότι θα εξαργυρώσει την αποφασιστικότητα που επέδειξε στην έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων με ευνοϊκή μεταχείριση των γαλλικών εταιρειών από τους «κρατικούς αξιωματούχους» που θα διαδεχθούν το σημερινό καθεστώς.

Ο Νικολά Σαρκοζί δίνει την εντύπωση ενός ηγέτη που «τα παίζει όλα για όλα». Όμως, τα πάντα θα εξαρτηθούν από τη «μοιρασιά» μετά την πτώση Καντάφι. Θα αποδεχτούν οι σύμμαχοι της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Μ. Βρετανία, την -επιδιωκόμενη από το Παρίσι- προνομιακή θέση των γαλλικών συμφερόντων στη Λιβύη; Αν ναι, τότε ο Σαρκοζί θα έχει καταγράψει μια μεγάλη εθνική επιτυχία. Αν όχι, τότε θα πρόκειται για πολιτικό βατερλό. Θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα του, που θα σφραγιστεί και επίσημα στις προσεχείς προεδρικές εκλογές.