Ένας χρόνος από το θάνατο του Στρατηγού μας
Στις 6 Νοεμβρίου του 2006 άφησε την τελευταία του πνοή ο στρατηγός Δημήτριος Ματαφιάς, στο στρατιωτικό νοσοκομείο Νίμιτς της Αθήνας, όπου νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες χτυπημένος από λευχαιμία.
Αυτό που όλοι γνωρίζουν, ειδικά όσοι υπηρέτησαν υπό τις διαταγές του στρατηγού Ματαφιά, είναι ότι αποτέλεσε τον αναμορφωτή της Εθνικής Φρουράς στη μετά 74 εποχή. Ήταν ο στρατηγός, που κατά τους 13 μήνες (1985 – 1986) στους οποίους διετέλεσε αρχηγός, κατάφερε να ξαναφέρει την περηφάνια και τη λεβεντιά στους νέους της Κύπρου.
Τους νέους της Κύπρου που τόσο αγάπησε και πίστεψε. Όπως ο ίδιος είπε στην άσκηση Νικηφόρος του 85: «Αυτοί οι νέοι θα είναι οι αυριανοί ηγέτες του τόπου. Δεν έχουν καμιάν άλλη εκλογή, παρά να διαφεντέψουν αυτήν την πατρίδα κι αν χρειαστεί να δώσουν το αίμα τους...».
Για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου θα μείνει το τηλεφώνημα που πήρα από την Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου 2006 από την κόρη του στρατηγού, την κυρία Έφη Μάταφια. Με φωνή που μαρτυρούσε θλίψη για την απώλεια του πατέρα της, η κόρη του στρατηγού μού ανέφερε: «Όπως θα γνωρίζεις, επιθυμία του πατέρα μου είναι να ταφεί στη Κύπρο («εδώ, στη άκρη του αρχιπελάγους», όπως ο ίδιος έλεγε). Επιθυμία του πατέρα μου είναι επίσης, κατά την κηδεία, αντί στεφάνων να γίνονται εισφορές στη ΠΟΦΕΝ». Δεν ήξερα τι να πω, πως να αντιδράσω...
Ένα χρόνο μετά, καταλαβαίνω πoια είναι η ειδοποιός διαφορά ενός ηγέτη από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς. Είναι η συνέπεια λόγων και πράξεων. Ακόμα και μεταθάνατον...
Αυτό που όλοι γνωρίζουν, ειδικά όσοι υπηρέτησαν υπό τις διαταγές του στρατηγού Ματαφιά, είναι ότι αποτέλεσε τον αναμορφωτή της Εθνικής Φρουράς στη μετά 74 εποχή. Ήταν ο στρατηγός, που κατά τους 13 μήνες (1985 – 1986) στους οποίους διετέλεσε αρχηγός, κατάφερε να ξαναφέρει την περηφάνια και τη λεβεντιά στους νέους της Κύπρου.
Τους νέους της Κύπρου που τόσο αγάπησε και πίστεψε. Όπως ο ίδιος είπε στην άσκηση Νικηφόρος του 85: «Αυτοί οι νέοι θα είναι οι αυριανοί ηγέτες του τόπου. Δεν έχουν καμιάν άλλη εκλογή, παρά να διαφεντέψουν αυτήν την πατρίδα κι αν χρειαστεί να δώσουν το αίμα τους...».
Για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου θα μείνει το τηλεφώνημα που πήρα από την Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου 2006 από την κόρη του στρατηγού, την κυρία Έφη Μάταφια. Με φωνή που μαρτυρούσε θλίψη για την απώλεια του πατέρα της, η κόρη του στρατηγού μού ανέφερε: «Όπως θα γνωρίζεις, επιθυμία του πατέρα μου είναι να ταφεί στη Κύπρο («εδώ, στη άκρη του αρχιπελάγους», όπως ο ίδιος έλεγε). Επιθυμία του πατέρα μου είναι επίσης, κατά την κηδεία, αντί στεφάνων να γίνονται εισφορές στη ΠΟΦΕΝ». Δεν ήξερα τι να πω, πως να αντιδράσω...
Ένα χρόνο μετά, καταλαβαίνω πoια είναι η ειδοποιός διαφορά ενός ηγέτη από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς. Είναι η συνέπεια λόγων και πράξεων. Ακόμα και μεταθάνατον...
Σχόλια