«Σαν το ψηλό βουνό…»

Σε μία λιτή εκδήλωση, που διοργάνωσε η φοιτητική παράταξη Αναγέννηση Αθήνας, τον Απρίλιο του 2009, τέσσερις μόλις μήνες μετά το θάνατο του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, ο διακεκριμένος Ελλαδίτης δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είπε το εξής προφητικό: «Όσο απομακρυνόμαστε ημερολογιακά από το θάνατό του, τόσο θα κατανοούμε καλύτερα την προσφορά αυτής της τεράστιας προσωπικότητας για την Κύπρο και τον Ελληνισμό γενικότερα». Για να τον παρομοιάσει, μετά, μ’ ένα ψηλό βουνό, που όσο είσαι στις παρυφές του, δεν αντιλαμβάνεσαι το ύψος του. Όσο, όμως, απομακρύνεσαι από τη σκιά του, τόσο ψηλότερο και επιβλητικότερο ορθώνεται μπροστά σου.

Δύο χρόνια μετά: Αφού έχουμε δοκιμάσει την πολυδιαφημιζόμενη συνταγή του «προέδρου λύσης», που τελικώς αποδείχθηκε συνταγή πλήρους υποταγής. Έχουμε εμπιστευτεί την πλεονασματική οικονομία μας στα χέρια ανειδίκευτων, μαθητευόμενων μάγων, οι οποίοι, ακόμα, νοσταλγούν το οικονομικό μοντέλο που στάλθηκε στο πυρ το εξώτερον από τους ίδιους τους διοικουμένους του. Δώσαμε τα κλειδιά της δημόσιας υπηρεσίας σε καριερίστες ρουσφετολόγους, που ανήγαγαν τα μέλη του ΑΚΕΛ σε Άρεια φυλή. Τώρα, νοσταλγούμε αυτόν που δεν ενέδωσε στου Αρταξέρξη τη σατραπεία, που δεν κολακεύτηκε από όσους ευνοϊκά τον έβαλαν στην «αυλή» τους. Αυτόν που η ψυχή του ζητούσε τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε. Αυτόν που δεν βολεύτηκε με λιγότερο ουρανό, που μέχρι την τελευταία του πνοή υπερασπίστηκε αυτές τις πέτρες που δεν βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα. Αυτόν που πίστεψε ότι ο λαός του δεν βολεύεται παρά μόνο στον ήλιο. Αυτόν που τη Μεγάλη Τετάρτη του 2004 δεν βολεύτηκε παρά μόνο στο δίκιο. Αυτόν που δεν μας πρόδωσε, αλλά τον προδώσαμε εμείς… Δυστυχείς! Παρηγοριά μόνη μας έμεινε να λέμε, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίμε.

«Έφυγε» ο Τάσσος Παπαδόπουλος. «Πέταξε» η ψυχή του. Όσοι, όμως, μαζεύουν τα σύνεργα του «τσιμεντώματος» πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν «ξεγίνονται οι ψυχές». «Δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ, δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι». Θα 'ρθει η ώρα που θα (ξανα)σηκωθούμε ψηλότερα. Και τότε θα δικαιωθεί το βροντερό «ΟΧΙ» του Τάσσου Παπαδόπουλου. Εκείνο το «ΟΧΙ» που ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης του Ελληνισμού, Μίκης Θεοδωράκης, δικαίως χαρακτήρισε «ισότιμο με τα μεγάλα ΟΧΙ των Ελλήνων». Εκείνο το «ΟΧΙ» που δεν το επανέλαβε η ηχώ, γιατί ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει…