Ο μηχανισμός στήριξης ουκ έρχεται μόνος

Το τελευταίο προειδοποιητικό καμπανάκι έκρουσε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής (12/8/2011) ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’ s, ο οποίος χαρακτήρισε αρνητική την προοπτική της εξυπηρέτησης του μακροπρόθεσμου χρέους της χώρας. Ο οίκος εκτιμά ότι «η κατάσταση των δημοσιονομικών της κυπριακής κυβέρνησης δεν είναι πλέον βιώσιμη» και έθεσε την Κύπρο υπό κατάσταση παρακολούθησης (CreditWatch). Δύο μέρες νωρίτερα (10/8/2011), ο οίκος αξιολόγησης Fitch εκτιμούσε ότι η Κύπρος ενδέχεται να χρειαστεί να προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης…

Βεβαίως, κανείς δεν περίμενε τους ξένους οίκους αξιολόγησης για να μας «φωτίσουν» περί του καταντήματος της κυπριακής οικονομίας. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και φανερώνουν ότι η κατάσταση των δημοσίων οικονομικών είναι τραγική και η κατάρρευση είναι προ των πυλών. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος προσπάθειας να παρουσιαστεί με μελανότερα χρώματα η σημερινή κατάσταση, αφού, δυστυχώς, το πλήγμα για όλους μας, μηδενός εξαιρουμένου, θα είναι οδυνηρό.

Όμως, ο πραγματικός εφιάλτης θα ξεκινήσει αν και εφόσον η κυβέρνηση αναγκαστεί να ζητήσει βοήθεια από το μηχανισμό στήριξης, αφού, ταυτοχρόνως, θα έχει θέσει υπό οικονομική και πολιτική κηδεμονία την Κυπριακή Δημοκρατία. Το Κράτος θα κληθεί να εκχωρήσει κυριαρχία για να λάβει την οικονομική στήριξη για να συνεχίσει τη λειτουργία του, διότι, κατά τη λαϊκή θυμοσοφία, «τίποτε δεν προσφέρεται δωρεάν». Εξ ου και μία από τις δέκα βασικότερες αρχές της οικονομικής είναι ότι το κόστος ενός αγαθού είναι ένα άλλο αγαθό από το οποίο παραιτείται κανείς για να το αποκτήσει. Δηλαδή, πιο απλά, για να αποκτήσουμε κάτι που επιθυμούμαι, πρέπει να παραιτηθούμε από κάτι άλλο. Κι αυτό συμβαίνει από το κατώτερο επίπεδο των προσωπικών και οικογενειακών οικονομικών μέχρι το επίπεδο των κρατικών οικονομικών.

Έχουν, ήδη, αναφερθεί πολλά από τα μέτρα που, πιθανόν, να επιβληθούν με την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό. Αρχικώς, γίνεται «επιδρομή» επί των μισθών και των συντάξεων, με αποτέλεσμα να πλήττεται, άμεσα, η ποιότητα ζωής των πολιτών. Δεδομένη πρέπει να θεωρείται η επιβολή αύξησης στο συντελεστή εταιρικής φορολόγησης στον μέσο όρο των υπολοίπων κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι που θα οδηγήσει σε μαζική φυγή ξένων επενδυτών και θα δημιουργήσει νέα «τρύπα» στα κρατικά έσοδα.

Όμως, οδυνηρότερη όλων, θα είναι η πακετοποίηση της οικονομικής στήριξης με την επιβολή άρον άρον κλεισίματος του Κυπριακού, υπό τους όρους της τρέχουσας διαδικασίας των συνομιλιών και με δεδομένες τις εθνοκτόνες, μονομερείς και ανομιμοποίητες «γενναίες προσφορές» τού Προέδρου Χριστόφια προς τους Τούρκους. Ίσως, αυτή να είναι η μοναδική ευκαιρία της διεθνούς κοινότητας να επιβάλει στον αδούλωτο κυπριακό ελληνισμό λύση και ν’ απαλλαχθεί, επιτέλους, από τον χρονίζοντα βραχνά.

Υπό αυτές τις συνθήκες, και με δεδομένη την αδυναμία του σημερινού Προέδρου να πείσει το λαό να αποδεχτεί το κυοφορούμενο σχέδιο λύσης, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει το ότι ο μηχανισμός στήριξης μπορεί να αποτελεί, για κάποιους, ύστατο σωσίβιο στην προ πολλού καταποντισμένη πολιτική τους…

Υ.Γ. Ας εγκαταλείψουν, πλέον, οι κυβερνώντες το «ποίημα» για την «πρωτοφανή» παγκόσμια κρίση που έπληξε την κυπριακή οικονομία, διότι τα («απομονωμένα») «αδέρφια» τους, στα κατεχόμενα, με ρυθμό ανάπτυξης κοντά στο +4%, φαίνεται να τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα…