Αθλιότητα χωρίς τέλος

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας -ενώπιον της ερευνητικής επιτροπής που ο ίδιος διόρισε- ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε για την επικινδυνότητα των εμπορευματοκιβωτίων. Ενώ, σε άλλο σημείο της κατάθεσής του είπε ότι αν γνώριζε ότι η ναυτική βάση γειτνιάζει με τον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό της ΑΗΚ δεν θα δεχόταν να τοποθετηθεί εκεί το φορτίο. Με αυτή την τρανταχτή αντίφαση, ουδείς μπορεί να πεισθεί ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν γνώριζε για την επικινδυνότητα του κατασχεθέντος φορτίου. Επιπροσθέτως, επιβεβαίωσε ότι είναι ο ίδιος, προσωπικά, που ενέκρινε το συγκεκριμένο χώρο φύλαξης.

Το Πόρισμα Πολυβίου ταξινόμησε τα γεγονότα και σε συγκερασμό με τις καταθέσεις, που έλαβε από τους πρωταγωνιστές της τραγωδίας στο Μαρί, κατέληξε σε ένα αποτέλεσμα που -για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακή Δημοκρατίας- ικανοποιεί, πλήρως, το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών. Δεν ικανοποιεί, όμως, αυτούς που το παρήγγειλαν, δηλαδή το Προεδρικό και το ΑΚΕΛ, και γι’ αυτό το έστειλαν στο πυρ το εξώτερον. Παράδοξο δε, η εσπευσμένη επανεμφάνιση του κ. Ν. Κατσουρίδη (για να σώσει ό,τι περισώζετο μετά την άθλια κατάθεση Χριστόφια στην Επιτροπή Πολυβίου), ο οποίος σε δημοσιογραφική διάσκεψη κατήγγειλε τον κ. Ν. Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ ότι «προετοιμάζουν την κοινή γνώμη, ουσιαστικά, για να μην αποδεχθεί το αποτέλεσμα της Επιτροπής» (ΚΥΠΕ, 6/9/2011).

Η αθλιότητα, δυστυχώς, δεν τερματίστηκε εδώ. Το Προεδρικό και το ΑΚΕΛ ενδύθηκαν το ρόλο της αντιπολίτευσης κυβερνήσεων του περασμένου αιώνα. Διά της συνήθους τακτικής τους, κατέφυγαν στο παρελθόν για να κρύψουν τις ενοχές που αισθάνονται για το παρόν. Ανέσυραν από το νεκροτομείο την ΕΟΚΑ Β’, έπλασαν εθνικιστές και ακροδεξιούς. Ενθυμήθηκαν πολλά και διάφορα, μεταξύ αυτών και το φιάσκο των πυραύλων S-300. Δεν απαίτησαν, λένε, τότε, την παραίτηση Κληρίδη. Βεβαίως, η πραγματική αιτία, που δεν απαιτήθηκε κάτι τέτοιο, ήταν διαχρονική συμπόρευση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ με την ενδοτική πολιτική του «καλού καραβοκύρη», Γλ. Κληρίδη, στο Κυπριακό.

Το έσχατο σκαλοπάτι της αθλιότητας ανέβηκε ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, κ. Α. Κυπριανού, ο οποίος «συνελήφθη» επ’ αυτοφώρω να ψεύδεται, ασυστόλως, σε μεσημβρινή εκπομπή του ΡΙΚ. Στην προσπάθειά του να «εξοντώσει» την αξιοπιστία του κ. Πολυβίου ισχυρίστηκε ότι διαφορετική ήταν η προσέγγιση του τελευταίου σε ό,τι αφορά στους νεκρούς στην αεροπορική τραγωδία της «ΗΛΙΟΣ» και στην τραγωδία στο Μαρί. Κατηγόρησε, λοιπόν, τον κ. Πολυβίου ότι στην περίπτωση της «ΗΛΙΟΣ» έριξε ευθύνη στους πιλότους, ενώ για το Μαρί «έκανε λογύδριο πως είναι ήρωες οι νεκροί της τραγωδίας και δεν πρέπει να τους αγγίζουμε». Με παρέμβασή του στην εκπομπή, ο κ. Πολυβίου ξεκαθάρισε ότι στην περίπτωση της «ΗΛΙΟΣ» είναι το Κράτος και η Γενική Εισαγγελία που ισχυρίζονται ότι οι πιλότοι ήταν ανίκανοι και ανεπαρκείς. Ενώ, η θέση του κ. Πολυβίου είναι ότι οι πιλότοι ήταν επαρκείς και κατάλληλοι και επομένως θα πρέπει να απορριφθούν οι κατηγορίες.

Με φόντο την ψήφιση ή όχι των προϋπολογισμών, επιστρατεύτηκε το επιχείρημα ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εξαντλώντας όλα τα μέσα, επιχειρούν «πολιτικό πραξικόπημα» για να υποχρεώσουν τον Πρόεδρο Χριστόφια σε παραίτηση. Με την ίδια λογική, η εξάντληση των συνταγματικών δικαιωμάτων του Προέδρου (και της υπομονής του λαού) για να παραμείνουν ο ίδιος και το ΑΚΕΛ γαντζωμένοι στην εξουσία, κόντρα στη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, θέτει τη Δημοκρατία στο … απόσπασμα.

Προεδρικό και ΑΚΕΛ επιχειρούν ν’ αναγάγουν τη σημερινή αστάθεια στην πολιτική ζωή του τόπου στην προ πραξικοπήματος εποχή, παρομοιάζοντας -περίπου- τον Χριστόφια με τον Μακάριο και όλους όσοι κατακρίνουν τις πράξεις και τις παραλείψεις του νυν προέδρου με τους πραξικοπηματίες. Ασελγούν έναντι της ιστορίας όταν συγκρίνουν μιαν από τις μεγαλύτερες πολιτικές φυσιογνωμίες στο Ελληνισμό, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, με τον σημερινό Πρόεδρο περιορισμένων δυνατοτήτων. Η ατυχής σύγκριση σκοντάφτει και στο γεγονός ότι το 1974 μια θλιβερή μειοψηφία επιχείρησε να εκτοπίσει -διά των όπλων- τον Πρόεδρο. Αντιθέτως, σήμερα, μια θλιβερή μειοψηφία παραμένει γαντζωμένη στην Εξουσία.

Τέλος, επιστρατεύτηκε μια άθλια, κομματικώς υποκινούμενη συναυλία με κύπριους και ελλαδίτες καλλιτέχνες, οι πλείστοι εκ των οποίων δεν γνώριζαν καν τον πραγματικό, άκρως διχαστικό σκοπό της εκδήλωσης της: Για να «στηριχθεί» ο Πρόεδρος Χριστόφιας, αλλά, κυρίως, για να τονωθεί το ηθικό των απογοητευμένων ακελικών.

Με την πεισματική άρνηση του Προέδρου Χριστόφια να παραιτηθεί και να δώσει ένα τέλος σε αυτή την αθλιότητα, διαιωνίζεται και διογκώνεται η αγανάκτηση των πολιτών που ασφυκτιούν, πλέον, υπό την Προεδρία του. Η μαρξιστική νουθεσία ότι «είναι προτιμότερο ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος» δεν αγγίζει τους εν Κύπρω κατ’ όνομα μόνον κομμουνιστές - μαρξιστές.