Χρίστος Σενέκης

Εν αναμονή της επίσημης ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων για την ποσότητα και την ποιότητα του φυσικού αερίου στο οικόπεδο «Αφροδίτη» (μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε δημοσιευθεί η ανακοίνωση της Noble Energy ) αυτό που θα πρέπει να αποτελεί ύψιστης εθνικής σημασίας είναι η επόμενη μέρα. Η αξιοποίηση και η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και οι αναγκαίες συνεργασίας που πρέπει να γίνουν.  Μπορεί ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, κ. Στεφάνου, να προσέτρεξε, ασθμαίνοντας, να διαψεύσει τις εκδηλώσεις ικανοποίησης από Έρογλου και ΜΜΕ στα κατεχόμενα για τη δρομολογούμενη διοχέτευση του κυπριακού φυσικού αερίου σε τουρκικούς αγωγούς, αλλά οι δηλώσεις που έγιναν κατά καιρούς έχουν ανοίξει την όρεξη της τουρκικής αδηφαγίας. Η πρώτη, χρονικά, δήλωση, η οποία δυστυχώς δεν έτυχε σχολιασμού από την πολιτική ηγεσία, έγινε από τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, κ. Ν. Αναστασιάδη, ο οποίος σε συνέντευξή του, στις 12/10/2011 σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, είπε ότι το κυπριακό φυσικό αέριο μπορεί να φ

Σύμφωνα με πληροφορίες, που είδαν το φως της δημοσιότητας -και που δεν έχουν διαψευσθεί-, κατά την τελευταία συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου (ημ. 9/11/2011), ο ΠτΔ ενημέρωσε τους εθνοσύμβουλους για τα πιθανά σενάρια, που εξετάζονται από τον ΟΗΕ, σε σχέση με την τρέχουσα διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ΠτΔ, ο ΟΗΕ εξετάζει τρία σενάρια, ένα εκ των οποίων θα μπει σε εφαρμογή μετά την επόμενη τριμερή συνάντηση του ερχόμενου Ιανουαρίου. Το πρώτο -υπό εξέταση- σενάριο είναι να κηρυχθεί από τον ΓΓ του ΟΗΕ αδιέξοδο και να τερματίσει τις συνομιλίες. Για να δικαιολογηθεί, όμως, η επιλογή αυτή, θα πρέπει να επιρριφθούν ευθύνες στις δύο πλευρές, με τη μέχρι τώρα εμπειρία να δημιουργεί -σχεδόν- τη βεβαιότητα ότι ο ΟΗΕ θα τηρήσει (στην καλύτερη περίπτωση για την ε/κ πλευρά) ίσες αποστάσεις. Δηλαδή, αποκλείεται, εκ προοιμίου, η πιθανότητα να χρεωθεί το αδιέξοδο, αποκλειστικά, στην τουρκική αδιαλλαξία. Οι ευθύνες θα καταμεριστούν εξ ημισείας στις δύο πλευρές, οι οποίες

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας -ενώπιον της ερευνητικής επιτροπής που ο ίδιος διόρισε- ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε για την επικινδυνότητα των εμπορευματοκιβωτίων. Ενώ, σε άλλο σημείο της κατάθεσής του είπε ότι αν γνώριζε ότι η ναυτική βάση γειτνιάζει με τον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό της ΑΗΚ δεν θα δεχόταν να τοποθετηθεί εκεί το φορτίο. Με αυτή την τρανταχτή αντίφαση, ουδείς μπορεί να πεισθεί ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν γνώριζε για την επικινδυνότητα του κατασχεθέντος φορτίου. Επιπροσθέτως, επιβεβαίωσε ότι είναι ο ίδιος, προσωπικά, που ενέκρινε το συγκεκριμένο χώρο φύλαξης. Το Πόρισμα Πολυβίου ταξινόμησε τα γεγονότα και σε συγκερασμό με τις καταθέσεις, που έλαβε από τους πρωταγωνιστές της τραγωδίας στο Μαρί, κατέληξε σε ένα αποτέλεσμα που -για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακή Δημοκρατίας- ικανοποιεί, πλήρως, το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών. Δεν ικανοποιεί, όμως, αυτούς που το παρήγγειλαν, δηλαδή το Προεδρικό και το ΑΚΕΛ, και γι’ αυτό το έστειλαν στο πυρ το εξώτερον. Παράδοξο δε, η εσπευ

