Την 1η Δεκεμβρίου αλλάζει το πολιτικό σκηνικό

Το Νοέμβριο του 2002 κατατίθεται το σχέδιο Ανάν και οι συνήθεις επιτήδειοι ουδέτεροι θεωρούν πως το τότε πολιτικό προσωπικό σε Ελλάδα και Κύπρο δημιουργεί μοναδική ευκαιρία προώθησης στην ελληνική πλευρά μιας καταφανώς ετεροβαρούς λύσης υπέρ των πάγιων τουρκικών μαξιμαλιστικών θέσεων. Οι εκλογές, όμως, σε Κύπρο (16/2/2003) και Ελλάδα (7/3/2004) χάλασαν την καλοστημένη πλεκτάνη, αφού έφεραν στην Προεδρία της Κύπρου τον Τάσσο Παπαδόπουλο και στην Πρωθυπουργία της Ελλάδας των Κώστα Καραμανλή. Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση του Αλβάρο ντε Σότο προς τους συγγραφείς του βιβλίου «Το Μυστικό Παζάρι» (Βενιζέλου, Ιγνατίου, Μελέτη), ως προς αυτές τις κυβερνητικές αλλαγές. Είπε, σχετικά: «Η εισαγωγή νέων παικτών σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση φέρνει αλλαγές που, πολλές φορές, είναι δύσκολο να τύχουν χειρισμού» («Το Μυστικό Παζάρι», σελ. 47). Κρίνοντας εκ των υστέρων, αποδείχτηκε ότι, όντως, οι «νέοι παίκτες» δεν έγινε κατορθωτό να «τύχουν χειρισμού»...

Το Φεβρουάριο του 2008 στήθηκε στην Κύπρο ένα νέο πολιτικό σκηνικό, του οποίου το προσωπικό θεωρείτο, και πάλι, ικανό να «πουλήσει» στην κοινή γνώμη την όποια λύση στο Κυπριακό. Ο «αδιάλλακτος» Τάσσος ήταν «εκτός πλάνου» και ο κ. Χριστόφιας ξεκινήσουμε ένα νέο κύκλο διαπραγματεύσεων, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 και επενδύοντας στη φιλοσοφία των «γενναιόδωρων προσφορών» προς την τουρκική πλευρά. Οι αρχικές προτάσεις-υποχωρήσεις Χριστόφια για εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφο και παραμονή 50.000 εποίκων έτυχαν της ανοχής τόσο της αντιπολίτευση, όσο και του συγκυβερνώντος «επίσημου» ΔΗΚΟ. Όμως, οι τραγικοί χειρισμοί του κ. Χριστόφια στην οικονομία και στην εσωτερική διακυβέρνηση, με αποκορύφωμα τους εγκληματικούς χειρισμούς (βλ. πόρισμα Πολυβίου) που οδήγησαν στο μακελειό στο Μαρί, κατέστησαν τον κ. Χριστόφια αυστηρώς ακατάλληλο για να ηγηθεί της προώθησης του εκκολαπτόμενου νεοανανικού σχεδίου.

Για να μη χαθούν, όμως, οι «συγκλίσεις» που επιτεύχθηκαν επί Χριστόφια, ο Ντάουνερ ανέλαβε την κωδικοποίηση αυτών των «συγκλίσεων» (γνωστό ως «έγγραφο Ντάουνερ») και το «επίσημο» ΔΗΚΟ ανέλαβε την εκλογή του Νίκου Αναστασιάδη, ο οποίος σύμφωνα με δηλώσεις ξένων μεσολαβητών, αλλά και τούρκων αξιωματούχων, αποτελούσε την ιδανική επιλογή, λόγω της «θαρραλέας» στάσης του στο ιστορικό δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004. Βεβαίως, μέχρι σήμερα, ο Νίκος Αναστασιάδης δεν έχει «δικαιώσει» τις προσδοκίες των προαναφερθέντων «καλοθελητών», αλλά θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν η σθεναρή στάση που επιδεικνύει ως προς την έναρξη νέου κύκλου συνομιλιών θα διατηρηθεί και μετά το κομβικό χρονικό σημείο που είναι οι εκλογές στο συγκυβερνών ΔΗΚΟ.

Σε όλη αυτήν την πορεία, από το 2008 μέχρι σήμερα, βασικός συντελεστής υπήρξε το «επίσημο» ΔΗΚΟ, υπό τον κ. Καρογιάν. Η αναμενόμενη αλλαγή στην ηγεσία του ΔΗΚΟ, την ερχόμενη Κυριακή 1η Δεκεμβρίου, δηλαδή η εκλογή του Νικόλα Παπαδόπουλου στην προεδρία του κόμματος, θα αλλάξει ουσιωδώς το πολιτικό σκηνικό. Το κέντρο βάρους της πολιτικής του ΔΗΚΟ θα μετατοπιστεί από τη στοχοπροσήλωση στη νομή της εξουσίας, όπως ήταν τα τελευταία πέντε χρόνια, προς την προάσπιση συγκεκριμένων διαχρονικών θέσεων που υπηρέτησαν με σθένος οι Σπύρος Κυπριανού και Τάσσος Παπαδόπουλος. Αυτό, αναπόφευκτα, θα έχει ως αποτέλεσμα τη μερική μετατόπιση και του σημείου ισορροπίας μεταξύ των συγκυβερνώντων κομμάτων ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ προς την πλευρά του δεύτερου, ούτως ώστε να γίνει κατορθωτό πλέον να διατηρηθεί η συνεργασία στη βάση αρχών. Κάτι που, προφανώς, θα εξαρτηθεί, απολύτως, από τις προθέσεις του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας…