«Δεν ονειρεύτηκα ποτέ ότι θα γίνω πολιτικός. Ούτε ξέρω αν θα γίνω ποτέ.»

Συνέντευξη στην Εφημερίδα «Αλήθεια» και τον Ανδρέα Κούνιο

Χρίστος Σενέκης. Βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος. Καθώς θυμάμαι τις επισκέψεις μου στους προσφυγικούς συνοικισμούς, ειδικά στο Δασάκι της Άχνας, η συγκίνηση με μουσκεύει σαν βροχή, μα δεν με πειράζει. Ξέρω, ή μάλλον υποθέτω ότι κάπου εκεί βρίσκεται (και) ο Χρίστος. Ένα υπερβολικά ανήσυχο παιδί, όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του, αεικίνητο, με μελαγχολικά αλλά γεμάτα ελπίδα μάτια. Τώρα, πενήντα σχεδόν χρόνια μετά, αισθάνομαι μια άλλου είδους συγκίνηση, καθώς ο Χρίστος Σενέκης προσθέτει στη συντροφιά μας κολοσσούς του πνεύματος, πρόσωπα που, για εμένα, αποτελούν την πραγματική Ελλάδα: Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Νταλάρας, Αρβελέρ, Ξαρχάκος, Γκάτσος, Ελύτης, Νάνος Βαλαωρίτης, Κυριάκος Χαραλαμπίδης, ακόμα και ο Μπέζος ο οποίος, σε κάθε ευκαιρία, βαράει την αποβλάκωση κατακούτελα. Θυμάμαι, επίσης, τις επικές αναμετρήσεις του Εθνικού Άχνας με την Ομόνοια του χωριού μου, τον Στομή, τον Τσαππή, τον Θεοδόση, τον Φιλίππου, τον Γερμανό, τον Σκάγια και, φυσικά, θυμάμαι και τον υπέροχο πατέρα του, τον Κώστα Σενέκη, που τον γνώρισα σ' εκείνους τους χαλεπούς καιρούς και που θαύμασα τη λεβεντιά του, εσωτερική και εξωτερική, αλλά και την ντομπροσύνη του.

Μια χριστουγεννιάτικη, λοιπόν, συνέντευξη που αναδεικνύει το άλλο πρόσωπο, και το βάθος εννοείται, ενός νέου ηλικιακά πολιτικού. Κλείνοντας τον υπολογιστή, ανέβηκα στο αμάξι του φίλου μου, του Φουλή, ήταν Σεπτέμβριος τού 1974, πήγαμε να συναντήσουμε τον Πανίκο Πέτσα και τον Ανδρέα Καουρή, και η φωνή του Νταλάρα καρφωνόταν σαν μαχαίρι στις καρδιές μας: «Σε ποια πέτρα, σε ποιο χώμα, να ριζώσεις τώρα πια, κι απ' τον θάνατο ακόμα, πιο πικρή είσαι προσφυγιά». Γυρίζοντας, ωστόσο, στο σήμερα, αφέθηκα στη βελούδινη φωνή του Βιολάρη και, παράξενο πράγμα, η ίδια βροχή με μούσκεψε όπως και τότε: «Η Παναγιά τα πέλαγα κρατούσε στην ποδιά της, τη Σίκινο, την Αμοργό και τ' άλλα τα παιδιά της».

Πώς θα χαρακτήριζες τα παιδικά σου χρόνια, με μια λέξη; 

Ευλογημένα, γιατί με θυσίες και στερήσεις των γονιών μας είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και τα οποία δεν ήταν δεδομένα για παιδιά που γεννιούνταν στις παράγκες της προσφυγιάς. 

Με δύο λέξεις; 

Ευλογημένα, αλλά ταυτόχρονα και οργισμένα, γιατί μεγαλώσαμε βιώνοντας το άδικο και το «γιατί» του ξεριζωμού. 

Ήσουν παιδί ήσυχο ή ανήσυχο;

Θα έλεγα υπερβολικά ανήσυχο. 

Ποια εικόνα εκείνων των χρόνων δεν θα ξεχάσεις ποτέ; 

Τη σειρά για να πάρουμε συσσίτιο στο λυόμενο δημοτικό σχολείο στον προσφυγικό συνοικισμό Δάσους Άχνας. 

Ανήκες στα παιδιά που βιάζονταν να μεγαλώσουν; 

Δυστυχώς, όπως όλα τα παιδιά, έτσι κι εγώ βιαζόμουν να μεγαλώσω, ψάχνοντας, πρωτίστως, την ανεξαρτητοποίηση. 

Και τώρα ανήκεις στους μεγάλους που μετάνιωσαν επειδή βιάζονταν να μεγαλώσουν; 

Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα ότι η ανεξαρτητοποίηση, που έψαχνα, ήταν η ασφάλεια του να έχουν άλλοι την έγνοια του δικού μου ευ ζην. 

Ποιος ήταν ο πρώτος σου χάρτινος ήρωας; 

Στους προσφυγικούς καταυλισμούς δεν έφταναν εύκολα χάρτινοι ήρωες. Πιθανό να ήταν μια «πολυτέλεια» μπροστά στις άμεσες ανάγκες που υπήρχαν. 

Ο πρώτος τηλεοπτικός; 

Ο «καλός μας άνθρωπος» Θανάσης Βέγγος. 