Το τελευταίο προειδοποιητικό καμπανάκι έκρουσε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής (12/8/2011) ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’ s, ο οποίος χαρακτήρισε αρνητική την προοπτική της εξυπηρέτησης του μακροπρόθεσμου χρέους της χώρας. Ο οίκος εκτιμά ότι «η κατάσταση των δημοσιονομικών της κυπριακής κυβέρνησης δεν είναι πλέον βιώσιμη» και έθεσε την Κύπρο υπό κατάσταση παρακολούθησης (CreditWatch). Δύο μέρες νωρίτερα (10/8/2011), ο οίκος αξιολόγησης Fitch εκτιμούσε ότι η Κύπρος ενδέχεται να χρειαστεί να προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης… Βεβαίως, κανείς δεν περίμενε τους ξένους οίκους αξιολόγησης για να μας «φωτίσουν» περί του καταντήματος της κυπριακής οικονομίας. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και φανερώνουν ότι η κατάσταση των δημοσίων οικονομικών είναι τραγική και η κατάρρευση είναι προ των πυλών. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος προσπάθειας να παρουσιαστεί με μελανότερα χρώματα η σημερινή κατάσταση, αφού, δυστυχώς, το πλήγμα για όλους μας, μηδενός εξαιρουμένου, θα είναι οδυνηρό.

Από την πρώτη μέρα, που έλαβε χώρα το μακελειό της 11ης Ιουλίου 2011, καθημερινώς παίρνω μολύβι και χαρτί για να γράψω κάτι: Την πρώτη μέρα, μάλλον, για να εκφράσω την οργή μου. Την επομένη για να διατυπώσω τα βασανιστικά ερωτήματα για τις πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν τα φονικά εμπορευματοκιβώτια δίπλα από τους κοιτώνες κληρωτών στρατιωτών και στη «καρδιά» του ενεργειακού κέντρου της χώρας. Την Τετάρτη, τη μέρα που έλαβαν χώρα οι πρώτες κηδείες, για να εκφράσω το θαυμασμό μου για την αντρειοσύνη των, ηρωικώς, πεσόντων, αλλά και την αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια και απαράμιλλη λεβεντιά των οικογενειών τους. Ό,τι, όμως, κι αν έγγραφα, όταν το διάβαζα με απογοήτευε οικτρά! Ντρεπόμουν για το αποτέλεσμα... Την Πέμπτη, μετά τη κηδεία του Χρίστου και του Μίλτου, άκουσα τον Πρόεδρο Χριστόφια, στο πολυαναμενόμενο «διάγγελμά» του, να εξισώνει την λαϊκή οργή για το «έγκλημα των διδύμων» με το ... δίδυμο έγκλημα του ’74! Αν και ήμουν βέβαιος ότι θα προσφύγει στην συνήθη τακτική τού ιδίου και των λ

