Οι παγίδες στις προτάσεις Χριστόφια για το "Περιουσιακό"

Οι προτάσεις Χριστόφια για το «Περιουσιακό» υιοθετούν, πλήρως, την ξεδιάντροπη νουθεσία που υπάρχει στα έγγραφα Ντάουνερ ότι η κατοχύρωση του δικαιώματος της Ιδιοκτησίας πρέπει να είναι «επιφανειακή». Δηλαδή, να γίνεται αναφορά στην κατοχύρωση του δικαιώματος στις αρχικές παραγράφους ως «θέση αρχής», όμως με αστερίσκους και υποσημειώσεις να γίνεται σχεδόν αδύνατη η άσκησή του.

Παράδειγμα αυτής της λογικής αποτελεί η εύηχη «θέση αρχής» ότι «αναγνωρίζεται πλήρως το δικαίωμα ιδιοκτησίας των περιουσιών που επηρεάστηκαν» και ότι «οι ιδιοκτήτες περιουσιών θα αποφασίζουν ελεύθερα (σ.σ. πιο κάτω θα εξετάσουμε πόσο «ελεύθερα») για την τύχη τους».

Μετά, όμως, υπεισέρχονται τα κριτήρια που αναιρούν, σχεδόν ολοκληρωτικά, τη «θέση αρχής»: Δεν επιστρέφονται οι περιουσίες που χρησιμοποιούνται για σκοπούς «δημόσιας ωφέλειας». Αν η περιουσία χρησιμοποιείται ως κατοικία από τον σημερινό «χρήστη» (σ.σ. υιοθέτηση της πάγιας τουρκικής απαίτησης για αντικατάσταση του όρου «σφετεριστής» με τον όρο «χρήστης» διότι, σε βάθος χρόνου, ο «χρήστης» αποκτά δικαιώματα, σε αντίθεση με τον όρο «σφετεριστής» που παραπέμπει σε παράνομη εκμετάλλευση περιουσίας που δεν του ανήκει), τότε ο «χρήστης» μένει στην περιουσία καταβάλλοντας ενοίκιο, μέχρι να γίνουν διευθετήσεις για μεταστέγασή του. Τραγελαφικότερη περίπτωση, αν η περιουσία χρησιμοποιείται από τον «χρήστη» για βιοποριστικούς σκοπούς, τότε θα πρέπει να δοθεί χρόνος για να βρεθεί άλλη περιουσία από την οποία ο χρήστης να μπορεί να έχει ανάλογο εισόδημα! Εξού και η παροχή «δικαιώματος» στον σημερινό «χρήστη» να αποδείξει ότι η ικανοποίηση της επιθυμίας τού ιδιοκτήτη τού προκαλεί δυσανάλογη «ταλαιπωρία»...

Επίσης, δυσχέρεια στην άσκηση του ατομικού δικαιώματος της Ιδιοκτησίας θα προκαλέσουν και οι εξής πρόνοιες των προτάσεων Χριστόφια: Αν η περιουσία έχει αναπτυχθεί ή βελτιωθεί εν μέρει, τότε ο ιδιοκτήτης αποκαθίσταται μόνο στο τμήμα που δεν έχει αναπτυχθεί ή αν επιθυμεί πλήρη αποκατάσταση τότε θα πρέπει να καταβάλει αποζημίωση ίση με την αξία των βελτιώσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μέγιστη έκταση περιουσίας που επιστρέφεται σε ε/κ ιδιοκτήτη στο τ/κ κρατίδιο είναι 7.500 τ.μ. και αν ακόμα και αυτά τα 7.500 τ.μ. δεν διεκδικηθούν μέσα σε δύο χρόνια, τότε αυτά δεν αποκαθίστανται.

Τέλος, άμεση επιστροφή θα δικαιούνται μόνο οι πρόσφυγες των οποίων οι περιουσίες δεν χρησιμοποιούνται από σημερινούς «χρήστες» ή ήταν πέραν των 10 χρονών όταν έχασαν την περιουσία τους. Δηλαδή, υιοθετούμε, μερικώς, την αιρετική αντίληψη ότι εξασθενεί το δικαίωμα ιδιοκτησίας στα τέκνα!

Είναι φανερό ότι όλοι οι ανωτέρω περιορισμοί πλήττουν τον πυρήνα του ατομικού δικαιώματος της Ιδιοκτησίας, υπό την έννοια ότι ουσιαστικά το καταργούν ή καθιστούν δυσχερή την άσκησή του. Και όλα αυτά, στον 21ο αιώνα που όλα τα Συντάγματα των προοδευμένων κρατών διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή του…