Η αλήθεια για το «Μακεδονικό»


Ο πυρήνας του Μακεδονικού προβλήματος είναι ο υποβόσκων αλυτρωτισμός του «μέρους» (των Σκοπίων) να οικειοποιηθεί το «όλον» (τη Μακεδονία). Αυτό συμβαίνει από το 1946 και τη συμμετοχή των Σκοπίων, ως ομόσπονδο κράτος, με την ονομασία "Δημοκρατία της Μακεδονίας" στην ομοσπονδιακή δομή της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το πρόβλημα επιτάθηκε με την ανεξαρτητοποίηση των Σκοπίων, το 1991, και τον συνταγματικό αυτοπροσδιορισμό τους ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και τη διεθνή αναγνώριση του εν λόγω κράτους, από τα πλείστα κράτη - μέλη του ΟΗΕ, με το συγκεκριμένο όνομα. Μοναδικός μοχλός πίεσης για την ελληνική κυβέρνηση παρέμεινε η παρεμπόδιση της ένταξης του κράτους των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, με τη συνταγματική ονομασία τους.

Η ελληνική πολιτική ηγεσία έθεσε, ομοφώνως, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, τις κατευθυντήριες γραμμές για έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό με τα Σκόπια, ενόψει των διαπραγματεύσεων που θα ακολουθούσαν, υπό τη μεσολάβηση του ειδικού αντιπροσώπου του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς:

1. Σύνθετη ονομασία με επιθετικό προσδιορισμό, με τη χρήση του όρου «Μακεδονία».

2. Χρήση του ονόματος erga omnes, δηλαδή για όλες τις χρήσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στις διεθνείς σχέσεις.

Στη βάση των ανωτέρω καταρτίστηκε η «Ενδιάμεση Συμφωνία» του 1995, η οποία καθόριζε, προσωρινώς, τις σχέσεις Ελλάδας - Σκοπίων, μέχρι τη συνολική συμφωνία.

Η δυσκολία της διαπραγματευτικής θέσης της ελληνικής πλευράς έγκειται στο γεγονός ότι σε όλα τα σύγχρονα συντάγματα στον κόσμο, πρωταρχικό και θεμελιώδες δικαίωμα των λαών είναι ο αυτοπροσδιορισμός (π.χ. το Σύνταγμα των ΗΠΑ αρχίζει: «We the people of the United States…», μτφ. «Εμείς ο λαός των Ηνωμένων Πολιτειών…») και όχι ο ετεροκαθορισμός, δηλαδή η επιβολή εκ των έξω. Συνεπώς, το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης ήταν να πεισθεί το κράτος των Σκοπίων να αυτοπροσδιορισθεί διαφορετικά από ό,τι τα τελευταία 72 χρόνια.

Σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση φέρνει μιαν κατ’ αρχή συμφωνία, με την οποία οι Σκοπιανοί αναλαμβάνουν την υποχρέωση να αυτοπροσδιορισθούν ως «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και να αφαιρέσουν κάθε αλυτρωτικό υπαινιγμό από το Σύνταγμά τους. Ο γεωγραφικός επιθετικός προσδιορισμός είναι, προφανώς, γεωγραφικά περιοριστικός, γι’ αυτό, τη δεκαετία του ’90, θεωρείτο καλύτερη επιλογή από τον χρονικό επιθετικό προσδιορισμό (π.χ. «Δημοκρατία της Νέας Μακεδονίας»). Με τη συγκεκριμένη ονομασία επιχειρείται να κλείσει οριστικά ο κύκλος της οικειοποίησης ολόκληρης της Μακεδονίας από τους Σκοπιανούς.

 Αδύνατα σημεία της συμφωνίας είναι η ιθαγένεια, που θα είναι πλέον «Μακεδόνας - Πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας» (αντί «Μακεδόνας» που ήταν μέχρι σήμερα) και η διατήρηση της ονομασίας της γλώσσας ως «μακεδονική», όπως αναγνωρίσθηκε με ψήφισμα του ΟΗΕ από το 1977, με την προσθήκη ότι ανήκει στην οικογένεια των νοτιοσλαβικών γλωσσών. Αντικειμενικώς, η συμφωνία βρίσκεται εντός του πλαισίου των «ομόφωνων κατευθυντήριων γραμμών», που έθεσε η ελληνική πολιτική ηγεσία, τη δεκαετία του ’90, με τις οποίες ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να διαφωνεί. Η μόνη εναλλακτική επιλογή, τη δεδομένη στιγμή, είναι η απόρριψη της συμφωνίας από τη Βουλή των Ελλήνων και η συνέχιση της χρήσης του ονόματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας», συνέχιση της οικειοποίησης του συνόλου της Μακεδονίας.

Τέλος, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η πραγματική εθνική απειλή δεν προέρχεται από τους βόρειους γείτονες της Ελλάδας. Εξάλλου, η Μακεδονία ήταν και θα είναι μέρος της ιστορικής συνέχειας του ελληνικού έθνους, με αδιάσειστο επιχείρημα αυτό που καθόρισε ο κορυφαίος εθνικός ιστοριογράφος Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος, την αδιάλειπτη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Η πραγματική εθνική απειλή προέρχεται από την Τουρκία και τις πολύ συγκεκριμένες εδαφικές και θαλάσσιες διεκδικήσεις της, στο τόξο Θράκη - Αιγαίο - Κύπρος.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ανθεκτικότητα Ερντογάν

«Δεν ονειρεύτηκα ποτέ ότι θα γίνω πολιτικός. Ούτε ξέρω αν θα γίνω ποτέ.»

Ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής για την ανάγκη αξιολόγησης της ισχυριζόμενης ανηλικότητας αιτητών ασύλου