Οι διαγραφές, που έλαβαν χώρα στο ΔΗΚΟ, έχουν δημιουργήσει ερωτηματικά επί της διαδικασίας, επί του περιεχομένου τού κατηγορητηρίου βάσει του οποίου έγιναν οι διαγραφές και επί της αποφασιστικότητας που επέδειξε το Εκτελεστικό Γραφείο στις διαγραφές. Η ηγεσία του κόμματος θα κληθεί, επιτακτικά, να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, το προσεχές μέλλον, για να μπορέσει να οικοδομήσει σε στέρεα βάση την απαιτούμενη ενότητα. Ουσιώδης αμφισβήτηση προκύπτει αν το Εκτελεστικό Γραφείο του ΔΗΚΟ έχει το τεκμήριο της αρμοδιότητας να προβαίνει σε διαγραφές στελεχών του κόμματος. Το άρθρο 62, στο Καταστατικό τού ΔΗΚΟ, προνοεί συγκεκριμένη πειθαρχική διαδικασία βάσει της οποίας αμερόληπτο «Πειθαρχικό Συμβούλιο» θα έπρεπε να καλέσει τα υπό κατηγορία στελέχη τού κόμματος να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους (βασική αρχή σε όλες της σύγχρονες δημοκρατίες στο κόσμο). Αντί αυτού, οι κ.κ. Κολοκασίδης και Κουλίας «δικάστηκαν» και «καταδικάστηκαν» ερήμην. Δεύτερο σημείο αμφισβήτησης αποτελεί το περιεχόμενο του

Τα όσα τεκταίνονται, μετεκλογικά στη κυπριακή πολιτική σκηνή, καταδεικνύουν μιαν πρωτοφανή σχιζοφρενική λογική. Όσοι παρουσιάζονται, σήμερα, συνεπείς με όσα έλεγαν, προεκλογικώς, απειλούνται με διαγραφές. Η πολιτική συνέπεια, ο καθαρός πολιτικός λόγος και η προσήλωση στο εθνικό συμφέρον αποτελούν ανάθεμα. Ενώ, την ίδια ώρα, τα ανατολίτικα παζάρια για τα πολιτειακά οφίκια νομιμοποιούνται στο όνομα τού κομματικού πατριωτισμού. Τελικώς, το ερώτημα που τίθεται είναι: Όποιος ελεύθερα συλλογάται «θέτει εαυτόν εκτός κόμματος»; Όμως, τα πραγματικά δεδομένα έχουν ως εξής: Όλες οι, επί τριετίας, νουθεσίες τού ΔΗΚΟ προς τον Πρόεδρο Χριστόφια για απόσυρση των «γενναίων προσφορών» προς τους Τούρκους έπεσαν στο κενό. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, ευρισκόμενος στο εξωτερικό, συνεχίζει τις καταστροφικές δηλώσεις κατά της Ελλάδας, του Ελληνισμού και της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να προσθέτει, συνεχώς, φαρμακερά βέλη στη φαρέτρα της τουρκικής διπλωματίας - προπαγάνδας. Η οικονομική πολιτική, που ακολουθεί, έχε

Ο Αβραάμ Λίνκολν είχε πει ότι «η ψήφος είναι πιο ισχυρή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου». Η δεινή θέση στην οποία έχει οδηγηθεί η ελληνοκυπριακή πλευρά, λόγω των συνεχών υποχωρήσεων στα πλαίσια των «κυπριακής ιδιοκτησίας» διαπραγματεύσεων για λύση του Κυπριακού, αλλά και η υπό χρεοκοπία κυπριακή οικονομία, λόγω κυβερνητικής ατολμίας και ιδεολογικών αγκυλώσεων, καθιστούν τις εκλογές της 22ας του Μάη εξαιρετικά σημαντικές για το μέλλον του τόπου και του λαού μας. Όσο και αν ακούγεται κλισέ, οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές είναι, πιθανότατα, οι σημαντικότερες στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού θα εξουσιοδοτήσουν εκείνους τους εκπροσώπους του λαού, που ίσως κληθούν να επικυρώσουν το εκκολαπτόμενο νεοανανικό σχέδιο Χριστόφια - Ταλάτ - Έρογλου και που θα πρέπει να λάβουν εκείνα τα διαρθρωτικά μέτρα, που θα θεμελιώσουν την εξυγίανση της κυπριακής οικονομίας. Στο Κυπριακό η συμπόρευση των η

