Το φυσικό αέριο και οι δολοφόνοι της ελπίδας

Μέσα στη δίνη του προεκλογικού πυρετού, υπήρξε μια πρόταση που άναψε λίγο φως στο βάθος του τούνελ, γέννησε ελπίδα και δημιούργησε την προοπτική ν’ απεγκλωβιστούμε από την προδιαγεγραμμένη πορεία των διαδοχικών μνημονίων, που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν στην εξαθλίωση του λαού μας (βλ. περίπτωση Ελλάδας). Η μόνη, λοιπόν, ουσιαστική και τεκμηριωμένη πρόταση που τέθηκε στον προεκλογικό διάλογο ήταν η άμεση αξιοποίηση μέρους του φυσικού αερίου από το «οικόπεδο 12».

Προσωπικώς, δεν θα εστιαστώ στην επιστημονική τεκμηρίωση της συγκεκριμένης πρότασης. Στο κομμάτι αυτό τοποθετήθηκαν καταρτισμένοι και διεθνώς αναγνωρισμένοι ακαδημαϊκοί στον τομέα της Ενέργειας, όπως ο δρ Μιχάλης Οικονομίδης και ο δρ Νίκος Λυγερός, αλλά και διαπρεπείς οικονομολόγοι όπως ο δρ Στέλιος Πλατής κ.α.

Αυτό που προκαλεί ενδιαφέρον είναι η λυσσαλέα αντίδραση κατά της συγκεκριμένης πρότασης, με σκοπό να την σκοτώσουν εν τη γενέσει της. Το πλέον οξύμωρο, δε, είναι ότι η αντίδραση προήλθε από αυτούς που το 2004 στήριξαν με σθένος το σχέδιο Ανάν, το οποίο -σύμφωνα με την συνταγματολόγο, διεθνολόγο και νομικό Κλερ Πάλεϊ (σύμβουλο του πρώην Προέδρου Γλ. Κληρίδη)- προέβλεπε την παραχώρηση στις Βρετανικές Βάσεις την ιδιότητα του «παράκτιου κράτους» και, ως εκ τούτου, σύμφωνα με τη σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (άρθρα 55 και 76, περί ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας αντίστοιχα), παραχωρούσε στη Βρετανία «το δικαίωμα να ελέγχει την εξερεύνηση και την εκμετάλλευση μεγάλων τμημάτων της Ανατολικής Μεσογείου νοτίως των Κυρίαρχων Περιοχών των Βάσεων του Ακρωτηρίου και της Δεκέλειας» (σελ. 270-271, «Μια παταγώδης αποτυχία των διεθνών σχέσεων», Κλερ Πάλεϊ 2006, εκδ. Λιβάνη).

Η ένταση και το εύρος της αντίδρασης, ως προς την πρόταση για άμεση αξιοποίηση του φυσικού αερίου από το «οικόπεδο 12», οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν ισχυρές δεσμεύσεις προς τρίτους για την αξιοποίηση του κυπριακού φυσικού αερίου είτε από κοινού με τους Τουρκοκύπριους (ακόμα και πριν από τη λύση), είτε διοχετεύοντάς το στην Ευρώπη μέσω τουρκικών αγωγών (π.χ. Ναμπούκο), είτε -ακόμα χειρότερα- σχεδιάζεται να παρουσιαστεί μελλοντικά ως δέλεαρ στον οικονομικά εξαθλιωμένο κυπριακό ελληνισμό για να αποδεχθεί μια λύση στο Κυπριακό με τις προδιαγραφές του ρατσιστικού σχεδίου Ανάν.

Επίσης, στην προσπάθεια να εξοβελιστεί πάση θυσία η συγκεκριμένη πρόταση χρησιμοποιείται το επιχείρημα ότι δεν είναι επιβεβαιωμένες οι ποσότητες που έχουν εντοπιστεί στο «οικόπεδο 12». Δηλαδή, στο βωμό των προεκλογικών σκοπιμοτήτων αμφισβητείται ακόμα και ο φυσικός μας πλούτος, με αποτέλεσμα να εξουδετερώνεται η νέα αναβαθμισμένη γεωπολιτικά θέση της Κύπρου, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ενώ, ταυτόχρονα, πλήττεται και η διαπραγματευτική μας ισχύς, είτε απέναντί μας βρίσκεται η Τρόικα, είτε οι εταιρείες - κολοσσοί που διεκδικούν «οικόπεδα» στην κυπριακή ΑΟΖ.

Με λίγα λόγια, επιστρατεύονται -πάλι- απειλές και εκφοβισμοί, όπως ακριβώς γινόταν το 2004 με την κασανδρολογία περί μικρασιατικής καταστροφής αν δεν αποδεχόμασταν μοιρολατρικά τους ανανικούς σχεδιασμούς που εξυπηρετούσαν πλήρως τις τουρκοβρετανικές επιδιώξεις. Ομοίως, σήμερα, καλλιεργείται συντονισμένα η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την υποταγή στο Μνημόνιο της Τρόικας  για αρκετές δεκαετίες.  Κι όμως, υπάρχει…