Ο πρώτος κινηματογραφικός; 

Ο Robert De Niro. Και σήμερα; 

Πού συναντάς τους ήρωες και εναντίον τίνος αγωνίζονται; 

Οι σύγχρονοι ήρωες βρίσκονται στους χώρους εργασίας, όπου συνετοί γονείς κάνουν αγώνα για να προσφέρουν το καλύτερο που μπορούν στα παιδιά τους. Αγωνίζονται εναντίον των πληθωριστικών πιέσεων και πολλές φορές λανθασμένων πολιτικών αποφάσεων. Κατά την περίοδο της πανδημίας διαπιστώσαμε ότι οι σύγχρονοι ήρωες είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές στα κρατικά νοσηλευτήρια, που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του κορωνοϊού. Μικρούς ήρωες συναντάμε στο Μακάριο Νοσοκομείο και μεγαλύτερους ήρωες στις ΜΕΔ και σε μονάδες χημειοθεραπείας, αιμοκαθάρσης και σε άλλες μονάδες θεραπείας σοβαρών ασθενειών. 

Ποιος είναι μελωδικότερος ήχος που έχεις ακούσει; 

Το βαλς των χαμένων ονείρων, του Μάνου Χατζιδάκι. 

Ο ασχημότερος ήχος; 

Των σειρήνων… 

Και η ομορφότερη εικόνα; 

Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης. 

Η πιο άσχημη εικόνα; 

Η εικόνα - σύμβολο με τους πέντε αιχμαλώτους και μετέπειτα αγνοούμενους στο Τζάος. 

Εάν σε παρακαλούσα να προσθέσεις στη συντροφιά μας πέντε πρόσωπα που δεν βρίσκονται εν ζωή, ποια θα ήταν αυτά; 

Θα ήταν μοναδική πνευματική ευκαιρία να μπορούσαμε να βρεθούμε, με κάποιο μαγικό τρόπο, στο τραπέζι των Γκάτσου και Χατζιδάκι στου Φλόκα ή στο GB Corner. Εκεί όπου τους επισκέπτονταν σχεδόν καθημερινά ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Νάνος Βαλαωρίτης και άλλοι. Και έστω για λίγο να απολαύσουμε τη θαυμαστή άυλη Ελλάδα, που πιθανόν να εξέπνευσε μαζί με αυτούς. 

 

Κι αν σε παρακαλούσα να προσθέσεις και πέντε πρόσωπα που βρίσκονται εν ζωή; 

Τον Σταύρο Ξαρχάκο (εκλεκτό μέλος της παρέας των Γκάτσου και Χατζιδάκι), τον Γιώργο Νταλάρα, την Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, τον Γιάννη Μπέζο και τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη. 

Με τι γελάς συνήθως; 

Με έξυπνα αστεία και πειράγματα. 

Και με τι δακρύζεις; 

Με πραγματικές ιστορίες που επιβεβαιώνουν τις υπεράνθρωπες φυσικές, πνευματικές και κυρίως ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου. 

Σε περίπτωση που έμπαινες σε μια μηχανή του χρόνου, σε ποια ιστορική περίοδο θα σταματούσες; 

Στην περίοδο του Διαφωτισμού, εκεί όπου ο πνευματικός άνθρωπος αποτίναξε τα δεσμά των δεισιδαιμονιών και αναζήτησε την αλήθεια στον ορθολογισμό και τις επιστήμες. 

Το αγαπημένο σου μάθημα στο σχολείο ήταν η Ιστορία; 

Όχι, τα Μαθηματικά. Μετά το σχολείο αγάπησα την Ιστορία… 

Τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις το χαμόγελο ενός παιδιού; 

Ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα… 

Τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις τις ρυτίδες ενός γέροντα; 

Ότι η σοφία έχει το κόστος της… 

Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου; 

Με καλούς φίλους, με ένα καλό βιβλίο, παίζοντας σκάκι (δυστυχώς) στο διαδίκτυο. 

Αυτό ονειρευόσουν να γίνεις; Πολιτικός; 

Δεν ονειρεύτηκα ποτέ ότι θα γίνω πολιτικός. Ούτε ξέρω αν θα γίνω ποτέ… 

Τελικά, στη ζωή γινόμαστε αυτό που ονειρευόμαστε ή άλλοι αποφασίζουν εκ μέρους μας; 

Πιστεύω ότι γινόμαστε αυτό που μας επιτρέπουν οι συνθήκες και οι περιστάσεις. Συνεπώς, αν κάνουμε αυτό που ονειρευτήκαμε είναι πολλές φορές συγκυριακό. Σε μια ιδανική πολιτεία θα έπρεπε να γινόμαστε αυτό που γνωρίζουμε να κάνουμε καλύτερα. 

Τι σε ενοχλεί πιο πολύ απ’ όσα βλέπεις στον κόσμο; 

Η αδικία, τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά, η διαφθορά και η διαπλοκή σε όλα τα επίπεδα, ο ωχαδερφισμός και η παραίτηση. 

Υπάρχει κάτι που σε κάνει να αισιοδοξείς, να ελπίζεις; 

Η δαρβινική θεωρία… 

Τι είναι, για εσένα η Άχνα; 

Ο προορισμός… 

Το Δασάκι της Άχνας; 

Το αντίσκηνο, η παράγκα, το λυόμενο δημοτικό σχολείο, το καταφύγιο που στέγασε τον πόνο του ξεριζωμού και η μήτρα που αναγέννησε την ελπίδα και την προοπτική.

Κυριακή, 24 Δεκεμβρίου 2023