Πανηγυρικός λόγος για την επέτειο της έναρξης του Αγώνα της ΕΟΚΑ


Ελληνίδες, Έλληνες,


Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 31ης Μαρτίου προς 1η Απριλίου 1955, στη Λευκωσία η ομάδα του Δράκου ανατινάσσει τμήμα του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος.

Ταυτόχρονα ανατινάσσονται κτίρια της Αρχιγραμματείας.

Στη Δεκέλεια, η ομάδα Αυξεντίου χτυπά τις Βρετανικές Βάσεις.

Εκρήξεις δονούν την Αμμόχωστο, τη Λεμεσό, τη Λάρνακα, την επισταθμία Επισκοπής.


Και ο Μόδεστος Παντελή υπογράφει με τη θυσία του την έναρξη του λαμπρότερου αγώνα της ιδιαίτερης πατρίδας μας, του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 55-59, για την αποτίναξη του βρετανικού αποικιακού ζυγού και την ενάσκηση του αναφαίρετου δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών.


Με το πρώτο φως της 1ης Απριλίου 1955 κυκλοφορεί η προκήρυξη του Αρχικού Διγενή:

«Με τη βοήθεια του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού και με τη βοήθεια των Κυπρίων, ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΙΝΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΖΥΓΟΥ, με σύνθημα εκείνο, το οποίο μας κατέλειπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: «Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ».

 

Προηγήθηκε ο όρκος της Φανερωμένης στις 22 Αυγούστου 1954 από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο:

«Υπό τους ιερούς αυτούς θόλους ας δώσωμεν σήμερον τον άγιον όρκον: Θα παραμείνομεν πιστοί έως θανάτου εις το εθνικόν μας αίτημα. Άνευ υποχωρήσεων. Άνευ παραχωρήσεων. Άνευ συναλλαγών. Θα περιφρονήσωμεν την βίαν και τυραννίαν. Με θάρρος θα υψώσωμεν το ηθικόν παράστημά μας υπεράνω των μικρών και εφήμερων κωλυμάτων, εν και μόνον επιδιώκοντες, εις εν και μόνον αποβλέποντες τέρμα, την Ένωσιν και μόνον την Ένωσιν.»

 

Ένωσιν και μόνον Ένωσιν με τον εθνικό κορμό, όπως τον όρισε ο Ιωάννης Καποδίστριας στις διαβουλεύσεις για τα όρια του νεότευκτου ελληνικού κράτους:

«Τα όρια της Ελλάδας, από τεσσάρων μεν αιώνων διεγράφησαν από δικαιώματα, τα οποία ούτε ο χρόνος, ούτε οι μεγάλες συμφορές κατόρθωσαν να διαγράψουν, διεγράφησαν δε από το 1821 με το αίμα που χύθηκε στις σφαγές των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών, του Μεσολογγίου και στις πολυάριθμες ναυμαχίες και μάχες, στις οποίες δοξάστηκε το γενναίο τούτο έθνος.»

 

Και «δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ, δεν χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι…»

Και φρόντισε γι’ αυτό ο Χόπκινσον με το «ουδέποτε η Κύπρος θα μπορούσε να τύχει αυτοδιάθεσης».

 

«Οι φίλοι του άλλου πολέμου» στρεψοδίκησαν και τα αμούστακα παιδιά της Κύπρου, των Ακριτών εγγόνια, στήνουνε χορό στα μαρμαρένια αλώνια.

 

Οι Άγγλοι τα χάνουν. Αντιδρούν βίαια. Εφαρμόζουν σκληρά μέτρα για να τρομοκρατήσουν τους εξεγερμένους. Εμπλέκουν το τουρκικό στοιχείο, που το στρέφουν εναντίον των Ελλήνων του νησιού.

 

Όμως, η σκυτάλη του χρέους ερχόταν δια μέσου των αιώνων. Από τον Λεωνίδα, τους ήρωες του ’21, τους μακεδονομάχους, τους ήρωες του ’40.

 

Και είχε ήδη παραδοθεί στον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Κυριάκο Μάτση, τον Καραολή, τον Μούσκο, τον Ζάκο, τον Παλληκαρίδη, τον Πίττα, τον Δράκο, τους αδερφούς Ανδρέα και Γεώργιο Κάρυους.

 

Βαριά η κληρονομιά. Αλλά, οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ ήταν αποφασισμένοι να φανούν αντάξιοι των ενδοξότερων αγώνων του Έθνους.

 

Ούτε τα απάνθρωπα βασανιστήρια στα κολαστήρια της Κοκκινοτριμιθιάς, της Πύλας και του Πολεμίου, ούτε οι φρικτές εκτελέσεις δια απαγχονισμού θα κάμψουν το φρόνημα του λαού.

