Στον ενδιάμεσο χώρο δεν αρμόζει ο ρόλος του κομπάρσου
Οι προεδρικές εκλογές της περασμένης χρονιάς, αναντίλεκτα, δημιούργησαν νέα δεδομένα στο φάσμα των πολιτικών αποχρώσεων. Ο υποψήφιος των κομμάτων που κινούνται στον ευρύτερο ενδιάμεσο χώρο, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, συγκέντρωσε το 32% του εκλογικού σώματος. Τα εν λόγω κόμματα συσπειρώθηκαν υπό ένα συγκεκριμένο προεκλογικό πρόγραμμα, το οποίο μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για τη διεύρυνση της συνεργασίας τους και την τελική ενοποίηση. Η ευρεία λαϊκή αποδοχή που έτυχε το προεκλογικό πρόγραμμα του Τάσσου Παπαδόπουλου, από τη βάση των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, καταρρίπτει συντριπτικά το επιχείρημα που ακούγεται περί σοβαρών ιδεολογικών αποκλίσεων!
Μετά το επιτυχές εγχείρημα του ΑΚΕΛ να διεκδικήσει την Προεδρία αυτόνομα, σε συνδυασμό με τα παραδοσιακά ποσοστά των κομμάτων των άκρων (ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ), γίνεται ευκόλως αντιληπτό ότι οι προεδρικοί υποψήφιοι, προερχόμενοι από τα δυο αυτά κόμματα, θα βρίσκονται πάντοτε στο δεύτερο γύρο των εκλογών. Άρα οι ηγεσίες των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, με το σημερινό καθεστώς, θα είναι απλώς νεροκουβαλητές. Οφείλουν λοιπόν οι ηγέτες του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ να απαντήσουν στο δίλημμα: Θα διατηρήσουν τη σημερινή τους «ικανότητα» να μεταφέρουν δεξιά ή αριστερά μερικές χιλιάδες ψήφους με προσωπικά ανταλλάγματα; Ή θα λειτουργήσουν υπεράνω προσωπικών φιλοδοξιών και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για έναν ενιαίο κεντρώο χώρο με προοπτική να διαδραματίσει δημιουργικό ρόλο στη λύση του Κυπριακού και στην εσωτερική διακυβέρνηση; Ομοίως, δίλημμα πρέπει να βασανίζει και τη λαϊκή βάση των κομμάτων αν θα επιτρέψει στην εκάστοτε ηγεσία, να της συμπεριφέρεται ως ερίφιο στο μαντρί που θα καθοδηγείται από τα «κελεύσματα» της μαγκούρας του τσοπάνη!
Βήμα προς την ορθή κατεύθυνση της ενοποίηση, και ενόψει ευρωεκλογών, αποτελεί η δημιουργία κοινού μετώπου, κατά των δυνάμεων που απεργάζονται την επαναφορά του σχεδίου Ανάν (με άλλο περιτύλιγμα). Έτσι θα αποτραπεί μια «τεχνητή» προεκλογική αντιπαράθεση, σε επιμέρους θέματα, μεταξύ ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ για τη διεκδίκηση της έκτης έδρας. Μια διαμάχη που κάνει από τώρα τα επιτελεία ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση! Η διάσπαση των δυνάμεων του ΟΧΙ, σε μια τόσο κρίσιμη καμπή του Κυπριακού, θα ανοίξει την κερκόπορτα στους κάθε λογής πεφωτισμένους, αυτόκλητους συμβουλάτορες να μας «καθοδηγήσουν» σε αποδοχή συμβιβασμού – συνθηκολόγησης.
Ένα τελευταίο, αλλά σοβαρό και εξώφθαλμο πρόβλημα που υπάρχει, είναι η λειψανδρία που παρατηρείται σήμερα στα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου. Αυτό έχει ως συνέπεια, σε πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές αντιπαραθέσεις, οι εκπρόσωποί τους να χάνουν τη μάχη των εντυπώσεων λόγω άγνοιας ή/και ανικανότητας. Αυτή η αδυναμία για χρόνια καλυπτόταν από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου στο ΔΗΚΟ και του Βάσου Λυσσαρίδη στην ΕΔΕΚ. Δυστυχώς όμως, όπως σοφά επισήμανε προσφάτως ο Αρχιεπίσκοπος, προσωπικότητες αυτού του βεληνεκούς δίνονται στους λαούς με το σταγονόμετρο!
Σήμερα, τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου εκτελούν χρέη κομπάρσου και η ευθύνη των σημερινών ηγετών του είναι ασήκωτη για την κατάντια των πάλαι ποτέ πατριωτικών δυνάμεων του κυπριακού ελληνισμού. Γι’ αυτό πρέπει άμεσα να επανεκτιμηθεί η χρησιμότητα – αναγκαιότητα της ενοποίησης του ενδιάμεσου χώρου.
Μετά το επιτυχές εγχείρημα του ΑΚΕΛ να διεκδικήσει την Προεδρία αυτόνομα, σε συνδυασμό με τα παραδοσιακά ποσοστά των κομμάτων των άκρων (ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ), γίνεται ευκόλως αντιληπτό ότι οι προεδρικοί υποψήφιοι, προερχόμενοι από τα δυο αυτά κόμματα, θα βρίσκονται πάντοτε στο δεύτερο γύρο των εκλογών. Άρα οι ηγεσίες των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, με το σημερινό καθεστώς, θα είναι απλώς νεροκουβαλητές. Οφείλουν λοιπόν οι ηγέτες του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ να απαντήσουν στο δίλημμα: Θα διατηρήσουν τη σημερινή τους «ικανότητα» να μεταφέρουν δεξιά ή αριστερά μερικές χιλιάδες ψήφους με προσωπικά ανταλλάγματα; Ή θα λειτουργήσουν υπεράνω προσωπικών φιλοδοξιών και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για έναν ενιαίο κεντρώο χώρο με προοπτική να διαδραματίσει δημιουργικό ρόλο στη λύση του Κυπριακού και στην εσωτερική διακυβέρνηση; Ομοίως, δίλημμα πρέπει να βασανίζει και τη λαϊκή βάση των κομμάτων αν θα επιτρέψει στην εκάστοτε ηγεσία, να της συμπεριφέρεται ως ερίφιο στο μαντρί που θα καθοδηγείται από τα «κελεύσματα» της μαγκούρας του τσοπάνη!
Βήμα προς την ορθή κατεύθυνση της ενοποίηση, και ενόψει ευρωεκλογών, αποτελεί η δημιουργία κοινού μετώπου, κατά των δυνάμεων που απεργάζονται την επαναφορά του σχεδίου Ανάν (με άλλο περιτύλιγμα). Έτσι θα αποτραπεί μια «τεχνητή» προεκλογική αντιπαράθεση, σε επιμέρους θέματα, μεταξύ ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ για τη διεκδίκηση της έκτης έδρας. Μια διαμάχη που κάνει από τώρα τα επιτελεία ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση! Η διάσπαση των δυνάμεων του ΟΧΙ, σε μια τόσο κρίσιμη καμπή του Κυπριακού, θα ανοίξει την κερκόπορτα στους κάθε λογής πεφωτισμένους, αυτόκλητους συμβουλάτορες να μας «καθοδηγήσουν» σε αποδοχή συμβιβασμού – συνθηκολόγησης.
Ένα τελευταίο, αλλά σοβαρό και εξώφθαλμο πρόβλημα που υπάρχει, είναι η λειψανδρία που παρατηρείται σήμερα στα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου. Αυτό έχει ως συνέπεια, σε πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές αντιπαραθέσεις, οι εκπρόσωποί τους να χάνουν τη μάχη των εντυπώσεων λόγω άγνοιας ή/και ανικανότητας. Αυτή η αδυναμία για χρόνια καλυπτόταν από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου στο ΔΗΚΟ και του Βάσου Λυσσαρίδη στην ΕΔΕΚ. Δυστυχώς όμως, όπως σοφά επισήμανε προσφάτως ο Αρχιεπίσκοπος, προσωπικότητες αυτού του βεληνεκούς δίνονται στους λαούς με το σταγονόμετρο!
Σήμερα, τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου εκτελούν χρέη κομπάρσου και η ευθύνη των σημερινών ηγετών του είναι ασήκωτη για την κατάντια των πάλαι ποτέ πατριωτικών δυνάμεων του κυπριακού ελληνισμού. Γι’ αυτό πρέπει άμεσα να επανεκτιμηθεί η χρησιμότητα – αναγκαιότητα της ενοποίησης του ενδιάμεσου χώρου.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Σύγχρονη Άποψη", τεύχος Μαρτίου 2009
Σχόλια