Ο ηγέτης και οι κόλακες της εξουσίας
«Τίποτα πιο δύσκολο από την ευθύτητα και τίποτα πιο εύκολο από την κολακεία» έγραψε ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.
Ο Νικολό Μακιαβέλλι, στο έργο του «Ο Ηγεμόνας», κάνει ιδιαίτερη μνεία στους κόλακες, που, όπως ο ίδιος αναφέρει, είναι γεμάτα τα «παλάτια». Χαρακτηρίζει την παρουσία τους ως πανούκλα! Δυστυχώς, στη «σύγχρονη» κοινωνία της Κύπρου, πεντακόσια ολόκληρα χρόνια μετά τη συγγραφή του «Ηγεμόνα» από τον Μακιαβέλλι, η «πανούκλα» θεριεύει.
Οι Ηρακλειδείς της εξουσίας κατορθώνουν με την ίδια ευκολία που προσκυνούσαν τον προηγούμενο ηγέτη, σήμερα να υποκλίνονται μπροστά στο νέο, περιμένοντας τον επόμενο… Είναι, πάντοτε, οι πρώτοι που εγκαταλείπουν το νυν ηγέτη, όταν αυτός «βουλιάζει» ή μόλις χάσει την εξουσία, για να καθίσουν δίπλα στο νέο ισχυρό αφεντικό.
Λειτουργούν ως παραμορφωτικός καθρέφτης της πραγματικότητας και αποπροσανατολίζουν τον ηγέτη για να εδραιώνουν τη θέση τους. Πάγια τακτική τους είναι να επιβραβεύουν τον ηγέτη για κάθε του ενέργεια, σωστή ή λανθασμένη. Αυτό έχει ως συνέπεια να αφήνεται ο ηγέτης στο έλεος του Θεού, όταν αυτός χρειάζεται σωστή καθοδήγηση ή διόρθωση της λανθάνουσας πορείας του.
Οι αυλοκόλακες είναι ευκόλως αναγνωρίσιμοι, αφού περιφέρονται δίπλα και γύρω από τον ηγέτη σαν στενός κορσές. Διακατέχονται από αλαζονεία και υπεροψία απέναντι στους πληβείους, ενώ απέναντι στον προστατευόμενο ηγέτη από αισθήματα υποτελούς ραγιαδισμού. Μιλούν πάντοτε εξ ονόματος του αφεντικού και όταν δε γλύφουν, συκοφαντούν.
Ο πραγματικός στόχος του παρατρεχάμενου κόλακα είναι, βεβαίως, να αντλεί για ίδιον όφελος! Εξυπηρετεί, αθόρυβα, τα δικά του συμφέροντα, εκμεταλλευόμενος την προνομιακή μεταχείριση που τυγχάνει από τον κολακευμένο ηγέτη. Η ρήση του Δημόκριτου ότι «εκείνος που σε επαινεί για κάτι που δεν έχεις, επιθυμεί να σου αποσπάσει αυτό που έχεις» δίνει το στίγμα της λογικής που τους διέπει.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η λαϊκή παροιμία «ο κόρακας κι ο κόλακας έχουν το ίδιο χρώμα, ο ένας το ’χει στην ψυχή κι ο άλλος εις το σώμα».
Τέλος, μια θουκυδίδεια συμβουλή προς τους κόλακες: «Ο άνθρωπος κατά τη φύση του συμπεριφέρεται με ξιπασιά απέναντι σ' αυτούς που τον κολακεύουν, και με σεβασμό προς εκείνους που δεν υποκλίνονται».
Ο Νικολό Μακιαβέλλι, στο έργο του «Ο Ηγεμόνας», κάνει ιδιαίτερη μνεία στους κόλακες, που, όπως ο ίδιος αναφέρει, είναι γεμάτα τα «παλάτια». Χαρακτηρίζει την παρουσία τους ως πανούκλα! Δυστυχώς, στη «σύγχρονη» κοινωνία της Κύπρου, πεντακόσια ολόκληρα χρόνια μετά τη συγγραφή του «Ηγεμόνα» από τον Μακιαβέλλι, η «πανούκλα» θεριεύει.
Οι Ηρακλειδείς της εξουσίας κατορθώνουν με την ίδια ευκολία που προσκυνούσαν τον προηγούμενο ηγέτη, σήμερα να υποκλίνονται μπροστά στο νέο, περιμένοντας τον επόμενο… Είναι, πάντοτε, οι πρώτοι που εγκαταλείπουν το νυν ηγέτη, όταν αυτός «βουλιάζει» ή μόλις χάσει την εξουσία, για να καθίσουν δίπλα στο νέο ισχυρό αφεντικό.
Λειτουργούν ως παραμορφωτικός καθρέφτης της πραγματικότητας και αποπροσανατολίζουν τον ηγέτη για να εδραιώνουν τη θέση τους. Πάγια τακτική τους είναι να επιβραβεύουν τον ηγέτη για κάθε του ενέργεια, σωστή ή λανθασμένη. Αυτό έχει ως συνέπεια να αφήνεται ο ηγέτης στο έλεος του Θεού, όταν αυτός χρειάζεται σωστή καθοδήγηση ή διόρθωση της λανθάνουσας πορείας του.
Οι αυλοκόλακες είναι ευκόλως αναγνωρίσιμοι, αφού περιφέρονται δίπλα και γύρω από τον ηγέτη σαν στενός κορσές. Διακατέχονται από αλαζονεία και υπεροψία απέναντι στους πληβείους, ενώ απέναντι στον προστατευόμενο ηγέτη από αισθήματα υποτελούς ραγιαδισμού. Μιλούν πάντοτε εξ ονόματος του αφεντικού και όταν δε γλύφουν, συκοφαντούν.
Ο πραγματικός στόχος του παρατρεχάμενου κόλακα είναι, βεβαίως, να αντλεί για ίδιον όφελος! Εξυπηρετεί, αθόρυβα, τα δικά του συμφέροντα, εκμεταλλευόμενος την προνομιακή μεταχείριση που τυγχάνει από τον κολακευμένο ηγέτη. Η ρήση του Δημόκριτου ότι «εκείνος που σε επαινεί για κάτι που δεν έχεις, επιθυμεί να σου αποσπάσει αυτό που έχεις» δίνει το στίγμα της λογικής που τους διέπει.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η λαϊκή παροιμία «ο κόρακας κι ο κόλακας έχουν το ίδιο χρώμα, ο ένας το ’χει στην ψυχή κι ο άλλος εις το σώμα».
Τέλος, μια θουκυδίδεια συμβουλή προς τους κόλακες: «Ο άνθρωπος κατά τη φύση του συμπεριφέρεται με ξιπασιά απέναντι σ' αυτούς που τον κολακεύουν, και με σεβασμό προς εκείνους που δεν υποκλίνονται».
Σχόλια