Έτσι σκότωσαν την ανάπτυξη και την ελπίδα

Σε μια περίοδο που οι κυβερνώντες προσπαθούν να αποδώσουν στον τραπεζικό τομέα όλα τα μακροοικονομικά προβλήματα της κυπριακής Οικονομίας και που οι όποιες ελπίδες ανάκαμψης εναποθέτονται στην περιβόητη «ανάπτυξη», οφείλουμε να προβάλουμε με επιχειρήματα ποιοι -πραγματικά- σκότωσαν την «ανάπτυξη». Χωρίς, βεβαίως, να απαλλάσσουμε από τις δικές τους ευθύνες τα γκόλντεν μπόις των κυπριακών τραπεζών και τις τζογαδόρικες επιλογές τους, που εξανέμισαν τις εξοικονομήσεις δεκαετιών των κυπριακών νοικοκυριών. 

Όμως, όσον αφορά τις κυβερνητικές ευθύνες, που εντέχνως συγκαλύπτονται, η αλήθεια είναι η εξής: Στα διαδοχικά ελλείμματα των προϋπολογισμών από το 2009 και εντεύθεν, η παρούσα Κυβέρνηση αντί να αντιδράσει με μέτρα που να μειώνουν τις δημόσιες δαπάνες, επέλεξε την εύκολη λύση τού εσωτερικού δανεισμού από τις κυπριακές τράπεζες και τον Συνεργατισμό, σπρώχνοντας έτσι το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Το Κράτος άντλησε, δηλαδή, μεγάλο μέρος των κεφαλαίων των κυπριακών τραπεζών και του Συνεργατισμού, που -υπό άλλες συνθήκες- θα διέθεταν προς δανεισμό είτε σε νοικοκυριά για κατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών, είτε σε επιχειρήσεις για επενδύσεις. 

Αποτέλεσμα, του ανωτέρω, ήταν να «στεγνώσουν» οι κυπριακές τράπεζες και ο Συνεργατισμός από ρευστότητα χρήματος και να αναγκαστούν να αυξήσουν τα καταθετικά επιτόκια για να προσελκύσουν καταθέσεις, ούτως ώστε να διορθώσουν τη στρέβλωση που δημιουργήθηκε. Η αύξηση στα καταθετικά επιτόκια, νομοτελειακά, αύξησε το επιτόκιο δανεισμού, καθιστώντας έτσι το κόστος δανεισμού απαγορευτικό για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. 

Η μείωση της ρευστότητας των κυπριακών τραπεζών και του Συνεργατισμού, σε συνδυασμό με την αύξηση του κόστους δανεισμού στραγγάλισαν, κυρίως, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που αποτελούν τον «πνεύμονα» της κυπριακής Οικονομίας, με αποτέλεσμα η συνολική κατάρρευση να επέλθει φυσιολογικά και να αναγκασθεί η Κυπριακή Δημοκρατία να προσφύγει στον ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Η αδυναμία χρηματοδότησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων τις οδηγεί αναγκαστικά στο κλείσιμο, για να περιορίσουν τις ζημιές, με αποτέλεσμα καθημερινά δεκάδες συνάνθρωποί μας να περνούν το κατώφλι της ανεργίας. 

Έτσι, σήμερα στην Κύπρο βρίσκεται, πλέον, η Τρόικα, με την προϊστορία σε Ελλάδα και αλλού να λέει ότι θα εστιαστεί στην αυστηρή λιτότητα και τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, ούτως ώστε να τιθασέψει άμεσα το δημοσιονομικό έλλειμμα και μακροπρόθεσμα το δημόσιο χρέος. Όλα αυτά, όμως, στο θεωρητικό επίπεδο, διότι στην πράξη είναι αποδεδειγμένο ότι αυτά τα μέτρα -αν και αναγκαία στην έσχατη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Οικονομία μας- δεν συμβάλλουν στο ζητούμενο, που είναι η «ανάπτυξη» και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. 

Εδώ, ακριβώς, θα κριθεί, για τελευταία φορά, η διαπραγματευτική ικανότητα αυτής της Κυβέρνησης. Αν θα κατορθώσει, δηλαδή, να αντλήσει ποσά από τον ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, που να μην αφορούν αποκλειστικά την αναχρηματοδότηση του ήδη υπάρχοντος δημόσιου χρέους και των άμεσων δημοσίων δαπανών, αλλά τη χρηματοδότηση μεγάλων αναπτυξιακών έργων υποδομής. 

Το κυριότερο, όμως, για να μην σκοτώσουμε την ελπίδα για μια δίκαιη λύση στο Κυπριακό, θα πρέπει να διασφαλιστεί ότι οι πολιτικές αποφάσεις της εκάστοτε κυπριακής Κυβέρνησης δεν θα εξαρτώνται από τις αποδεσμεύσεις των δόσεων του προγράμματος στήριξης. Ειδικά όταν αυτές θα συμπίπτουν χρονικά με τις αξιολογήσεις της τουρκικής ενταξιακής διαδικασίας…