Εμανουέλ Μακρόν: Ο άνθρωπος που πίστεψε ότι μπορεί να περπατήσει πάνω στο νερό

Ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη Πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, τον Μάιο του 2017, ως ο νέος, φέρελπις, μεταρρυθμιστής ηγέτης της Γαλλίας και ο σωτήρας της Ευρώπης από τις αναδυόμενες εθνικιστικές και λαϊκιστικές δυνάμεις. Στον πρώτο χρόνο της Προεδρίας του κατόρθωσε να περάσει κάποιες μεταρρυθμίσεις και να αντιμετωπίσει κάποιες κλαδικές εξεγέρσεις. Αυτό δημιούργησε την ψευδαίσθηση του ηγέτη που μπορούσε να περπατήσει ακόμα και στο νερό. Το πρόβλημα είναι ότι περισσότερο από όλους το πίστεψε ο ίδιος ο Γάλλος Πρόεδρος.

Όπως, όμως, πολύ εύστοχα έγραψαν οι New York Times «κανείς δεν μπορεί να περπατήσει πάνω στο νερό. Ούτε καν αυτός.» Για να προσθέσει ότι ο κάθετος τρόπος άσκησης της εξουσίας (σχεδόν μοναρχικός), ο μικρός κύκλος συνεργατών, η περιφρόνηση όσων δεν είχαν την τύχη να ανήκουν στη δική τους τάξη και η έλλειψη πολιτικής παιδείας, αφού ποτέ δεν έχουν εκλεγεί σε πολιτειακά αξιώματα, δημιουργούν την εντύπωση ενός απρόσιτου και απόμακρου από το λαό ηγέτη.

Ο «Πρόεδρος των πλουσίων» αγνοεί την κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητάς του και συνεχίζει, αλαζονικά, την πολιτική πορεία, που χάραξε με τους συνεργάτες του. Σε ερώτηση δημοσιογράφου του CNN, αν θεωρεί ότι θα πρέπει επιβραδύνει τη μεταρρυθμιστική ατζέντα του, απάντησε με αρκετή δόση ειρωνείας ότι εξελέγη για πέντε χρόνια και ότι δεν έχει «ενδιάμεσες εκλογές», όπως στις ΗΠΑ.

Δυστυχώς για τον Μακρόν, τα «κίτρινα γιλέκα» έγιναν οι δικές του «ενδιάμεσες εκλογές». Οι πιο βίαιες ταραχές, που βιώνει η Γαλλία μετά τον Μάη του ‘68, προσγειώνουν τον Γάλλο Πρόεδρο και του υποδεικνύουν ότι όχι μόνο κανείς δεν μπορεί να περπατήσει πάνω στο νερό, αλλά και κανείς δεν μπορεί να κυβερνά για μακρό χρονικό διάστημα με πολιτικές που αντιστρατεύονται τις λιγότερο προνομιούχες τάξεις μιας κοινωνίας, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος του λαού. 

Το επόμενο διάστημα, ο Μακρόν θα πρέπει να επιβραδύνει τη μεταρρυθμιστική ατζέντα του. Μια μερική αναδίπλωση έχει ήδη κάνει, με την αναστολή της αύξησης της φορολογίας στα καύσιμα και την αύξηση του κατώτατου μισθού. Απέχει, όμως, πολύ από το να θεωρηθεί ικανοποιητική. Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση των εκπροσώπων των «κίτρινων γιλέκων» ότι «οι Γάλλοι δεν αρκούνται με ψίχουλα. Θέλουν ολόκληρη την μπαγκέτα.» Θα πρέπει, επίσης, να αναθεωρήσει τον πολιτικό προσανατολισμό του. Να αφουγκραστεί τις ανάγκες των λαϊκότερων στρωμάτων και να πολιτευτεί με προοδευτικότερο πρόσημο.

Μόνο αν πράξει τα ανωτέρω θα επιβιώσει πολιτικά και μαζί του θα επιβιώσει το όραμα της Ευρώπης της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ευημερίας και της προόδου, απέναντι στις δυνάμεις του αντιδραστικού λαϊκισμού, με την επιθετική μεγαλοστομία και τις θεατρικές πόζες, που γνωρίσαμε στο πρόσωπο του Τραμπ στις ΗΠΑ, των υποστηρικτών του Brexit στη Βρετανία, του Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία. Γιατί, όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, στο βιβλίο του «Το Εθνικό Ζήτημα στην εποχή μας», «το δύσκολο δεν είναι να ανέβει κανείς στην πλάτη της τίγρης του εθνικιστικού λαϊκισμού, αλλά να κατέβει ζωντανός από αυτήν». Και, δυστυχώς, το παρελθόν έχει διδάξει ότι ο συγγραφέας, προφανώς, δεν εννοεί -μόνο- πνευματικά ζωντανός…