Οι μαθητές και η «κόκκινη» κηδεμονία τους

Την περασμένη Παρασκευή, 11 Απριλίου 2008, έλαβε χώρα το 13^ο Παγκύπριο Συνέδριο μαθητών της ΠΣΕΜ. Το σύνθημα του συνεδρίου ήταν: «Συνεχίζουμε τον αγώνα για ανθρωποκεντρική παιδεία και δημοκρατικό σχολείο». Και ερωτώ: Ποιοι συνεχίζουν τον αγώνα για ανθρωποκεντρική παιδεία; Μήπως τα ΕΔΟΝόπουλα, τα οποία κατέχουν τις πλείστες έδρες της ΠΣΕΜ; Επίσης, με ποιες «δημοκρατικές διαδικασίες» πέρασε στο περιθώριο η ελληνοχριστιανική παιδεία, πριν ακόμα κλείσει δυο μήνες στη προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας ο κ. Χριστόφιας;

Ακόμα ποιο έντονο «κόκκινο» χρώμα, είχε η θεματολογία του συνεδρίου. Μερικά από τα ζητήματα που υπήρχαν στην ατζέντα της ημερήσιας διάταξης ήταν η θεσμική κατοχύρωση των μαθητικών οργανώσεων (εκλεπτυσμένη φρασεολογία για την κομματικοποίηση στα σχολεία), η διδασκαλία της Κυπριακής (μόνο) Ιστορίας και άλλα.

Η ΠΣΕΜ, δυστυχώς, ως ο διαπρύσιος κήρυκας της ΕΔΟΝ (όπως έχει καταντήσει), «αποφάσισε» να διεκδικήσει από την πολιτεία τη νομιμοποίηση της δράσης των κομματικών – μαθητικών οργανώσεων στα σχολεία. Είναι όμως βέβαιο ότι η φασιστική επιβολή των κομματικών μαντριών στα σχολεία θα αποτελέσει μαύρη σελίδα για τη μαθητιώσα νεολαία του τόπου μας. Από πότε, οι ίδιοι μαθητές θέλουν να καταπνίξουν τον αυθορμητισμό τους; Αυτός ο νεανικός αυθορμητισμός, που ίσως σφάλλει μερικές φορές, αλλά και που μεγαλουργεί! Από πότε, οι ίδιοι οι μαθητές θέλουν τα απολέσουν τη «χωρίς πλαίσια» καθημερινότητα τους; Από τη φράση: «Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση (αναρχία) είναι καθήκον», στην απόλυτη υποταγή στον εκάστοτε ποιμένα – κομματάρχη! Όπως ο Μπέρτολτ Μπρέχτ, μοναδικά, επισήμανε: «Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν».

Το άλλο μεγάλο ζήτημα που απασχολεί τους «εκπροσώπους» των μαθητών είναι η Κυπριακή Ιστορία. Επειδή οι προθέσεις είναι ξεκάθαρες και έχουν εξεφραστεί προεκλογικά, θα ήθελα μόνο να θυμίσω την κατάληξη παρόμοιας προσπάθειας, υπό την κ. Ρεπούση, στην Ελλάδα. Για τα υπόλοιπα, περί Ιστορίας, υπάρχουν οι ειδικοί, δηλαδή οι (ανεξάρτητοι) ακαδημαϊκοί…

Οι μαθητές μπορούν καλύτερα από μόνοι τους. Ο πατερναλισμός δεν τους επιτρέπει να πετάξουν όσο ψηλά ονειρεύονται. Στην ηλικία τους, φρονιμότερο είναι να χτίσουν φιλίες, γιατί οι παιδικοί φίλοι είναι το αποκούμπι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Οι κομματικές παρωπίδες μπορούν να περιμένουν…