Η έωλη απειλή της προσάρτησης


Ένας από τους λόγους που επικαλέστηκε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, για να αποδεχθεί τον τουρκικό οδικό χάρτη και να συνάψει τη Συμφωνία του Δείπνου, ήταν η έωλη απειλή της προσάρτησης των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Το θέμα επανέφερε ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, μερικές μέρες αργότερα, στο μνημόσυνο του αειμνήστου πρώην Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, διαστρεβλώνοντας τα λόγια του αναπληρωτή καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, κ. Άγγελου Συρίγου.

Είναι φανερό ότι στο δρόμο προς το δημοψήφισμα, ένα από τα "δυνατά χαρτιά" καλλιέργειας φόβου θα είναι ότι, σε περίπτωση απόρριψης της συμφωνίας, θα αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο η Τουρκία να προχωρήσει, μονομερώς, σε προσάρτηση των κατεχομένων. Μια απειλή, όμως, που στερείται τόσο τεκμηρίωσης όσον αφορά τον τρόπο υλοποίησης, όσο και αιτιολόγησης των τουρκικών και τουρκοκυπριακών στοχεύσεων που θα εξυπηρετούσε μια τέτοια (έκνομη) επιλογή.

Αν, λοιπόν, η Τουρκία αποφασίσει να προβεί σε προσάρτηση των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα πρέπει, προηγουμένως, να έχει εγκαταλείψει, οριστικώς, τον κορυφαίο στρατηγικό στόχο ένταξης στην ΕΕ (ή άλλης σύνδεσης με την ΕΕ). Η ΕΕ δεν θα μπορέσει να ανεχθεί μια τέτοια συμπεριφορά, μετά και τη δυναμική της αντίδραση στην περίπτωση της Κριμαίας. Η αντίδραση της ΕΕ, σε πιθανή προσάρτηση, δεν πρέπει να συγκρίνεται με την ασθενική αντίδραση στην τουρκική κατοχή των συγκεκριμένων εδαφών, γιατί εν αντιθέσει με το τελευταίο που είναι ένα πρόβλημα το οποίο προϋπήρχε και το «κληρονόμησε» με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στους κόλπους της, η προσάρτηση θα είναι ένα παράνομο γεγονός που θα επισυμβεί σε ένα εν ενεργεία κράτος μέλος.

Με την προσάρτηση, η Άγκυρα θα πρέπει να επιδιώξει τον αποχαρακτηρισμό των συγκεκριμένων εδαφών, που σήμερα αποτελούν εδάφη της ΕΕ και τα οποία αναφέρονται στη Συνθήκη για την ΕΕ (άρθρο 52), στη Συνθήκη για τη Λειτουργία της ΕΕ (άρθρο 355 β, όπου εξαιρούνται μόνον οι περιοχές των βρετανικών βάσεων) και στη Συνθήκη Προσχώρησης, με την ειδική αναφορά στο ενσωματωμένο Πρωτόκολλο 10, για αναστολή της εφαρμογής της ενωσιακής νομοθεσίας στις κατεχόμενες περιοχές. Για τον αποχαρακτηρισμό τους, λοιπόν, θα απαιτηθεί τροποποίηση των ανωτέρω συνθηκών, οι οποίες αποτελούν πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ, γεγονός που (σύμφωνα με το άρθρο 48 παρ. 4 εδ. β’ της Συνθήκης για την ΕΕ) χρειάζεται έγκριση από όλα τα κοινοβούλια των κρατών - μελών της ΕΕ. Συνεπώς, οποιαδήποτε προσπάθεια προσάρτησης και συνακόλουθα αποχαρακτηρισμού των κατεχομένων, θα μπλοκαριστεί (τουλάχιστον) από τα κοινοβούλια Ελλάδας και Κύπρου.