 

Πρώτοι ανεβαίνουν στο ικρίωμα της αγχόνης οι αγωνιστές Καραολής και Δημητρίου, στις 10 Μαΐου 1956.

 

Την προηγούμενη μέρα, Τετάρτη του Πάσχα, στην Αθήνα χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Ομονοίας για να καταδικάσουν τα σκληρά μέτρα του άγγλου κυβερνήτη Χάρντινγκ και τον προγραμματισμένο για την επόμενη μέρα απαγχονισμό των δύο Κυπρίων αγωνιστών.

 

Μετά το πέρας του συλλαλητηρίου, οι συγκεντρωμένοι θέλησαν να οδεύσουν προς τη Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι. Η Αστυνομία τούς εμπόδισε, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ταραχές. Τα επεισόδια γενικεύτηκαν με τα όργανα της τάξης να ανοίγουν πυρ κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρεις διαδηλωτές:

Ο Ευάγγελος Γεροντής (28 ετών), ο Ιωάννης Κωνσταντόπουλος (21 ετών) και ο Φραγκίσκος Νικολάου (23 ετών), καθώς και ένας αστυφύλακας, ο Κώστας Γιαννακούρης. Στα νοσοκομεία μεταφέρθηκαν 265 τραυματίες.

 

Πάνδημος πλέον ο ελληνισμός στηρίζει με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία τον αγώνα των υπόδουλων Κυπρίων για ελευθερία και αυτοδιάθεση.

 

Ακολουθούν στην αγχόνη οι Ζάκος, Μιχαήλ και Πατάτσος, στις 9 Αυγούστου 1956.

 

Ο δεύτερος τριπλός απαγχονισμός θα λάβει χώρα στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 με τους Μαυρομμάτη, Παναγίδη και Κουτσόφτα.

 

Τελευταίος θα ανέβει στο ικρίωμα της αγχόνης, του λεγόμενου πολιτισμένου βρετανικού στέμματος, ο 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης, στις 14 Μαρτίου 1957.

 

Κορυφαίες στιγμές της τετράχρονης εποποιίας της ΕΟΚΑ ήταν:

 

1) Το λεωνίδιο «μολών λαβέ», που ο Γρηγόρης Αυξεντίου ανέσυρε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, για να γίνει «μια χούφτα στάχτη, παρά γονατισμένος», για να αναγνωριστεί από τις «χοντρές ελληνικές κοκάλες του κι από κείνο το χρυσό κωνσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του και στον κόρφο του κόσμου».

Σ' εκείνο το κρησφύγετο, σ' εκείνη «τη σπηλιά που το στόμιό της βλέπει ολόισα τον ήλιο», σύσσωμος ο κυπριακός Ελληνισμός θα μεταλαμβάνει αενάως αρετή. Εξάλλου, «η αρετή μας είναι η αμοιβαία μας χρησιμότητα».

 

2) Η απάντηση του Κυριάκου Μάτση στον στρατηγό Χάρτινγκ «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής» και η μετέπειτα θυσία του στο Δίκωμο, στις 19 Νοεμβρίου 1958, κάνοντας πράξη την προσφώνηση προς τους συμμαθητές του μερικά χρόνια νωρίτερα ότι «αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη».

 

3) Η θρυλική μάχη στον αχυρώνα του Λιοπετρίου, όπου ο Αντρέας Κάρυος, ο Ηλίας Παπακυριακού, ο Φώτης Πίττας και ο Χρίστος Σαμάρας υπογράφουν με τη θυσία τους το Έπος του 55-59, μετατρέποντας τον άσημο αχυρώνα του Παναγιώτη Καλλή σε νέο Χάνι της Γραβιάς.

 

Ελληνίδες, Έλληνες,

 

Μιλώντας κανείς για τον αγώνα της ΕΟΚΑ 55-59 στην ηρωοτόκο κοινότητα του Αυγόρου δεν μπορεί να μην αναφερθεί ιδιαιτέρως στην ηρωομάνα Φλουρέντζα Κάρυου, που κάθε σαράντα τζι έναν γιον εδίαν εις την πατρίδα.

 

Ο Στίβεν Πρέσσφιλντ στο βιβλίο του «Οι Πύλες της Φωτιάς» παρουσιάζει τον Λεωνίδα να εξηγεί στην σπαρτιάτισσα Παράλεια γιατί συμπεριέλαβε στους Τριακοσίους και τον γιο της (Αλέξανδρο) και τον σύζυγο της (Ολύμπιο), ξέροντας ότι στις Θερμοπύλες τους περίμενε μόνο ο θάνατος:

«Όταν τελειώσει η μάχη, όταν οι Τριακόσιοι πεθάνουν, όλη η Ελλάδα θα στρέψει το βλέμμα στους Σπαρτιάτες να δει πως το πήραν.

Αλλά και οι Σπαρτιάτες σε ποιους θα στρέψουν το βλέμμα;

Σε σένα και στις άλλες συζύγους και μητέρες, αδελφές και θυγατέρες των πεσόντων.

Αν δουν τις καρδιές σας ρημαγμένες και τσακισμένες από τη θλίψη, θα σπάσουν κι αυτοί. Και μαζί μ' αυτούς θα σπάσει κι όλη η Ελλάδα.

Μα, αν αντέξετε χωρίς να χύσετε δάκρυ, όχι μόνο τον θάνατο υπομένοντας, αλλά και αντιμετωπίζοντας με περιφρόνηση την αγωνία του και αγκαλιάζοντας την τιμή που περικλείει στην πραγματικότητα, τότε η Σπάρτη θα κρατήσει. Και όλη η Ελλάδα μαζί της.

Γιατί διάλεξα εσένα, κυρά, γι' αυτή τη φοβερή δοκιμασία; Εσένα και τις αδελφές σου των Τριακοσίων;

Επειδή μπορείτε. Εσύ και οι αδελφές σου των Τριακοσίων είστε τώρα οι μητέρες όλης της Ελλάδας, μα και της ίδιας της Λευτεριάς.»

 

Ο παραλληλισμός της Φλουρέντζας Κάρυου με την σπαρτιάτισσα Παράλεια είναι αναπόδραστος.

 

Πέραν από τη θυσία του Αντρέα Κάρυου στον αχυρώνα του Λιοπετρίου και του Γεώργιου Κάρυου μετά από σοβαρό τραυματισμό σε συμπλοκή με Άγγλους στον Αστρομερίτη, το βαρύ τίμημα της κοινότητας του Αυγόρου συμπληρώνουν η Λουκία Παπαγεωργίου Λαουτάρη και ο Παναγής Ζαχαρία, που έπεσαν από σφαίρες Άγγλων στη «Μάχη της Πλατείας» στις 5 Ιουλίου 1958.

 

Ελληνίδες, Έλληνες,

 

Χωρίς καμία υπερβολή ο απαράμιλλος ηρωισμός και η αυτοθυσία των αγωνιστών της λιλιπούτειας Κύπρου απέναντι στην μέχρι τότε άτρωτη σιδερόφρακτη βρετανική αποικιοκρατική δύναμη προκάλεσαν τον θαυμασμό ολόκληρου του κόσμου.

 

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η βρετανική αποικιοκρατία αρχίζει πλέον να σείεται συθέμελα.

 

Τα κατορθώματα των Ελλήνων της Κύπρου μεταφέρονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και μετατρέπονται σε επαναστατικά, αντιαποικιακά κύματα, τα οποία θα σημάνουν την αρχή του τέλους της καταδυνάστευσης των λαών από το βρετανικό στέμμα.

 

Το νέο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα αποτελέσει το πολυτιμότερο κληροδότημα των ηρώων της ΕΟΚΑ προς τις επόμενες γενιές. Ένα κράτος που τις δεκαετίες που ακολούθησαν αποδείχθηκε και αποδεικνύεται το ανθεκτικότερο οχυρό για την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού.

 

Υιοθετώντας, λοιπόν, τη θουκυδίδεια προτροπή ότι οι ήρωες θα πρέπει να τιμούνται με έργα και όχι λόγια, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι απέναντι στον ηρωισμό και την αυτοθυσία των αγωνιστών του 55-59, σήμερα έχουμε να αντιτάξουμε μόνο λειψές προσπάθειες για απελευθέρωση και απαλλαγή της πατρίδας μας από την τουρκική κατοχή, λειψές προσπάθειες για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους δικαίου.

 

Γι’ αυτό, η άοκνη προσπάθεια επίτευξης μιας αξιοπρεπούς συμφωνίας συνολικής διευθέτησης του Κυπριακού, που θα απαλλάσσει την πατρίδα μας από τα κατοχικά στρατεύματα, θα καταργεί τις αναχρονιστικές εγγυήσεις, θα κατοχυρώνει τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες και θα δημιουργεί ένα κράτος ασφάλειας και ευημερίας για όλους είναι η μοναδική οδός εκπλήρωσης του δικού μας χρέους απέναντι στους ήρωες της ΕΟΚΑ 55-59 και απέναντι στις γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς.

 

Σας ευχαριστώ!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ανθεκτικότητα Ερντογάν

«Δεν ονειρεύτηκα ποτέ ότι θα γίνω πολιτικός. Ούτε ξέρω αν θα γίνω ποτέ.»

Ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής για την ανάγκη αξιολόγησης της ισχυριζόμενης ανηλικότητας αιτητών ασύλου