Πόσο κοντύναμε άραγε;

Το επικοινωνιακό σκηνικό που στήθηκε με τους πρώην υπουργούς του ΔΗΚΟ, οι οποίοι στρατολογήθηκαν δίπλα στον Μάριο Καρογιάν για να εκδηλώσουν την υποστήριξή τους στην υποψηφιότητα του Νίκου Αναστασιάδη (εμένα περισσότερο μου φάνηκε ως πρόθεση να διαθέσουν τους εαυτούς τους προς υπουργοποίηση), σε συνδυασμό με τη συγκυρία του εορτασμού της 28^ης Οκτωβρίου, έφεραν στη θύμησή μου ένα άρθρο που διάβασα προ διετίας. Ένα άρθρο του Αντώνη Ανδρουλιδάκη, με τίτλο «Το μπόι ενός πιτσιρικά».

Στο εν λόγω άρθρο, ο κ. Ανδρουλιδάκης  αναφέρει την ιστορία ενός πιτσιρικά 12 χρονών που στήθηκε μαζί με άλλους 200 Έλληνες απέναντι στα πολυβόλα των κατακτητών στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, την Πρωτομαγιά του ’44. Αναφέρει, λοιπόν, ο συγγραφέας: «Εύστροφος ο μικρός, καθώς έκοβε το μάτι του, πήρε χαμπάρι πως το μπόι του ήταν κάτω από τη γραμμή του θερισμού. Κι ανασηκώθηκε στα ακροδάκτυλα… Και γίνηκαν με μιας αυτοί οι 2-3 πόντοι χιλιόμετρα ήθους. Όταν αρχίνισαν τα όργανα του θανάτου, όχι μόνο κανείς δεν έσκυψε να φυλαχτεί, μα κι ένα παιδί ανασηκώθηκε για να μην ξεφύγει».

Αυτοί οι 2-3 πόντοι είναι που δίνουν περιεχόμενο στο στίχο του Γιώργου Σεφέρη «Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» για να ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει…

Και διερωτάται ο κ. Ανδρουλιδάκης, «πώς γίνηκε σε 60 χρόνια δρόμου, να κοντύναμε τόσο πολύ και μας νοιάζει μονάχα να περάσει το κεφάλι μας κάτω απ’ τα μέτρα…»

Διερωτόμαστε κι εμείς, πώς γίνεται στην Κύπρο, ενόψει Προεδρικών Εκλογών, να κοντύναμε τόσο πολύ. Να αποκτήσαμε αίφνης μνήμη χρυσόψαρου. Να ξεχάσαμε τους υβριστές μας, τους υβριστές των φίλων και συγγενών μας, τους υβριστές των ευεργετών μας. Πώς γίνεται ενώπιον του νεκρού σώματος του ηγέτη μας να κάνουμε έκκληση «και τώρα που η φωνή του για πάντα εσίγησε, ας σιγήσουν και οι φωνές εκείνων που υπερβαλλόντως τον αδίκησαν και αδίκως τον επίκραναν» (τάδε έφη Χριστόδουλος Πασιαρδής) και σήμερα ευτελείς συνήθειες και μικροπρέπειες να μας οδηγούν στον μονάρχην «που υπερβαλλόντως τον αδίκησε και αδίκως τον επίκρανε», αλλά που όμως ευνοϊκά μας βάζει στην αυλή του…

Κλείνοντας το άρθρο του, ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης αναφέρει: «αλίμονό μας σαν γυρίσει ο κύρης μας [..] θα απλώσει ένα μακρύ κόκκινο κορδόνι στο μπόι ενός δωδεκάχρονου να δει πόσων το μπόι μίκρυνε και περνά από κάτω. Κι αν έμεινε κανείς που να μην χωρά θα τον γλυκοφιλήσει σταυρωτά στα μάγουλα και θα κάμει το σταυρό του, ότι το γένος των Ελλήνων δεν εχάθηκε!»