Τα τρία μεγαλύτερα κακά της τριετίας Χριστόφια

Πολλά έχουν λεχθεί για τα λάθη και τις παραλείψεις της κυβέρνησης υπό τον Πρόεδρο Χριστόφια. Όμως, με συμπληρωμένα τρία χρόνια διακυβέρνησης μπορούμε να εστιαστούμε σε κάποιες επιλογές του Προέδρου που θα καθορίσουν το μέλλον του τόπου μας. Υπό το πρίσμα αυτό, πιστεύω ότι τρία είναι τα μεγαλύτερα κακά που έχει συσσωρεύσει η τριετία Χριστόφια:

Πρώτον, οι εθνικά επιζήμιες και άνευ ανταλλάγματος «γενναιόδωρες προσφορές» του Προέδρου Χριστόφια προς τους Τούρκους, στα πλαίσια της τρέχουσας διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος. Η εκ περιτροπής προεδρία έδωσε το δικαίωμα στους Τούρκους να ορέγονται επικυριαρχία επί ολόκληρης της νήσου. Η στάθμιση της ελληνοκυπριακής ψήφου ακυρώνει την δημοκρατική αρχή «ένας άνθρωπος - μία ψήφος». Η εκ των προτέρων, αριθμητικά προσδιορισμένη και άνευ ανθρωπιστικών κριτηρίων αποδοχή παραμονής εποίκων άνοιξε τον δρόμο για παραμονή όλων των εξ Ανατολίας κουβαλητών. Τέλος, στις προτάσεις του Προέδρου Χριστόφια για το λεγόμενο «Περιουσιακό», οι περιορισμοί που προβλέπονται για την άσκηση του δικαιώματος επιστροφής των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες και περιουσίες έχουν ξεκάθαρη στόχευση τη δημιουργία αμιγώς τουρκικού κρατιδίου με συντριπτική τουρκική πλειοψηφία επί του πληθυσμού και επί των περιουσιών, με αποτέλεσμα να καθιστούν την επιστροφή όχι τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση. Συνοπτικά, αν οι Τούρκοι αποδεχτούν τα «δώρα» Χριστόφια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το μέλλον του ελληνισμού σε αυτόν τον τόπο τίθεται εν αμφιβόλω, αφού θα εξαρτάται από τις βουλές του εκάστοτε εκ περιτροπής γκαουλάιντερ της Άγκυρας.

Δεύτερον, οι ερασιτεχνικοί χειρισμοί στην Οικονομία. Χειρισμοί που μετέτρεψαν το πρωτοφανές πλεόνασμα, που παρέλαβε η κυβέρνηση Χριστόφια από τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, σε ένα γιγαντιαίο έλλειμμα (για τα μεγέθη της κυπριακής οικονομίας) που θα κληθούν να πληρώσουν «τα παιδιά και τα εγγόνια μας». Την αρχική, ουτοπική εκτίμηση του Προέδρου Χριστόφια ότι η κρίση δεν πρόκειται να πλήξει την πάλαι ποτέ εύρωστη οικονομία της Κύπρου, διαδέχθηκε η ατολμία και ο λαϊκισμός με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί στα ύψη το δημόσιο χρέος, για το οποίο θα έπρεπε ληφθούν άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα μείωσής του. Αντί αυτού έγιναν κι άλλα δάνεια για την εξόφληση των τόκων! Μέχρι που εξαντλήθηκε και η δανειοληπτική ικανότητά μας ως κράτος... Η πιθανή παράδοση στην επόμενη γενιά μιας χρεοκοπημένης οικονομίας είναι υπόθεση όλων, και όχι μόνο του οικονομικού επιτελείου του Προέδρου Χριστόφια, γι’ αυτό πρέπει ν’ αξιοποιηθεί η σοφία των πολλών (εντός και εκτός κυβερνητικού σχήματος), μακριά από δογματισμούς και απόλυτες προσεγγίσεις.

Τρίτον, η νεκρανάσταση των ελπίδων του Νίκου Αναστασιάδη να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο. Ενός πολιτικού ανδρός που το 2004 στάθηκε απέναντι από τη συντριπτική πλειοψηφία του κυρίαρχου λαού και υποστήριξε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και μετατροπής της σε τουρκοβρετανικό προτεκτοράτο. Κι όμως, η τραγική διακυβέρνηση που υφίσταται ο τόπος από τον Πρόεδρο Χριστόφια έχει φέρει έναν πολιτικό με τόσο βεβαρημένο παρελθόν προ των πυλών του Προεδρικού Μεγάρου. Εδώ, υπεισέρχεται ο καθοριστικός ρόλος των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου και με γνώμονα το ιστορικό καθήκον που περιβάλλει τις κρίσιμες στιγμές που διέρχεται η πατρίδας μας πρέπει να ξεκαθαρίσουν ότι η οξεία κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο Χριστόφια δεν πριμοδοτεί σε καμία περίπτωση τον Νίκο Αναστασιάδη, ο οποίος, τουλάχιστον όσο αφορά το Κυπριακό, αποτελεί την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος...

Το πρόσημο της τριετούς διακυβέρνησης του Προέδρου Χριστόφια είναι εμφαντικά αρνητικό. Μέχρι να εξέλθει από το Προεδρικό Μέγαρο οφείλει να λειτουργήσει περισσότερο ως Πρόεδρος όλων των Κυπρίων και λιγότερο ως κομματάρχης. Περισσότερο ως εκλελεγμένος ηγέτης των ελληνοκυπρίων και λιγότερο ως προασπιστής των δικαιωμάτων των τουρκοκυπρίων, των εποίκων και των λαθρομεταναστών. Τότε, ίσως, η Ιστορία δείξει επιείκεια προς το πρόσωπό του...