Πολλά έχουν λεχθεί για τα λάθη και τις παραλείψεις της κυβέρνησης υπό τον Πρόεδρο Χριστόφια. Όμως, με συμπληρωμένα τρία χρόνια διακυβέρνησης μπορούμε να εστιαστούμε σε κάποιες επιλογές του Προέδρου που θα καθορίσουν το μέλλον του τόπου μας. Υπό το πρίσμα αυτό, πιστεύω ότι τρία είναι τα μεγαλύτερα κακά που έχει συσσωρεύσει η τριετία Χριστόφια: Πρώτον, οι εθνικά επιζήμιες και άνευ ανταλλάγματος «γενναιόδωρες προσφορές» του Προέδρου Χριστόφια προς τους Τούρκους, στα πλαίσια της τρέχουσας διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος. Η εκ περιτροπής προεδρία έδωσε το δικαίωμα στους Τούρκους να ορέγονται επικυριαρχία επί ολόκληρης της νήσου. Η στάθμιση της ελληνοκυπριακής ψήφου ακυρώνει την δημοκρατική αρχή «ένας άνθρωπος - μία ψήφος». Η εκ των προτέρων, αριθμητικά προσδιορισμένη και άνευ ανθρωπιστικών κριτηρίων αποδοχή παραμονής εποίκων άνοιξε τον δρόμο για παραμονή όλων των εξ Ανατολίας κουβαλητών. Τέλος, στις προτάσεις του Προέδρου Χριστόφια για το λεγόμενο «Περιουσιακό», οι περιορισμ

Σε αντίθεση με το 2003, όταν η Γαλλία του Σιράκ αντιτάχθηκε σθεναρά στην αμερικανοβρετανική επιθυμία για εισβολή στο Ιράκ, σήμερα ο Νικολά Σαρκοζί σηκώνει πρώτος το λάβαρο της επίθεσης στη Λιβύη κατά του αιμοσταγούς δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι. Η ηγεμονική πρωτοβουλία του Παρισιού αποτελεί σημείο αναφοράς για την εξωτερική πολιτική της ίδιας της Γαλλίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και της βορειοατλαντικής συμμαχίας. Μια πρώτη ανάγνωση οδηγεί σε ένα επισφαλές συμπέρασμα, που κατατάσσει την πρωτοβουλία Σαρκοζί σε μια ύστατη προσπάθεια αντιστροφής της κακής του εικόνας στο εσωτερικό της χώρας. Η (δημοσκοπική) άνοδος των ποσοστών του Εθνικού Μετώπου στο 20% έχει φέρει σε απόσταση αναπνοής τον Σαρκοζί και την Μαρίν Λεπέν. Κάτι που σημαίνει ότι στις εκλογές του Απριλίου του 2012 η μάχη για την είσοδο στο δεύτερο γύρο των εκλογών θα είναι μια πολύ αμφίρροπη αναμέτρηση μεταξύ τους. Άρα, λοιπόν, η αναβίωση ηγεμονικών τάσεων από τον Σαρκοζί μπορεί να ερμηνευθεί ως προσπάθεια αλίευσης ψήφων από το

Στη νέα έκθεσή του, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ (Γ.Γ.) ξεκαθαρίζει ότι οι διαπραγματεύσεις δεν μπορούν να είναι μία χωρίς τέλος διαδικασία, ούτε μπορούν να γίνουν ανεκτές ατέρμονες συνομιλίες προς χάρη των συνομιλιών. Για τον λόγο αυτό, ο Γ.Γ. επισημαίνει ότι έφτασε η στιγμή οι δύο ηγέτες να έρθουν αντιμέτωποι με «σκληρές επιλογές». Με εκνευριστική επιμονή, ο Γ.Γ. διατηρεί ίσες αποστάσεις από τις δύο πλευρές. Αγνοεί επιδεικτικά τα «δώρα» του Προέδρου Χριστόφια, που τον έφεραν αντιμέτωπο με τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης, και επιζητεί περαιτέρω υποχωρήσεις. Είναι πρόδηλο ότι καταρρέει σαν χάρτινος πύργος το χιλιοειπωμένο επιχείρημα ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας, με την ευελιξία που επέδειξε, έπεισε για τις καλές προθέσεις της πλευράς μας. Οι «γενναίες προσφορές» του προς τους Τούρκους δεν έπιασαν τόπο και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με «σκληρές επιλογές». Μετά από τρία χρόνια εντατικών διαπραγματεύσεων, με συνεχείς υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς για να καμφθεί η άτεγ

