Χρίστος Σενέκης

Εκ των θετικών του σχεδίου Ανάν ήταν η πρόνοια: «Εάν η Θεμελιώδης Συμφωνία δεν εγκριθεί με τα χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα, θα καταστεί άκυρη», άρα και ως μη γενόμενη. Η συγκεκριμένη πρόνοια ίσως θεωρηθεί, από τον ιστορικό του μέλλοντος, ως το μόνο ελαφρυντικό για τους εκπροσώπους μας στη διαπραγματευτική διαδικασία, που οδήγησε στο σχέδιο Ανάν. Η ακύρωση όλων των επιμέρους συμφωνηθέντων σε περίπτωση αποτυχίας συνολικής διευθέτησης, είναι η τακτική που ακολουθείται, παγκοσμίως, από τον τελευταίο διπλωμάτη μέχρι και τους αρχηγούς κρατών. Για την τρέχουσα διαδικασία, αρκετοί αναλυτές κάνουν λόγο για δρομολογούμενη υπογραφή ενδιάμεσης συμφωνίας από τους Χριστόφια – Ταλάτ, αν και εφόσον δεν υπάρξει συνολική διευθέτηση του Κυπριακού, πριν από το κρίσιμο ραντεβού της Τουρκίας με την Ε.Ε. τον προσεχή Δεκέμβριο. Θα είναι, δηλαδή, η πρώτη φορά, που εκπρόσωπός μας, στη διαπραγματευτική διαδικασία, θα βάλει την υπογραφή του κάτω από ένα μίνιμουμ πλαίσιο συμφωνηθέντων, στο οποίο θα περιλαμβάνο

Τις τελευταίες μέρες έγινε, πλέον, ξεκάθαρη η διαδικασία που ακολουθείται στις διαπραγματεύσεις. Ο «ειδικός» σύμβουλος του ΟΗΕ για το Κυπριακό, κ. Αλεξάντερ Ντάουνερ, αφού μας είπε τα γνωστά περί «τελευταίας ευκαιρίας», τόνισε ότι στα τέλη Μαΐου πρέπει να περάσουμε στη φάση του «πάρε – δώσε» (εντούτοις, ο Πρόεδρος Χριστόφιας επιμένει ότι δεν αποδέχεται χρονοδιαγράμματα). Το βασανιστικό ερώτημα που τίθεται είναι: Ποια περιθώρια έχει η δική μας πλευρά για να εισέλθει σε μια τόσο επικίνδυνη διαδικασία; Στη σημαντική αυτή καμπή των διαπραγματεύσεων, ο Πρόεδρος Χριστόφιας είναι, εντελώς, αφοπλισμένος. Η βιασύνη του να αποδεχτεί a priori την εκ περιτροπής προεδρία, την παραμονή 50.000 εποίκων και το συνεταιρισμό δύο συνιστώντων κρατών δεν του αφήνουν περιθώρια να διεκδικήσει οτιδήποτε για την πλευρά μας, αφού στη λογική του «πάρε – δώσε» θα του ζητηθούν ανταλλάγματα, τα οποία, πλέον, δεν διαθέτει. Άρα, ποια θα είναι η ωφέλεια για τη δική μας πλευρά στη φάση αυτή; Αν ο Πρόεδρος Χριστόφιας, στ

Η εθνική παλιγγενεσία, που διαπέρασε το Είναι μας κατά τη διάρκεια των δύο εθνικών εορτών, πρέπει, επιτέλους, να δράσει. Πρέπει να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Λίγο ακόμα. Πολύ περισσότερο, όσοι γεννηθήκαμε και ανδρωθήκαμε μετά την εισβολή. Που μεγαλώσαμε με το «Δεν Ξεχνώ». Η γενιά, δηλαδή, που σήμερα μπαίνει στο στίβο της ζωής και παλεύει να αφήσει το στίγμα της. Θα τα καταφέρει; Είμαι βέβαιος ότι αν συνεχίσουμε να υποκύπτουμε στους πειρασμούς της καθημερινότητας και παράλληλα αφεθούμε να ξεχάσουμε τον εθνικό ιστορικό μας βίο, τότε για τις επόμενες γενιές, απλώς, θα περάσουμε απαρατήρητοι... Η περηφάνια που νιώθουμε για τη γενιά που έφερε, εμάς, στον κόσμο (όσο και αν ο εγωισμός μας δεν μας επιτρέπει να τους το πούμε), δεν απαιτήθηκε από τους ίδιους, αλλά κερδήθηκε μέσα από τους αγώνες που έδωσε. Στην τρίτη ηλικία, έχουμε σήμερα τη γενιά που έγραψε, με χρυσές σελίδες, το Έπος του 55-59. Που βίωσε τη φρίκη της εισβολής. Που μέσα από τα τσαντίρια της προσφυγιάς ξανάρχισε τη ζωή της από το μ