Αν, τώρα, υποθέσουμε ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για το κόστος της εκτροπής από την ενταξιακή της πορεία και αποφασίσει να προχωρήσει σε προσάρτηση των κατεχομένων, τότε εγκαταλείπει, οριστικώς, ένα δεύτερο στρατηγικό στόχο, που είναι ο πλήρης έλεγχος της Κύπρου, μέσω ενός μηχανισμού διαρκούς εκβιασμού. Ο μηχανισμός αυτός θα θεμελιωθεί πάνω σε συγκεκριμένες πρόνοιες της -υπό διαμόρφωση- διευθέτησης και οι οποίες αποτελούν «κόκκινες γραμμές» για την Τουρκία, όπως είναι η διατήρηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων, η παραμονή τουρκικών στρατευμάτων, η εκ περιτροπής Προεδρία και τα βέτο σε όλους τους ομοσπονδιακούς θεσμούς. Ο ίδιος ο κ. Ακιντζί, σε συνέντευξή του στο Αλ Τζαζίρα, αποκάλυψε ότι χρειάζονται τις εγγυήσεις, έτσι ώστε να διασφαλίσουν τη διοχέτευση του κυπριακού φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, κάνοντας ξεκάθαρο ότι επιθυμούν μια διευθέτηση στο Κυπριακό που θα καθιστά πάντοτε μοναδική επιλογή τη βούληση της Τουρκίας. 

Τέλος, σε περίπτωση προσάρτησης των κατεχομένων από την Τουρκία, οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι Τουρκοκύπριοι, οι οποίοι θα βρεθούν ενώπιον του ενδεχόμενου να απολέσουν την ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη. Μια ιδιότητα με πολλά προνόμια, που απολαμβάνουν, αποκλειστικά και μόνο, λόγω της ιδιότητάς τους ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τα ανωτέρω καθιστούν την προσάρτηση εξαιρετικά δύσκολο και απομακρυσμένο σενάριο για την Τουρκία. Γι’ αυτό, η επίκληση της προσάρτησης, ως εργαλείο εκφοβισμού, με σκοπό την αποδοχή μιας διευθέτησης που θα προσφέρει στην Τουρκία πολλαπλάσια οφέλη, είναι εντελώς ανίσχυρη.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Σωστές διαπιστώσεις...αν κοιτάξουμε ΜΙΣΟ βήμα πιο πέρα θα δούμε πως στόχος της Τουρκίας (ΚΑΙ του Ακκιντζί) είναι η αναγνώριση "ΤΔΒΚ" και όχι η "ΝΟΔτΚ" . H στάση και τα βήματα πριν τη Γενευη αυτό δείχνουν - πάμε είτε σε μία συμφωνία που οι Ε/Κ θα πουν οχι άρα οι Τ/Κ δικαιωματικά θα ζητήσουν (και θα πάρουν) περισσότερη αρση της απομόνωσης ή πάμε σε ναυάγιο και αναζήτηση ΑΛΛΩΝ λύσεων αφού η ΔΔΟ έχει αποτύχει (μας το είπε ΚΑΘΑΡΑ ο Μουσταφά) και για τους Τ/Κ οι άλλες λύσεις δεν είναι προσάρτηση αλλά 2 κράτη ή συνομοσπονδία (χαλαρή ομοσπονδία την έλεγε κάπουτε ο Αναστασιάδης) - και τα μισά χαρακτηρισικά της "κρατικής οντώτητας" των Τ/Κ τα έχουμε ΗΔΗ ώσει στον Ακκιντζί στην αφελή προσπάθεια να τον καλοπιάσουμε για "να μπεί" στη Νέα Ομόσνδη Δημοκρατία της Κύπρου... οι τις Ηνωμένες Πολιτείες της Κύπρου (2 πολιτείες που θα ενωθούν...)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ανθεκτικότητα Ερντογάν

«Δεν ονειρεύτηκα ποτέ ότι θα γίνω πολιτικός. Ούτε ξέρω αν θα γίνω ποτέ.»

Ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής για την ανάγκη αξιολόγησης της ισχυριζόμενης ανηλικότητας αιτητών ασύλου