Η επιλογή υποψηφίων για τη στελέχωση του ψηφοδελτίου τού κυβερνώντος κόμματος ΑΚΕΛ εισήγαγε νέα πολιτικά ήθη. «Μεταγραφές» στελεχών από άλλους πολιτικούς χώρους και υποψηφιότητες δημοσιογράφων του κρατικού καναλιού συνθέτουν, πλέον, το παζλ της πολιτικής ηθικής του τόπου μας. Αυστηρώς κομματικά ομιλούντες, θα έλεγε κανείς ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Όμως, οι ανωτέρω νεοφανείς τακτικές δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Δεν μπορούν να μην τύχουν σχολιασμού και καλόπιστης κριτικής, πριν παγιωθούν ως στρατηγικές επιλογές από τους κομματικούς σχηματισμούς της πατρίδας μας. Και αυτό γιατί μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθό, αν είναι ηθικά λάθος. Οι πολιτικές «μεταγραφές» προσωπικοτήτων που προέρχονται από τα παραδοσιακά συνεργαζόμενα με το ΑΚΕΛ κόμματα, ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ, είναι ομολογουμένως πρωτοφανείς. Η προσπάθεια ενίσχυσης του ΑΚΕΛ, μέσω παράλληλης αποδυνάμωσης των εταίρων του στη Κυβέρνηση, καταδεικνύει το πώς αντιλαμβάνεται η ηγεσία του την έννοια τ

Πλησιάζουν εκλογές και οι «ρήτορες», του πάντα επίκαιρου Νίκου Γκάτσου, «από το μπαλκόνι θα ποτίσουν τις ψυχές με αφιόνι και θα κόψουν χέρια και φτερά». Θα φορέσουν το καθωσπρέπει προσωπείο για να «κατέβουν» στη βάση προς άγραν ψήφων. Θα κάνουν στροφή προς τη διεκδικητική γραμμή. Οι «ανέφικτοι» στόχοι, ξαφνικά, θα γίνουν εφικτοί. Θα πουν μεγάλα λόγια. Θα βάλουν υψηλούς στόχους. Ο πήχης θα καταρρίψει όλα τα προηγούμενα ρεκόρ! Κι όμως, η εμπειρία μάς έχει διδάξει ότι από την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών, αντί για τα επιβαλλόμενα, εθνικά σωτήρια άλματα, θα βιώσουμε ξανά τους εύκαμπτους ελιγμούς, που θα μας «επιτρέψουν» να περάσουμε και πάλι κάτω από τον πήχη της αξιοπρέπειάς μας. Πάντα υπό τα χειροκροτήματα των επιτήδειων ουδέτερων και των ξένων μεσολαβητών… Και ο κόσμος; Οι απλοί ψηφοφόροι, τί πράττουν; Πώς αντιδρούν; Άλλοι κοιτούν αριστερά. Άλλοι δεξιά γυρνούν το μάτι. Όλοι περιμένουν κάτι! Θα πιστέψουμε, όμως, κι αυτή τη φορά, τις πρόσκαιρες μεγαλοστομίες ή θα διερωτηθούμε, επιτέλ

