Η Άγκυρα παίζει το τελευταίο της χαρτί στο Συριακό

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 13^ης Νοεμβρίου στο Παρίσι και η κατάρριψη του ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους πάνω από την Αίγυπτο, έφεραν πιο κοντά από ποτέ μια μίνιμουμ συνεννόηση των ΗΠΑ, Γαλλίας και Ρωσίας εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Μια προσέγγιση που δημιουργείται από την αναγκαιότητα αντιμετώπισης ενός κοινού, ισχυρού και επικίνδυνου αντιπάλου, όπως έγινε παλαιότερα με την «Εγκάρδια Συνεννόηση» στις αρχές του 20^ου αιώνα μεταξύ Γαλλίας, Βρετανίας και Ρωσίας κατά της αυτοκρατορικής Γερμανίας και της συνεργασίας μεταξύ Ρούσβελτ, Στάλιν και Τσόρτσιλ την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατά της ναζιστικής Γερμανίας. 

Σήμερα, ένας συντονισμός ενεργειών των ΗΠΑ, Γαλλίας και Ρωσίας θα αποτελέσει, εκ των πραγμάτων, τον καταλυτικό παράγοντα για την ολοκληρωτική εξουδετέρωση των τζιχαντιστών, κυρίως, στις περιοχές της βόρειας Συρίας, όπου έχουν τις βάσεις τους.  Ένα τέτοιο σενάριο, όμως, θα επιφέρει δύο πολύ ανεπιθύμητα αποτελέσματα για την Άγκυρα, που ανατρέπουν άρδην τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της, κυρίως, στο Συριακό, αλλά και στο Κουρδικό. Κατ’ αρχήν, τυχόν ολοκληρωτική επικράτηση επί των τζιχαντιστών θα ενισχύσει το κουρδικό στοιχείο στις συγκεκριμένες περιοχές, που σε ένα βαθμό έχει ήδη αυτονομηθεί, με την ανοχή της κεντρικής κυβέρνησης του Άσαντ, και λειτουργεί ως δεύτερο ντε φάκτο κουρδικό κράτος, μετά το ιρακινό Κουρδιστάν. Δεύτερον, θα αποδυναμώσει τις ένοπλες αντικαθεστωτικές δυνάμεις που μάχονται κατά του Άσαντ στο συριακό εμφύλιο, τόσο σε επίπεδο στρατιωτικής ισχύος όσο και διαπραγματευτικής ισχύος, ενόψει των διπλωματικών πρωτοβουλιών για εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης.

Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους από την Τουρκία αποτελεί απονενοημένη ενέργεια της Άγκυρας για να αποτρέψει (ή τουλάχιστο να δυσκολέψει) την προσέγγιση και τη διαφαινόμενη συνεννόηση των ΗΠΑ, Γαλλίας και Ρωσίας εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Η Άγκυρα γνωρίζει καλύτερα από όλους ότι η επικράτηση της «συμμαχίας των τριών» κατά των τζιχαντιστών, θα ελαχιστοποιεί το ρόλο και τη σημασία της στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για την «επόμενη μέρα» στη Συρία, με εφιαλτικότερο σενάριο γι’ αυτήν την παραμονή του ιδίου του Άσαντ ή εκπροσώπων του σε μια «μεταβατική κατάσταση». Βεβαίως, το τι θα κερδίσει η Άγκυρα στο Συριακό, με την επιλογή της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους, και το τι θα χάσει από πιθανά ρωσικά αντίποινα είναι κάτι που θα φανεί στο σύντομο μέλλον και οποιαδήποτε άλλη πρόβλεψη εμπίπτει -προς το παρόν- στη σφαίρα του ευσεβοποθισμού.

Η εμπρηστική τουρκική ενέργεια έχει ξεκάθαρο στόχο να κλιμακώσει την ένταση και να αποσταθεροποιήσει τη διαφαινόμενη ισορροπία Δύσης - Ρωσίας, όσον αφορά την κοινή επιδίωξη για την εξουδετέρωση του Ισλαμικού Κράτους. Ο Πούτιν δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να πατήσει την μπανανόφλουδα και να παίξει το παιχνίδι της Άγκυρας. Ο ρώσος ηγέτης φαίνεται επικεντρωμένος στο βασικότερο στόχο, που είναι η εξουδετέρωση των τζιχαντιστών και η διατήρηση της ρωσικής επιρροής στην «επόμενη μέρα» της Συρίας, και θα αρκεστεί σε οικονομικού τύπου αντίποινα κατά της Τουρκίας. Αυτή η επιλογή, μεσοπρόθεσμα, ίσως να αποδειχθεί και η εφιαλτικότερη για την Άγκυρα.