Στο Βέλγιο, μετά από επτά μήνες ακυβερνησίας, μια νέα συνταγματική μεταρρύθμιση (η έκτη από το 1970 και εντεύθεν) φαντάζει ως η μόνη λύση για άρση του αδιεξόδου. Μια μεταρρύθμιση, που θ’ απομακρύνει ακόμα περισσότερο τις εθνότητες των ολλανδόφωνων Φλαμανδών και των γαλλόφωνων Βαλόνων. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα, η πρωτεύουσα της Ευρώπης, η πόλη των Βρυξελλών, αποτελεί, ίσως, το μόνον λόγο που δεν έχει επέλθει, ακόμα, το πλήρες σχίσμα σε δύο ανεξάρτητα κράτη, τη Φλάνδρα και τη Βαλονία. Στις καθαρά πολιτικές εξελίξεις, στις εκλογές τού Ιουνίου τού 2010, το άλλοτε χαρακτηρισμένο ως ακροδεξιό - εθνικιστικό κόμμα τού Μπαρτ Ντε Βέφερ, «Νέα Φλαμανδική Συμμαχία», αναδείχθηκε σε πρώτο κόμμα με ποσοστό 30%. Σε συνδυασμό με το ότι στη Βαλονία κυριαρχεί το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» τού Έλιο ντι Ρούπο, κάνει ακόμα πιο δύσκολο το εγχείρημα τού αμοιβαίου συμβιβασμού, μεταξύ Φλαμανδών και Βαλόνων, για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, όμως, οι εύποροι Φλαμανδοί δεν θέλουν πια να ζ

Εκατό χρόνια από τον θάνατό του Στις 3 Ιανουαρίου 2011, συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από τον θάνατο του μέγιστου 'Ελληνα πεζογράφου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Του μάγου της Σκιάθου, ο οποίος παρήγαγε μιαν εξαιρετικά περίτεχνη λογοτεχνία, που τις περισσότερες φορές αγγίζει την καθαρή ποίηση, το παραλήρημα και την παράδοξη αφήγηση. Η επετειακή συγκυρία, της συμπλήρωσης των εκατόν χρόνων από τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, αποτελεί την ευκαιρία για εμάς να ενισχύσουμε, κυρίως, το αναγνωστικό, αλλά και το φιλολογικό ενδιαφέρον μας προς το έργο του, ως ελάχιστο λιβάνι στη μνήμη του. Κυρίως, όμως, « στη τύχη που μας αξίωσε να κατοικούμε την ίδια μ’ αυτόν γλώσσα », όπως αναφέρει ο συγγραφέας Κώστας Ακριβός στην εισαγωγή τού βιβλίου του « Να είχεν ο έρωτας σαΐτες! », στο οποίο φιλοξενούνται επτά ερωτικά διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Κι όμως, ο «Κοσμοκαλόγερος», ο Έλληνας Ντοστογιέφσκι, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, δεν είδε κανένα βιβλίο τυπωμένο με το ό

Σε κάθε επίσημη τοποθέτησή του, ο Πρόεδρος Χριστόφιας προσπαθεί να αποδείξει ότι η Κύπρος είναι μοιρασμένη σε ακελικούς και αντιδραστικούς. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, η ομιλία του κατά το 37ο Συνέδριο της ΠΟΦΕΝ. Στην εν λόγω ομιλία, για μιαν ακόμα φορά, μετακύλησε τις δικές του ασήκωτες ευθύνες στις πλάτες των πεθαμένων και δη του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ’, για το περιεχόμενο της λύσης που αυτός διαπραγματεύεται. Η διζωνική, είπε, «δεν είναι ανακάλυψη του Χριστόφια, έχει γίνει αποδεκτή από το 1977 από τον εθνάρχη Μακάριο». Ακόμα και έτσι να είναι τα πράγματα (που δεν είναι!), τότε η εξέλιξη στις διεκδικήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς στο Κυπριακό, μετά από 33 ολόκληρα χρόνια, είναι ικανή ν’ ακυρώσει ακόμα και τον ... Δαρβίνο! Στα χρόνια που μεσολάβησαν, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, εντέχνως, παρακάμπτει τα εξής: 1) Η Άγκυρα και η τουρκοκυπριακή ηγεσία ακύρωσαν τη συμφωνία 77 (και 79) με τη μονομερή ανακήρυξη του ψευδοκράτους. 2) Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι, πλέον, πλήρες μέλο